Bu bölüm Hanbin'in son bakış açısından 14-15. bölümleri anlatıyor. Bölümü daha iyi anlamak için 14-15. bölümlere kısa bir göz atabilirsiniz.
&
Hanbin'den son kez...
Kaçınılmaz geleceği hisseden aklımın ürününü reddediyordum.
Mutsuz hastane ziyaretinden sonra Jinri'yi görebilecek yerler aradım. Vizelerden sonra kısa bir tatil veren dersler tekrar başlamıştı. Okulda Wonyoung'un peşinden ayrılmayışım da bu yüzdendi.
Birlikte takılmaları gerekiyordu. Ama Jinri brni Wonyoung'un yanında gördüğü her an bizim yanımıza gelmekten kaçıyordu.
Artık arkadaşını ondan çalıyormuş gibi hissetmeye başlamıştım.
Verdiğimiz ara fazla uzanmıştı. Onu çok özlemiştim. Bu geçici ayrılığı bitirmeye her gün daha fazla yaklaşmak istiyordum.
Bir ders çıkışı sınıftan yine hızlıca çıkıyor olduğunu gördüm. Ve sabrımın son kalan kırıntıları da taştı. Ona seslendim ve yanına yetiştim.
Özledim lafıma aynı karşılığı verememesi, çok kalp kırıyordu. Barışma isteğime karşı oluşan agresif tavırları, aklımı çıkmaza sürüklüyordu.
En sonunda dayanamayarak "Ayrılmak mı istiyorsun?" diye sordum. En çok bu soruya vereceği tepkiyi merak ediyordum. Bu yüzden tüm hücrelerim sadece ona odaklıydı.
Ama keşke merak etmeseydim diye düşündürten o yanıtını duydum. "Nasıl ayrilabilirim ki? Senden ayrılmayacağıma söz vermişken!"
Ben ona, beni asla bırakmayacağını hissettim, dediğim için mi benden ayrılamıyordu? O zamanlar bunun aramızda sözsüz bir anlaşma halini alacağının farkında bile değildim.
Beni gücendirmemek için bana katlandığını mı söylüyordu?
Bunu inkar etmesini de bekledim. Söz konusu o olunca ben hep bekleyendim. Bunu da beklemeye hazırdım ama inkar etmedi.
Hiçbir şey demeden sınıftan çıktığı an bana da söylenecek tek söz bırakmamıştı. Bu yüzden onu son kez çağırdığımda söyleyeceklerim belliydi.
"Ayrılalım."
Madem ben demeden o ayrılamıyordu, madem birlikte olmak bir zorunluluk halini almıştı, o zaman ayrılmalıydık.
Ama tek sözü "Tamam." olmamalıydı.
Beni arkasında bırakıp giderken hızlanan yağmura rağmen ona koştum. Bana baktı ve bunun son kez olduğunu gözlerinden anladım.
Böyle bitmemeliydi.
Ama o "Üzgünüm." diyip tekrar benden uzaklaşmaya başladı.
Saçlarımı ıslatan yağmur suyu kafatasımı diken gibi acıtıyordu. Saçlarımı acı içerisinde çekerken "... seviyorum." diye fısıldadım.
Sen sevmesen bile ben seni hala seviyorum.
&
Son iki paragrafı anlamak için 15. bölümün son iki paragrafına bakabilirsiniz. Çünkü bu hikaye'nin akışı iki farklı bakış açısının birbirini tamamlaması :)
