" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Η ασφάλεια τους το μόνο που μετράει...

Το επόμενο πρωί...

Η Αθηνά άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε γύρω της αλλά δεν είχε πουθενά τον Μιχάλη...
Ανασηκώθηκε και το μάτι της έπεσε στο χαρτί που υπήρχε πάνω από το μαξιλάρι του Μιχάλη...
Το πήρε στα χέρια της και άρχισε να διαβάζει...

"Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω...
Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...
Δεν γίνεται να προδώσω την μνήμη της γυναίκας και του γιου μου...
Το προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα...
Δεν φταις εσύ σε κάτι...
Δικό μου είναι το λάθος κορίτσι μου...
Ξέχασε με και κάνε πως δεν υπήρχα ποτέ ζωή σου..."

Απο τα μάτια της άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα σαν ποτάμι...
Μετά την χθεσινή τους βραδιά ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε...
Άλλα της είχε δείξει με την συμπεριφορά και τον τρόπο του...
Τελικά,όλα τα όνειρα κάποια στιγμή τελειώνουν...
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ακούμπησε το χέρι της πάνω στην κοιλιά της...
Αθ:Δεν πρόλαβε να μάθει για σένα αγάπη μου αλλά ακόμα και να το μάθαινε είχε πάρει ήδη την απόφαση του...την χάιδεψε απαλά...εσύ όμως δεν θέλω να ανησυχείς για τίποτα...εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ σου...
Με το άλλο της χέρι πήρε το κινητό και πληκτρολόγησε τον αριθμό του...

"Η κλήση σας προωθείται..."

Κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη και πέταξε το κινητό πάνω στο κρεβάτι...
Αθ:Τι περίμενες ρε Αθηνά;...να το έχει και ανοιχτό;...είπε μονολογώντας...

...

Ο Μιχάλης είχε συναντηθεί με την Ειρήνη σε ένα μέρος που της είχε υποδείξει και ήταν σίγουρος πως δεν θα τους έβλεπε κανείς...
Της εξήγησε το σχέδιο του και αν και ήταν αντίθετη θα τον βοηθούσε...
Ει:Γιατί να γίνει έτσι ρε συ Μιχάλη;...ρώτησε ξεφυσώντας...
Μι:Σου είπε ρε Ειρήνη...ο άλλος με απείλησε ανοιχτά με την ζωή της Αθηνάς...τι θες να κάνω;...να ρισκάρω να πάθει κάτι και ειδικά τώρα που είναι και έγκυος;...
Ο Μιχάλης πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του και η ανησυχία ήταν ήδη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του...
Ει:Αυτό στο είπα μήπως και σου αλλάξω γνώμη και γυρίσεις πίσω...
Μι:Αν δεν τελειώσει όλο αυτό δεν μπορώ...δεν υπάρχει περίπτωση να ρισκάρω την ζωή της Αθηνάς,του μωρού και της μικρής...προτιμώ την δική μου αλλά αυτοί οι τρεις θέλω να είναι ασφαλείς...είπε και ο τόνος της φωνής του δεν σήκωνε αντίρρηση...
Ει:Και εγώ δηλαδή πρέπει να δουλεύω ψιλό γαζί και την Αθηνά και τον Τόνι;...δεν μπορώ ρε συ Μιχάλη...καλύτερα να μην ήξερα τίποτα...
Μι:Δεν θα σε είχα μπερδέψει αλλά θέλω από κάποιον να μαθαίνω πληροφορίες και εσύ είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να το κάνει με ασφάλεια...θέλω να ξέρω πως είναι αυτοί που αφήνω πίσω μου...
Ει:Ξέρεις πως όταν τελειώσει όλο αυτό και γυρίσεις δεν πρόκειται να σε συγχωρέσει κανένας...
Μι:Ο Τόνι μόλις του εξηγήσω θα το κάνει αλλά η Αθηνά ξέρω ήδη πως θα μου ανοίξει το κεφάλι...χαμογέλασε στην σκέψη της...είναι όμως για το καλό τους...εσύ τουλάχιστον με καταλαβαίνεις;...
Ει:Και σε καταλαβαίνω και σε πιστεύω αλλά γιατί έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα;...μπορούσαμε να βρούμε άλλη λύση...
Μι:Από την στιγμή που υπάρχουν πληροφορίες ότι ο Γιώργης συνεργάζεται μαζί τους και μάλλον με έχει δώσει δεν υπάρχει άλλος τρόπος...
Στο πρόσωπο της Ειρήνης σχηματίστηκε μια μάσκα θυμού και νεύρων ταυτόχρονα...
Ει:Θα μου επιτρέψεις όταν τελειώσουν όλα αυτά να του ανοίξω το κεφάλι αυτού του άντε μην πω...
Μι:Θα τον περιποιηθώ κατάλληλα εγώ αλλά στην ώρα τους όλα...
Ει:Και όλα αυτά γιατί;...επειδή τον έφτυσα και πήγα παρακάτω;...
Μι:Τέλος πάντων,πάνε στην Αθηνά εσύ...σε χρειάζεται κοντά της αυτήν την στιγμή...
Ει:Να σε ρωτήσω κάτι;...
Μι:Ότι θες...
Ει:Το μωρό αυτό πραγματικά το θες;...τον κοίταξε στα μάτια...
Μι:Περισσότερο από ότι μπορείς να φανταστείς...της είπε και το πρόσωπο του έλαμψε...
Ει:Και εκείνη φοβόταν να στο πει μήπως και δεν το ήθελες...
Μι:Έχω δώσει και εγώ αρκετά δείγματα...λογικό είναι να το πιστεύει αυτό...την κοίταξε μελαγχολικά...
Ει:Θέλω να προσέχεις πολύ...μου το υπόσχεσαι αυτό;...
Μι:Όλα καλά θα πάνε...την καθησύχασε...
Ο Μιχάλης την αγκάλιασε και η Ειρήνη τον έσφιξε με όλη την δύναμη της...