Քո շունչը...

🌬 10

Սենյակի դուռը ներս մտնողների հետևից փակվեց։
Լեռների հետևից դուրս սողացող արևի վերջին ճառագայթները տարածվել էին սենյակով մեկ։
Չոնը զարմանքով նկատեց,որ արևի շողերից օմեգայի մազերը նուրբ ոսկեգույն երանգ են ստանում,իսկ դեմքի ամեն մի անհարթություն գունավորվում էր ու էլ ավելի գեղեցկացնում տղային։
<<Նույնիսկ լաց լինելուց է գեղեցիկ>>։
Օմեգան նստել էր մահճակալին ու դուրս էր նայում՝ջերմանալով արևի շողերից։
֊Արի փորձենք,֊երբ զգաց,որ ալֆան նստել էր մահճակալի մյուս ծայրին,խոսեց։
Չոնը սկզբում չհասկացավ,իսկ հետո,երբ ուղեղի բջիջները սկսեցին գործել,հոնքերը վեր հանեց ու հարցական նայեց օմեգային։
֊Արծաթափայլիկ...օյ...,֊ձեռքը դրեց բերանին ու հանցագործի հայացքով նայեց արցունքների միջից ժպտացող օմեգային։
֊Ինձ դուր է գալիս,֊Չոնը մտածեց,թե իրեն թվաց, բայց օմեգայի՝իրեն ուղղված հայացքից հասկացավ՝
բառերն իրոք դուրս էին եկել նրա գեղեցիկ բերանից,֊ինձ միայն այդպես դիմիր։
Չոնը իրեն հավաքեց(ալֆան ինքն է վերջիվերջո), ու ավելի մոտ նստեց։
֊Լսիր,Թե,֊անունը լսելն իհարկե հաճելի էր,բայց ո՞ւր մնաց արծաթափայլիկը,֊դու էլ,ես էլ ան...
֊Անչափահաս ենք,֊ընդհատեց ու աչքերը պտտելով շարունակեց,֊մենք մանկատանն ենք,ես հիվանդ եմ...գիտեմ,բայց դու ինձ դուր ես գալիս,գիտեմ նաև,որ դու էլ անտարբեր չես,֊Թեն բերանում եղածը կուլ տվեց ու շարունակեց,֊այո,մենք մանկատանն ենք ու մեր արածների մասին ոչ ոք չի իմանա,իսկ իմ հիվանդությունը...
Թեն լռեց ու գլուխը կախեց։Երկար ու գեղեցիկ մատները սկսեցին խաղալ անկողնու ծածկոցի թելերի հետ։Չոնը լարվեց։
֊Ես հոգնել եմ անընդհատ ամեն բանից հետ մնալուց Չոնգուկ,֊ձայնի մեջ իրոք այնքան հոգնածություն կար։Չոնին թողնեիր կգրկեր ու կրծքին կսեղմեր հուսահատ օմեգային,֊հոգնել եմ բեռ լինելուց,֊բառերը ցավեցրին,ինչպես Թեին,այնպես էլ Չոնին,փաստորեն իրոք լսել էր,֊հոգնել եմ,երբ ինձ տարօրինակ ու զզվանքով են նայում,ուզում եմ հանգիստ ապրել,բոլորի պես։
֊Դրա համար պետք չի որևէ մեկի հետ քնել Թե,֊Չոնը բռնեց տղայի ձեռքը ու սեղմեց։
֊Դա լրիվ ուրիշ թեմա է,֊ճպացրեց ու խոժոռ հայացք գցեց ալֆայի վրա։Վերջինիս որովայնում թիթեռնիկների մի ամբողջ խումբ վեր ու վար արեցին։
Սենյակում լռություն տիրեց,լսվում էին միայն տղաների շնչառությունները և հատ ու կենտ ծղրիդների ծղրտոցը։Չոնը բաց չէր թողել օմեգայի ձեռքը,խաղում էր մատների հետ ու զննում դրանք։
֊Երբևէ համբուրվե՞լ ես,֊հայացքը հառեց տղային։
֊Ոչ,֊կարմրած այտերով գլուխը աջ ու ձախ արեց։
Չոնը բաց թողեց ձեռքը ու կանգնեց՝ստիպելով օմեգային լարվել...մոտեցավ դռանը։
֊Չոնգուկ,֊կանգնեց...ձայնը դողաց։
Լսվեց բանալու շրխկոցը ու փոքրը հասկացավ,որ ալֆան իրենց ներսում փակեց։Սիրտը սկսեց անմարդկային  արագ ու անկանոն աշխատել։Ոտքերի մատները սեղմվեցին,իսկ ափերը քրտնեցին։
Ալֆան մետեցավ տղային,բռնեց ձձեռքից ու մոտ քաշեց։Ինքը նստեց մահճակալին՝փոքրին իր ծնկներին տեղավորելով։
Թող գրողի ծոցը գնան համբերություւնը,վախը,օրենքները ու Մինգյուն։
֊Երբ զգաս,որ լավ չես զգում,
միանգամից ասա,֊շշնջաց ալֆան,ում ձեռքերը որոշել էին իրենից անկախ ապրել ու ուսումնասիրել օմեգայի մարմինը։
Թեն հիմարիկի պես գլուխը մի քանի անգամ վեր ու վար արեց,ու շուրթերը լիզեց։Նման միամիտ ժեստից Չոնի համբերությունը լրիվ տեղի տվեց։
Մոտեցավ ու նուրբ հպվեց շուրթերին։Առանց ավելորդությունների,
հանգիստ ու թրթռացող։
Օմեգան կծկվեց,սեղմեց մեծի ուսերը ու շունչը պահեց։Չոնը հետ քաշվեց ու շուրթերը լիզեց։
֊Շունչդ մի պահիր,փորձիր քթով շնչել ու կրնել այն,ինչ անում եմ։
Շուրթերը էլի միացան,բայց այս անգամ Չոնը հերթով համբուրեց տղայի շրթունքները ու թույլ կծեց։Օմեգան թուլացավ,կարգավորեց շնչառությունը ու պատասխանեց։
Ու երբ երկուսի մոտ էլ լարվածությունն անցավ ու սկսեցին անմոռաց համբուրվել,Չոնը մի ձեռքը անցկացրեց ծնկներին նստածի վերնաշապիկի տակ ու շոյեց փափուկ մաշկը։Թեն դողաց,կտրվեց շուրթերից,մշուշված աչքերով նայեց ալֆային,ով գլուխը կորցնում էր տղայի տեսքից։
֊Ինձ թվում է այսօրվա համար այսքանը բավական է,֊շշնջաց ու համբուրեց կարմրածի քիթը,֊հիմա քնիր,մնացածը հաջորդ դասին,֊քմծիծաղեց ու կանգնեց՝տղային իր հետ կանգնեցնելով։
֊Չե՞ս մնա,֊խնդրանքով նայեց մեծին։
֊Չեմ կարող,ինքդ էլ գիտես,֊ժպտաց,֊բարի գիշեր արծաթափայլիկ,֊թույլ համբույր թողեց կարմրած շուրթերին ու դուրս եկավ սենյակից։
Թեն պառկեց ու ժպիտը դեմքին քնեց։Երազում իրեն ու Չոնին տեսավ։
Համբուրվում էին։