" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Μια απρόσμενη συνάντηση...

Το επόμενο πρωί...

Ο Μιχάλης είχε ετοιμάσει πρωινό και είχε στρώσει το τραπέζι που υπήρχε στην κουζίνα για να είναι έτοιμο...
Ανέβηκε στο δωμάτιο όπου κοιμήθηκε το περασμένο βράδυ και έβγαλε την μπλούζα του...
Πλησίασε τον καθρέφτη που υπήρχε απέναντι από το κρεβάτι και κοίταξε το σημείο στο οποίο πονούσε...
Τα πλευρά από την αριστερή μεριά είχαν μελανιάσει και είχε αρχίσει να πρήζεται...
Κούνησε το κεφάλι του και πήρε το κουτί με τα παυσίπονα πάνω από το κομοδίνο...
Άνοιξε το κουτί και πήρε ένα πίνοντας λίγο νερό...

...

Η Αθηνά ξύπνησε και κοίταξε γύρω της...
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν κατάλαβε που βρισκόταν μέχρι που ήρθαν στο μυαλό της όλα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ...
Είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι του και το άρωμα στο μαξιλάρι του υπήρχε ακόμα...
Το πήρε στα χέρια της και το μύρισε για λίγο...
Το ξανά άφησε πίσω στην θέση του και χαμογέλασε αυθόρμητα...
Σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε από το δωμάτιο κατεβαίνοντας κάτω...
Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και είδε το τραπέζι στρωμένο και μυρωδιές να έχουν πλημμυρίσει το σπίτι...
Ο Μιχάλης την πλησίασε χωρίς να τον έχει καταλάβει και στάθηκε δίπλα της...
Μι:Καλημέρα...είπε ξερά...
Η Αθηνά γύρισε και τον κοίταξε...
Αθ:Έχει αρχίσει να πρήζεται...
Ακούμπησε το χέρι της πάνω στο πρησμένο σημείο των πλευρών του...
Αθ:Πονάς;...τον ρώτησε γλυκά...
Μι:Μην αγχώνεσαι και τα παυσίπονα κάνουν την δουλειά τους...κούνησε αδιάφορα τους ώμους του...
Η Αθηνά ξεφύσηξε εκνευρισμένη με το τρόπο του...
Προσπάθησε να συγκρατήσει τον εαυτό της για να μην μαλώσει μαζί του και γύρισε το βλέμμα προς το τραπέζι...
Αθ:Τι είναι όλα αυτά;...
Μι:Δεν πέρασες και λίγα χθες...τουλάχιστον πριν πας σπίτι να φας κάτι...
Αθ:Θα πρέπει να σε ευχαριστήσω τώρα για αυτό;...τον ρώτησε ειρωνικά...
Μι:Όχι,δεν χρειάζεται αλλά φρόντισε σε παρακαλώ να μην ξανά μπλεχτείς στα πόδια μου...δεν μπορώ να έχω το νου μου και σε σένα...
Αθ:Ήρθα γιατί ήθελα να λύσω κάποιες απορίες...του αντιγύρισε θυμωμένη...δεν ήξερα ότι η ζωή σου είναι χειρότερη από του Αλ Καπόνε...έκανε μια γκριμάτσα ειρωνείας...τώρα που το ξέρω μην ανησυχείς και θα σε αφήσω ήσυχο...
Μι:Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαίρομαι για αυτό...
Αθ:Δεν τρώγεσαι...πραγματικά...
Η Αθηνά κούνησε το κεφάλι της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα...
Την άνοιξε και πήγε να φύγει αλλά έπεσε πάνω σε μια κοπέλα...
Αθ:Ειρήνη;...ρώτησε έκπληκτη...τι θες εσύ εδώ;...
Ο Μιχάλης που την είχε ακολουθήσει τις κοίταξε με την ίδια έκπληξη...
Μι:Γνωρίζεστε;...
Η Αθηνά γύρισε και τον κοίταξε...
Αθ:Το θέμα δεν είναι από πού την γνωρίζω εγώ αλλά εσύ από πού την ξέρεις;...
Μι:Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου εξηγήσω εντάξει;...την κοίταξε έντονα...Ειρήνη σε παρακαλώ πάρε την και φύγετε...θα σε περιμένω εδώ εγώ και φρόντισε να πεις τα απαραίτητα μόνο...
Η Ειρήνη κούνησε το κεφάλι της...
Πήρε την Αθηνά και έφυγαν...