Eve geldiğimde kendimi odama kapatmıştım. Ashton'a karşı kaba davranmıştım. Bu beni ondan özür dilemediğim her saniye deli ediyordu. Eve gelmesini istiyordum. Eve gelmesini ve ona sarılmayı istiyordum. O benim için çok değerliydi. Bu zamana kadar hep bana yardım etmişti. Hep yanımda olmuştu. O bu dünyadaki en iyi abiydi. Hiç kuşkusuz.
Daire kapısının sesini duyduğumda yatağımdan hızla kalktım. Ashton'ın hızla merdivenleri çıktığını gördüğüm kapı aralığını açtım ve koridora çıkıp Ashton'ın beni görmesini sağladım. Ashton ifadesizce bana baktığında hiç düşünmeden öne atılıp ona sarıldım.
"Özür dilerim. Bugün sana çok kaba davrandım. Bunu hakketmiyordun. Sen bu dünyada sahip olduğum en iyi şeysin. Özür dilerim." Hıçkırıklarımın arasında konuştum.
Ashton bana sıkıca sarıldığında konuştu. "Tatlım. Özür dilemene gerek yok. İstemediğini belirttiğin bir şeyi yapmamalıydım sadece."
"Hayır. Hayır. Sen benim abimsin. İstediğin ortamda bunu çekinmeden belli etmek istediğini biliyorum. Benim aptal nedenlerim yüzünden benden uzak dursun. Tereddütsüz. Teşekkür ederim. Bundan sonra buna gerek yok. Abim olduğunu istediğin gibi belli edebilirsin. Çünkü sen, Avery, annem ve babam. Sizden daha değerli bir şey elde edemem." Nefesimi dengeye soktum. "Evet, Calum'u seviyorum ama her zaman yanımda olan insanları benim bir ezik olduğumu düşünen bir insana tercih etmem."
"Tatlım."
"Gerek yok. Teselliye ihtiyacım yok. Gerçeklerin farkındayım." Ondan ayrılıp yüz yüze geldim.
"Yarın beni okuldan alamaya gelebilirsin. Abim olarak."
