" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Ψυχρός και σκληρός...

Είχε βραδιάσει...

Η Αθηνά δεν είχε φύγει από το σπίτι του Μιχάλη...
Έμεινε για να τον φροντίσει παρά τις αντιρρήσεις που προσπάθησε να φέρει στην κατάσταση που ήταν...
Φυσικά,και δεν τον άκουσε μιας και η δική της επιμονή ήταν μεγαλύτερη από ότι νόμιζε εκείνος...

Ο Μιχάλης προσπάθησε να την διώξει με κάθε προσπάθεια αλλά στο τέλος η επιμονή της είχε κερδίσει και οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει με αποτέλεσμα να τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ...

...

Ο Μιχάλης άνοιξε τα μάτια του και την είδε να κάθεται στο τέλος του καναπέ χαζεύοντας λίγη τηλεόραση...
Ανασηκώθηκε με προσοχή και ένιωσε έναν δυνατό πόνο που τον έκανε να σφίξει χείλη του με δύναμη για να μπορέσει να τον αντέξει...
Έπρεπε να συνηθίσει σε όλα αυτά από την στιγμή που είχε πάρει την απόφαση να μπλεχτεί σε αυτήν την ιστορία...
Την παρατηρούσε και ένα χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του...
"Γιατί να είναι τόσο όμορφη;"...αναρωτήθηκε και αναστέναξε βαριά...
Η Αθηνά γύρισε και τον κοίταξε...
Αθ:Ξύπνησες;...πως νιώθεις;...
Ο Μιχάλης σοβάρεψε απότομα και έκατσε κανονικά δίπλα της...
Μι:Άσε με εμένα και πες μου εσύ γιατί έμεινες;...ρώτησε εκνευρισμένος...
Αθ:Πως να έφευγα και να σε άφηνα σε αυτήν την κατάσταση;...συγγνώμη αλλά δεν είμαι τόσο αναίσθητη...του αντιγύρισε στον ίδιο τόνο...
Ο Μιχάλης ήθελε τόσο πολύ να γελάσει με το ύφος της αλλά έπρεπε να συγκρατηθεί...
Δεν έπρεπε να δείξει ούτε για μια στιγμή τον εαυτό του να παρασυρθεί...
Μι:Δεν με νοιάζει τι είσαι και τι όχι...αυτό που θέλω είναι να φύγεις...
Αθ:Όχι,πριν μου λύσεις κάποιες απορίες που έχω...
Μι:Λυπάμαι αλλά δεν δηλώνω καθηγητής για να σου λύνω τις απορίες που έχεις...της είπε με ένα ειρωνικό τόνο στην φωνή του...
Αθ:Μπορείς για πέντε λεπτά να σταματήσεις να είσαι τόσο αλαζονικός και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι;...τον ρώτησε ξεφυσώντας...
Μι:Θα κάνω μια προσπάθεια αλλά δεν σου υπόσχομαι και κάτι...
Αθ:Γιατί δεν μου είπες ότι εσύ άνοιξες και πάλι την υπόθεση μου;...εσύ οργάνωσες την επιχείρηση από πληροφορίες που είχες και βρήκες και το όπλο του φόνου...
Ο Μιχάλης σφίχτηκε με αυτά που άκουσε...
Έπρεπε να το είχε φανταστεί ο Γιώργης θα μιλούσε στον δικηγόρο της από την στιγμή που είχαν τόσο καλή σχέση...
Δεν είχε φροντίσει να του επισημάνει να μην μιλήσει σε κανέναν και τώρα πλήρωνε τις συνέπειες της απερισκεψίας του...
Μι:Λάθος πληροφορίες σου δώσανε...είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του...
Αθ:Δεν νομίζω...τον κάρφωσε με το βλέμμα της...γιατί με άφησες να σε κατηγορώ ενώ εν τέλη έκανες τα πάντα για να με αθωώσεις όταν κατάλαβες ότι είμαι αθώα...
Μι:Δεν ξέρω ποιος σου τα είπε όλα αυτά αλλά δεν ισχύει τίποτα...
Αθ:Δεν ισχύει;...ανασήκωσε το φρύδι της και τον κοίταξε έντονα...
Μι:Κορίτσι μου εγώ έκανα την δουλειά μου στην δίκη...έκρινα με βάση τα στοιχεία που υπήρχαν...ρόλος μου δεν ήταν να κάτσω να ψάξω αν ήσουν ή όχι αθώα οπότε δεν είχα κανέναν απολύτως λόγο να ξανά ασχοληθώ με την υπόθεση σου...δεν ξέρω τι έφτασε στα αυτιά σου αλλά δεν ισχύει τίποτα...
Η Αθηνά τον παρατηρούσε προσεχτικά προσπαθώντας να καταλάβει από τα μάτια και το βλέμμα του τι είναι αλήθεια και τι όχι...
Δεν υπήρχε περίπτωση ο Λυκούργος να της έλεγε ψέματα αλλά ο Μιχάλης γιατί επέμενε τόσο πολύ;...
Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπήρχε...
Αθ:Τελικά,είσαι πολύ πιο σκληρός από ότι έδειχνες στην δίκη...
Ο Μιχάλης χαμογέλασε και την πλησίασε...
Την έπιασε από την μέση και την κόλλησε πάνω του...
Μι:Δεν έμαθες από τον Δημήτρη ότι εμείς αυτής της ηλικίας είμαστε έτσι;...σκληροί και ψυχροί;...σε όλα...της ψιθύρισε στο αυτί...
Η Αθηνά τον έσπρωξε με δύναμη και έφυγε σαν κυνηγημένη χωρίς να μπορεί να πει τίποτα...
Ο Μιχάλης κοίταξε την κλειστή πόρτα και πήρε μια βαθιά ανάσα...
Μι:Το ξέρω ότι σε πλήγωσα αλλά πίστεψέ με έτσι πρέπει...