නොනිමි සඳ

" Chapter 22 "

" කවියකට පද සොයන.. කවිකාර සිත අතර...
හැඩකාර ඔය දෑස දඟකාරකම් කරයි...
කවියක් තවත් කුමට කවියක්ය නුඹ මෙමට...
ගහ කොළද මඳ නලද නුබ හට කවි බඳී... "

මන් අකුරු වලට යටින් ලියලා තිබ්බ ශාක්‍ය අයියගේ අත්සන උඩින් ඇගිල්ල යැව්වා.. මන් හිටියේ ශාක්‍ය අයියගේ කාමරේ.. එයාට අද උදේම hospital යන්න උනා. මන් ⁣එදා hospitalized කරාට පස්සේ දවස් දෙකක් ඒකේ අස්සේ ඉන්න උනා මොනාද චෙකප් වගයක් තියෙයි කියලා.. ඒ ටිකත් කරන් ගෙදර ආවත් හරි බෙහෙත් බොන්න තියෙයි හෙන ගොඩක්..

ඒකත් හරි කියමු උදේට බොන්න තියෙනවා තඩි පෙත්තක්.. ඒක බොන්න මන් දැන් දවස් පහක ඉදන් උදේ පාන්දර කුකුලත් අතේ අරන් නැගිටින්න ඕනේ.. මන් නම් නැගිටලා බොන්නේ නැ.. ශාක්‍ය අයියා ගෙනල්ලා දෙනවා ඇඳ ලගටම බෙහෙත් එකයි වතුර එකයි.. මන් කරන්නේ කටේ දාන් බීලා ආයෙ වැටිලා නිදා ගන්න එක..

අද කම්මැලිකමට කියවන්න ශාක්‍ය අයියගේ පොතක් උස්සන් යන්න ආපු මට හම්බුනේ දුබුරු පාට කවරයක් දාලා තිබ්බ පොඩි ඩයිරි සීන් ⁣එකේ තියෙන පොතක්.. ඒක පෙරලලා බැලුවම දකින්න හම්බුනේ මෙලෝ තේරුමක් නැති photos වගේකුයි.. සින්දු වල කොටස් ලියපුවයි විතරයි..

ඒ photos තේරුමක් නැ කිව්වේ.. එයාගේ වෝඩ් එකේ පුටුවක ගත්තු photo එකක්, බිත්තියේ photos, cafeteria එකේ කොහේ හරි කොනක photo එකක් ඔන්න ඔය වගේ ඒවා තමයි ඒකේ අස්සේ තිබ්බේ.. මෙහෙමයි මේවගේ මොනා හරි තේරුමක් ඇති මොකද ශාක්‍ය අයියා කියන්නේ කියවලා ඉවර කරන්න පුලුවන් පොතක් නෙනෙයි..

අද මන් දෙයක් එයා ගැන දැන ගත්තොත් මට හෙට හිතෙන්න ගන්නවා මන් එයා ගැන තාම මොනාත් දන්නේ නැනේ කියලා.. එහෙම හිතෙන්න දේවල් මට සිද්ද වෙනවා.. එච්චරම ගැබුරු පතුලක් තියෙන මනුස්සයෙක් ශාක්‍ය අයියා කියන්නේ..

සින්දුවල කොටස් දෙක තුනක් මන් කියෙව්වත් ඉතුරු ටික කියවන්න මට ලෝබ හිතුනා.. ටික ටික කියවන්න ඕනේ කියලා හිතුනත් මට වෙලාවක් නැති වෙයි කියල හිතුනා.. ඒ ⁣දෙක අතරේ දෝලනය වෙවි හිටපු මම අන්තිමට පොත වහලා තිබ්බ තැනින් තියලා ඒ කාමරෙන් එලියට ආවේ එහෙම අනුන්ගේ දේවල් කියවන එක හරි නැනේ කියන සිතිවිල්ල මගේ ඔලුවට ලෝඩ් උනාට පස්සේ..