tu es a moi - hyunin

1.9

Hyunjin'den

Jeongin'in bana sarılarak ağlamaya başladığını hissettiğim gibi bende ona sıkıca sarıldım. Elleri çok sıkı tutuyordu bedenimi. Ağlamasının dinmesini bekledim ne olduğunu sormak için. Daha kötü olmasını istemiyordum. Kokusunu koklamak istiyordum belki de. Havasını içime çekmek. Eğer aşk bir sanat olsaydı, Jeongin en güzel eserim olurdu. Jeongin'in sesi dindiğinde içime bir su serpilmişti. Onu böyle görmek o kadar canımı yakıyordu ki. ''Bebeğim'' dediğimde Jeongin başını kaldırıp gözlerimin içine bakmıştı. 

Yutkunduktan sonra sessizce konuştu ''Korkuyorum, sende beni bırakıp gidersin diye korkuyorum Hyunjin'' Sesinde sırtından bıçaklanmışların acısı, masumiyeti öldürülmüş insanların kederi vardı. Bembeyaz teni, kahve darmadağınık gür saçlarıyla alev alev yanıyordu. Işıldayan gözlerinde dokunsan ağlayacak kederli buğular uçuşuyordu. Ah bir parça sevgili dokunuşa ve huzura ne çok gereksiniyordu.

Gözlerinin içine dalmıştım sadece. Sadece duygularımı düşünüyordum. Şimdiye kadar bir kez olsun hissetmediğim bu duygu. Küçükken aşka inanmadığımı söylüyordum. Ki bu hep böyle devam etti, belimi kavrayan ellerin sahibiyle tanışana dek. Jeongin gözlerini kapatmıştı.

...

Jeongin'den

Duyduğum sesle gözlerim kocaman açıldı ve oturur pozisyona geçtim. EVIN BUTUN LAMBALARI YANIYORDU. NASIL. MINHO'NUN BOYU YETMEZ. ANANI SATIM Hyunjin'de gözlerini açmakta zorluk çekse de kalkabilmişti. ''Kapı mı tıklatıldı?'' bir insan bu kadar umursamaz olabilir. KAPIYI SÖKÜYORDU TIKLATAN KISI RESMEN. Evde bu kapıyı tıklatabilecek tek kişi var. Tek sorunda şu ki Minho'nun bu güne kadar hiç bir kapıyı tıklattığını görmedim. Tak diye giriyor genelde. SUAN BUNU MU DUSUNUYORUM GERCEKTEN. SALTERLERI KIM ACTI. EVDE BIZDEN BASKA KIM VAR. Hızlıca ayağa kalkıp kapıyı kilitledim. Hyunjin de yanıma gelmişti. ''MINHO SAKANIN SIRASI MI??'' diye bağırdım ''Ben sadece..'' kapıyı tırmalıyor gibi bir gıcırtı sesinin arkasında bir kız çocuğunun sesini duyunca sıçtım sanırım, ciddiyim.

Hyunjin bana ben Hyunjin'e dönmüştüm. Kapının arkasında ki gıcırtı sesi dinmiş ve kız ''la la la la la la'' diye melodi tutmaya başlamıştı.

''HALA MINHO'NUN OLDUGUNU DUSUNUYORUM''

''HYUNJIN BILMEDIGIN ISLERE KARISMA''

''NE DEMEYE CALISIYORSUN JEONGIN''

''SALTERLERI BEN INDIRDIM, BEN VEYA SEN ACMADIGINA GORE''

''NEDEN''

''ARAMIZDA BİR ŞEYLER OLUR DIYE DUSUNDUM AMA SUAN BUNUN DERDINDE DEGILIM GERCEKTEN''

''DELI MISIN SEN OGLUM''

''HYUNJIN SUS ÖPERİM''

Kapının arkasında ki ses daha da yükselince artık sonumuz geliyor gibi hissetmeye başladım. Hyunjin'in gözlerinin içine bakıyordum. Son bir kez olsun. Tek isteğim buydu.

Dudaklarını dudaklarımda hissetmeyi hiç beklemediğim bir anda yaklaşmıştı bana. Yumuşacık dudakları kiraz gibiydi. Belime sarılıp beni kendine çekmişti. Elimi yanağına koydum. Bunları yaşadıktan sonra ölsem inanın hiç umurumda olmaz. Dudağımdan ayrıldığında boynumdaki sıcak nefesiyle ürperdim''Artık ölebilirim'' Ağzından çıkan her harf kalbime işliyordu. Boynuma küçük bir öpücük bıraktı, ellerini belimden kaldırdı.

Sesler kesilmişti. Hyunjin büyük bir cesaretle elini anahtara attı. Hyunjin'i bileğinden tuttum ''Daha yeni buldum kaybedemem'' Hyunjin gülümsemişti ''Hiç bir şey olmayacak'' diyerek beni sakinleştirmeye çalıştı. Elimi çektim. Hyunjin derin bir nefes alıp kapıyı açtı.

MİNHO BAK KARDEŞİM FALAN DEMEM SİKERİM SENİ. ''Sıçtım sanırım ben gitsem mi deniz kızı olmaya'' Hyunjin ve ben gözlerimizi Minho'nun üzerinden ayırmadan bakarken Minho koşarak oturma odasına gitmişti. Hyunjin'in bana baktığını hissediyordum. ''LAN PUST MINHO'' Minho koşarak oturma odasından gelmişti ''EMRINIZDEYIM JEONGİN HYUNG'' çok tatlı bu çocuk. ''First kissim bir şalter yüzünden mi olacaktı gerçekten?'' Minho'nun gözleri büyümüştü ''ÖPÜŞTÜNÜZ MÜ SİZ'' CANIM KARDESIM BENIM başımı onaylar gibi salladım. Minho şaşkınlıktan bayılacaktı birazdan. ''HAYIR YA BUNU NASIL KAÇIRDIM'' hepimiz Minho'ya gülerken bir anda elektriğin kesilmesiyle hepimiz duraksadık.

''BU SEFER BEN DEĞİLDİM''