🥀 បេះដូងពាល 🍒

ភាគទី : 08 » [ស្អែកយើងដេញឯងចេញ]
Yoonmin Novel
___________
ក្រោយពេលដែលជុងហ្គុកនាំថេយ៉ុងទៅបាត់ ជីមីននៅតែតាមសម្លឹងមុខយ៉ុនហ្គី ដែលគ្មានខ្វល់អ្វីទាល់តែសោះ ធ្វើរឿងខុស ខ្លួនខំនិយាយរំលឹកក៏គ្មានចូលត្រចៀកអ្វីបន្តិចដែរ ថាហើយមនុស្សចរឹកពាលអស់នេះកុំឲ្យមានប្អូនឬបងធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់គេឲ្យសោះ
«ទៅកម្មង់ស្រាឲ្យយើង» យ៉ុនហ្គីងាកបញ្ជារនាយតូចជាកូនចៅឲ្យទៅកម្មង់ស្រាឲ្យគេ ព្រោះបន្តិចទៀតស្រីមកដល់ហើយ
«បាទ» ជីមីនអោនបន្តិចទាំងមុខស្អុយ
កំពុងរងចាំស្រាក៏លឺបុគ្គលិកប្រុសក្រឡុកស្រានិយាយពីថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុក
«នែ! លឺថាក្មេងប្រុសដែលចៅហ្វាយបីទៅមិញនឹងជាកូនរបស់ប៉ូលីសផងណា» Boy1
«អឺម ចៅហ្វាយហ៊ានដល់ហើយ ចុះបើប៉ាគេដឹងហើយមកកម្ទិចហាងនេះយើងមិនអត់ការងារធ្វើទៅហើយទេហ្អី?» Boy2
«តែឥលូវនេះបើចៅហ្វាយដឹងថាឯងនិយាយដើមគាត់ ឯងដឹងតែត្រូវគេដេញក្បាលចេញហើយ» មេការប្រចាំក្លឹប
ជីមីនឈរមើលពួកគេទាំងចងចិញ្ចើម ហ៊ានណាស់ដឹងទាំងដឹងថាគេជាកូនអ្នកណា នៅហ៊ានប៉ះពាល់ទៀត មិនធម្មតា
ក្រោយទទួលបានស្រាហើយ ជីមីនក៏ត្រលប់មកកន្លែងយ៉ុនហ្គីវិញ ប៉ុន្តែមិនប្រទះគេសោះ បាត់ទៅណាលឿនម្លេះ?

«ជូរី?!» ជីមីនបើកភ្នែកធំៗបន្ទាប់ពីឃើញប្អូនស្រីខ្លួនស្លៀកសិចស៊ីរាំកៀកលើកដៃអោប.កនាយសង្ហាយ៉ុនហ្គីជាប់ស្អិត
«បងមីន?!» ជូរីញញឹមជាប់មាត់តែលឺសម្លេងបងល្ហៀងៗក៏ងាករកមើល គឺគាត់ ទៀតហើយ? លើកមុនធ្វើឲ្យបាត់យ៉ុនហ្គីម្ដងហើយណា
«គេជាបងប្រុសនាង? ហ្ហូស...ចៃដន្យម្លេះ» នាយសង្ហាងាកឃើញជីមីនឈរធ្មឹង តែទឹកមុខខឹងសម្បារក្ដាប់ដៃណែន ចំនែក យ៉ុនហ្គីនៅតែរក្សាទឹកមុខធម្មតា ដៃនៅតែអោបនៅហ៊ានអោនទៅថើបថ្ពាល់នាងនៅ ចំពោះមុខជីមីនទៀត
«ចៅហ្វាយ...!! លែងនាង...ឌឹបបប!!» ដោយឃើញថាគេនៅតែឌឺ មិនក្រែងចិត្ត រឹតតែខឹងថាគេលូកលាន់ប្អូនទៀតនោះ រាងតូចក៏ប្រលះមួយដៃលើមុខសង្ហាពេញកម្លាំងតែម្ដង
«បងមីនកុំ បងមីន...» នាងល្អជាប្អូនស្ទុះមកឃាត់បងប្រុសរបស់ខ្លួនដែលចិត្តខ្លាំង ហ៊ានវាយយ៉ុនហ្គី នាងដឹងថាបងនាងកំពុងខឹង ព្រោះគេក្ដាប់ដៃញ័រខ្លាំងណាស់
«បើចៅហ្វាយធ្វើបាបអ្នកផ្សេងខ្ញុំអាចបិទ ភ្នែកបិទត្រចៀកធ្វើមនុស្សអាត្មានិយមបាន តែនេះជាប្អូនស្រីខ្ញុំ» ជីមីនស្រែកសន្ធាប់ គ្មានរអាទៅកាន់នាយជាចៅហ្វាយ រាល់ថ្ងៃ នេះខ្លួនប្រឹងប្រែងដើម្បីប្អូន ការពារនាងខ្លាំងណាស់ មែនហើយអ្វីដែលយុកហា និយាយជាការពិត ម៉ាហ្វៀដែលយុកហា និយាយគឺជាយ៉ុនហ្គីនេះឯង ចៅហ្វាយចរឹក ពាលដែលរាងតូចសែនស្អប់
«ឯងហ៊ានដាល់យើង? ស្អែកយើងដេញឯងចេញ!» យ៉ុនហ្គីម៉ួម៉ៅយ៉ាងខ្លាំង ខំចំណាយលុយជួលមកការពារចុងក្រោយ បែរជាមកវាយនាយឡើងបែកមាត់ទៅវិញ ចុះសម្ដីដែលគេនិយាយមិញនេះអត់មានជ្រាបចូលខួរបន្តិចទេ? នៅខ្លាំងទៀត? អាងអីអាងដេញគេចេញរហូត
«បងមីនហ្អា៎...លោកយ៉ុនជាចៅហ្វាយបង មែនទេ? សុំទោសគាត់ទៅ បងមិនមានសិទ្ធអីវាយគាត់អញ្ចឹងទេ» ជូរីមិនបានកាន់ជើងបងប្រុសដែលការពារនាងទេ តែនាង កំពុងខ្លាចថាយ៉ុនហ្គីខឹងហើយស្អប់ទាំងនាង ទៀតនៀក
«បងមិនសុំទោស គេមានលូកលាន់ឯងត្រង់ណាទេ?» នាយតូចចាប់ដៃប្អូន គិតថាគេលូកលាន់ ការពិតក៏ប្អូនខ្លួនឯងមករកគេដែរសោះ ត្រង់នេះពិបាកបន្ទោសយ៉ុនហ្គីដែរហ្នឹងណា
«ហូយ! គាត់មិនបានលូកលាន់ខ្ញុំទេ បងឯង នេះមកធ្វើឲ្យរញ៉េរញ៉ៃអស់ហើយ» ជូរី
«ថាមិច?!» ជីមីនចងចិញ្ចើមសួរប្អូន
«ស្អែកយើងនឹងដេញឯងចេញ!» 🫵 នាយជាចៅហ្វាយចិត្តធំលើកដៃចង្អុលមុខជីមីន ពេញដោយកំហឹង ហ៊ានណាស់មិនស្គាល់ ធំតូចអ្វីបន្តិច ចាំមើលចុះនឹងមកយំអោបជើងសុំអង្វរនាយវិញមិនខាន
«មិនបាច់ចាំស្អែកទេ ខ្ញុំចេញយប់នេះ!» ជីមីនខឹងខ្លាំងឡើងខ្មៅមុខអស់ហើយ មុន នេះឈរមើលថេយ៉ុងត្រូវមិត្តភក្តិយ៉ុនហ្គីធ្វើបាប ឥលូវមកប៉ះពាល់ប្អូនស្រីគេទៀត អ្នកណាមិនក្ដៅ ដែលសំខាន់ប្អូនឯងនេះក៏មិនណយទៀត
«ហ្ហើស!» យ៉ុនហ្គីច្រត់ចង្កេះហួសចិត្ត
«ទៅផ្ទះវិញជូរី មក!» ជីមីនចាប់អូសដៃប្អូន ឲ្យដើរមកតាមខ្លួន មិនខ្ចីខ្វល់ពីយ៉ុនហ្គីទៀត
«ចង្រៃយ៎!! អង្គរក្សឡប់ស្អីវាយចៅហ្វាយ ខ្លួនឯង ហើយទុកចៅហ្វាយចោលទៀត» រាងក្រាស់ទាត់តុក្បែរនោះដួលប្រាវ អ្នកក្បែរៗនាំគ្នាងាកមើលព្រោងព្រាត
ចរឹកពាលខុសហើយមិនដឹងខ្លួនឯងខុស អាងតែមានឈ្មោះជាចៅហ្វាយចង់ធ្វើអ្វីក៏បានបែបនេះឬ? ជាមួយជីមីនវ៉ៃមិនស្គាល់ធំតូចទេ
________
#បន្ទប់ VIP
អស់ពេលជាច្រើនម៉ោងដែលរាងក្រាស់មានក្ដីសុខតែម្នាក់ឯង ដោយសារតែអ្នកម្ខាងមិនទាន់ដឹងខ្លួននិងសាបជាតិថ្នាំទេ
«អ្ហាស...អត់មានន័យសោះ» នាយដាក់ខ្លួនសង្កត់កាយតូចថើបបបូរមាត់ទន់ៗជញ្ជក់យកជាតិផ្អែមតាមអារម្មណ៍ ចង្កេះក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាសារជាថ្មី
«អឹស...អ្ហាស៎ អូយ លោក..!» គ្រាន់តែដឹងខ្លួនភ្លាមក៏មានអារម្មណ៍ថាចុកផ្សារយ៉ាងខ្លាំងមិនដឹងថាប៉ុន្មានទឹកហើយទេដែលគេមានក្ដីសុខតែម្នាក់ឯងមកនេះ
«ដឹងខ្លួនហើយហ្អី? មកថ្ងូរឲ្យប្ដីស្ដាប់បន្តិច មកណាអូនសម្លាញ់» នៅហ៊ាននិយាយ បែបហ្នឹងទៀត រាងតូចដែលឈឺចុកចាប់ផ្លូវកាយមិនគ្រប់នៅឈឺចាប់ទាំងចិត្តទៀតផង មិនគួរណាមកទុកចិត្តប្រុសព្រានមុខ2 ម្នាក់ នេះសោះ លោកប៉ាបានហាមហើយតែមិនស្ដាប់បែរជាហ៊ានចេញមកជាមួយគេ នេះហើយជាផលសង ត្រូវគេដាក់ថ្នាំរំលោភ និងនិយាយពាក្យអសុរសដាក់ទៀត បើប៉ាដឹងខ្មាស់គាត់យ៉ាងណាទៅ? 🥲
«ហ្ហឹកៗ...លែងទៅ! ចេញ! ហ៊ឺ...ប៉ាជួយខ្ញុំផង ហ្ហឹកៗ...អ្ហាស» ពេលបែបនេះទើបនឹកឃើញប៉ា តែអ្វីៗវាបានហួសពេលអស់ទៅហើយ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់សង្គ្រាមរួចរាល់ហើយ នាយសង្ហាសាច់ដុំមាំទាំក៏ទាញភួយដណ្ដប់ឲ្យកាយតូចហើយខ្លួនក៏ទាញកន្សែងមកស្លៀកវិញដែរ
«ឈប់យំទៅអូនសម្លាញ់ ក្រែងចាប់អារម្មណ៍លើបងដែរតើ ហេតុអីចាំបាច់យំ? រឿងលើគ្រែបើយើងស្រុះស្រួលគ្នា ចាត់ ទុកថាគ្មានរឿងអី...!» ផាច់!! មួយដៃ 👋
«បិទមាត់ថោកៗរបស់លោកទៅ» ថេយ៉ុង ខាំមាត់និយាយកាត់ទាំងទឹកភ្នែករហាម ទុកថាគ្មានរឿងអីយ៉ាងមិច? គេឈឺចាប់ទាំងកាយនិងចិត្ត បាត់បង់ទំនុកចិត្ត បាត់បង់ទាំង កិត្តិយសប៉ុណ្ណេះហើយនៅនិយាយថាគ្មានរឿងអីទៀត?
«ដៃធ្ងន់ដាក់ប្ដីទៀត?» នេះនៅរញើសមិន ក្រែងទៀត អត់មានអារម្មណ៍ថាខុសចំពោះ គេទេឬ? កាលដែលគេព្រមមកជាមួយព្រោះទុកចិត្ត អាចថាមកពីភ្លើតភ្លើនតិចតួច តែក៏មិនដែលមានគំនិតខូចខ្លួននឹងប្រុសណាដែរ តែនេះនាយជាអ្នកបំផ្លាញគេហើយ និយាយដូចហីៗ ធម្មតាៗទៀត 🥲
«លោកឯងបំផ្លាញខ្ញុំ ហ្ហឹក» ថេយ៉ុង
«ហ្ហើយ ជាប្រុសដូចគ្នាសោះ គិតច្រើនម្លេះ» ស្ដាប់នាយចុះម៉ាត់ណាក៏ងាយៗដែរ គេជាម្ចាស់ក្លឹបរាត្រី រឿងបែបៗនេះគេឃើញតែញឹកញយ
«ថាមិច?!» 🥹 នាយមិនគិតច្រើន តែថេយ៍ គិតច្រើន គ្រួសារគេជាមនុស្សមានរបៀប របបណាស់ ទើបតែមួយរយះនេះទេដែលរាងតូចហ៊ានចេញដើរលេងយប់ ហើយក៏ជួបរឿងបែបនេះតែម្ដង
«ខ្ញុំទុកចិត្តលោកទើបព្រមចេញមក តែមើលទង្វើលោកចុះ ហ្ហឹកៗ...» ថេយ៉ុង
«ចាំប្ដីទទួលខុសត្រូវ!»
«មិនបាច់! កុំមកទទួលខុសត្រូវ ហ្ហឹកៗ បើប៉ាខ្ញុំដឹងរឿងនេះប្រាកដជាសម្លាប់លោក ហើយ ខ្ញុំមិនគួរណាមកស្គាល់លោកទេ» រាងតូចក្ដោបភួយព្យាយាមរំកឹលចុះពីគ្រែទាំងញ័រជើង មិនដឹងថាត្រូវគេបំពានប៉ុន្មានទឹកហើយទេ
«មិនឲ្យទទួលខុសត្រូវមែនហ្អីប្រពន្ធ?»
«កុំមកហៅខ្ញុំថាប្រពន្ធ!»
«ចឹងហៅអូនសម្លាញ់»
«អាមនុស្សឡប់សតិ!» 🥹

To be continue......
លីលី វីស្ទែន 🌸