නොනිමි සඳ

"Chapter 1 "

" ඒ බන් උබ දැන් දිගටම ඔහොමම ඉන්නද කල්පනාව..."

" මට ⁣තේරෙන්නේ නැ බන්. අම්මා කරන දෙයක් තමයි. අම්මට මන් ඉන්න තත්වේ තේරෙන්නේ නැති එකනේ ප්‍රශ්නේ."

" මන් උබට ඇත්ත කතාවක් කියන්නම්. අම්මලා අපිව ⁣තේරුම් ගත්තේ ඇත්තටම අඩුවෙන් බන්. "

අශේන් කියන එකත් හරි. දෙමව්පියෝ අපිව තේරුන් ගත්තේ හරිම අඩුවෙන්. එයාලට හරියටම අපිව තේරුනානම් මීට වඩා ප්‍රශ්න අඩු වෙන්න තිබුනා. ඌ කියපු එකට ඔලුව වනපු මම බෑග් එකත් කරට දාගෙන ඉස්කෝලෙන් එලියට ආවා.

ටික දුරක් පයින් ආපු මම bus එකට නැග්ගේ ගෙදර යන්න. Bus එකේ යන ගමනුත් මන් හිතන්න ගත්තේ අපේ අම්මා මේ කරන්න යන වැඩේ ගැන.

පැය බාගෙකින් විතර මන් ගෙදරට ආවා. මන් එනකොටත් අම්මා බඩු ටික ලෑස්ති කරගෙන. ඒ දිහා කලකිරීමෙන් බලාගෙන ඉදපු මම ⁣එහෙම්ම උඩ තට්ටුවේ තිබ්බ මගේ කාමරේට ගිහිල්ලා ඇදට පැන්නා.

" පුතා එන්න පල්ලෙහාට කන්න. "

අම්මා පල්ලෙහා ඉදගෙන කන්න එන්න කියලා කෑගහන නිසා මාත් ඉක්මනට wash එකක් දාගෙන පල්ලෙහාට ගියා. අනේ මට ඒ දේවල් දකිද්දි හිතට මහාලොකු බර හැගීමක් දැනෙන්න ගන්නවා.

" කාලා ලෑස්ති වෙන්න. අපි තව ටිකකින් එහාට යනවා."

" ඒ ගෙදර කීදෙනෙක් ඉන්නවද අම්මේ. ඇයි ඔයා මෙහෙම තීරණයක් ගත්තේ."

කෑම එකට ඇගිල්ලෙන් ඇන ඇන මන් අම්මගෙන් ඇහුවේ කැඩිච්ච කටහඩකින්...

" පුතේ මටත් ජීවිතයක් තියෙන්න ඕනෙනේ. එයා එහෙම නරක කෙනෙක් නෙවෙයි. මගේ තරුණ කාලේ තාමත් එහෙමමයි. තේරුන් ගන්නකෝ. "

අම්මා මගේ ඔලුව අතගාලා කිව්වේ හරි හෙමින්... අම්මගේ පැත්තෙන් අම්මා හරි උනාට මගේ පැත්තෙන් මට මේක හරි නැහැ... ඒත් මන් හිනා වෙලා ඔලුව වනලා කන්න ගත්තා.

කාලා ඉවර උනාට පස්සේ කට්ටියක් ඇවිල්ලා මගේ බඩු ටික ලේස්ති කරලා දීලා එයාලාම ඒවා වාහනේකට දාගත්තා. ගෙදරින් ගෙනියන්න කියලා මහ ලොකු දේවල් තිබ්බේ නැතත් මගේ ඇඳුන් , පොත් වගේ තව පො⁣ඩි පොඩි දේවල් ටිකක් මට ගෙනියන්න තිබුනා.