Ik Ben Er Voor Je<3

Dit kan niet echt zijn

POV: MILA

Ik open mijn ogen en zie mijn vader, nee dit kan niet hij is 5 jaar geleden overleden dit kan niet echt zijn. Ik begin te huilen "Dit is niet echt" "Oh schat het is vandaag precies 5 jaar geleden" "Maar hoe nee" de tranen blijven maar stromen "Ik kan het niet geloven" "Ik ben er nu" Ik probeer mijn vader te omhelzen maar toch weet ik dat het niet echt is "Dit is misschien niet echt maar weet dat Rob niet om je geeft" Ik kijk hem verward en huilend aan "Kom op die jongen op jou? Kijk toch naar hem, hij verdiend beter dan jij, jij was degene die 5 jaar geleden eigenlijk moest" hij gebaard met zijn hand van links naar rechts bij ze keel "Nee!" Ik blijf maar huilen en sla mezelf om hier uit te komen ik sluit mijn ogen en alles word donker.

POV: ROBBIE

Het is 4 uur s'nachts ik open mijn ogen en zie Mila recht op in bed zitten ze is aan het huilen "Hey, het is al goed ik ben bij je" ik vrijf over haar rug om haar te kalmeren, ze doet haar ogen open en valt in mijn armen "Komt goed ik ben bij je" ik ga met 1 hand door haar haar en plant een kusje op haar hoofd. Na zo'n 10 minuten is ze rustig "Wil je praten over wat er is gebeurd?" Ze knikt nee met haar hoofd "Dat is oke morgen proberen?" Ze schut ja "Kom maar" Ik doe mijn armen om haar heen en we vallen in slaap.

POV: MILA

Ik word wakker in Rob z'n armen, ik kan me niet veel herinneren alleen die vreselijke nachtmerrie ik check mijn telefoon en zie dat het 9 uur is en voel Rob langzaam wakker worden "Goeiemorgen" zeg ik met een zachte stem "Goeiemorgen Miel" zegt hij terug "Umh sorry als ik vandaag vaag doe" "Gaat het over vanacht?" "Ja umh-" "Het is oke als je het er niet wil over hebben maar weet dat het altijd kan" "Vandaag is de dag dat mijn vader 5 jaar is overleden" er beginnen tranen in mijn ogen te staan "Hey lieffie dat is oke" en hij trekt me naar hem toe zijn knuffels betekenen alles voor me "Zullen we ontbijten en samen op de bank hangen?" "Maar heb je geen opnames" "Ach die zeg ik wel af voor je zo bangelijk is het ook niet" zegt hij lief.

POV: ROBBIE

Ik zie aan Mila haar gezicht dat ze bang is en nog niet alles heeft verteld "We gaan er een leuke dag van maken kom" ik til haar op en loop met haar in mijn armen naar beneden, ze geeft me een glimlach "Croissantje makken?" "Jaa" antwoord ze blij, en we maken samen de croissantjes als ze in de oven zijn zie ik Mila getreurd kijken "Wat is er?" "Gister avond het leek zo echt wat er was, mijn vader was er en hij ze nare dingen ik blijf er maar over denken" ik kijk haar met tranen in mijn ogen aan "Wat zei hij"

-
Morgen weer een deel!