[Zawgyi]
26
"အန္တီ ႏွင္းပန္းေလးရွိလားဟင္"
နံနက္၇နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိေသးေသာ္ျငား မြန္သည္ ႏွင္းပန္းတို႔အိမ္သို႔ေရာက္ေနေလသည္။
"သူ႕အခန္းထဲမွာပဲသမီး"
ေဒၚႏွင္းႏွင္းရီ ဧည့္ခန္းမွပန္းအိုးထဲႏွင္းဆီပန္းအခ်ိဳ႕စိုက္ေနရင္း မြန့္ကိုျပန္ေျဖ၏။
"သမီးတက္သြားလို႔ရလား"
မြန္ထိုအေမးကိုေမးလိုက္ေပမဲ့သိပ္ၿပီးအားမပါခဲ့။ ယေန႕ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏွင္းပန္းသူမကိုအေတြ႕မခံတာ ၄ရက္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ေန႕တိုင္းေတြ႕ခြင့္ရဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ႏွင္းပန္းသည္ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ေရွာင္ေန၏။
မြန္ အေပၚထပ္ရွိႏွင္းပန္း၏အခန္းသို႔တြန့္ဆုတ္လွေသာေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္အားယူတက္ခဲ့ကာ တံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။
ပထမတစ္ေခါက္တြင္ ဘာသံမွမၾကား။ ဒုတိယတစ္ေခါက္ထပ္ေခါက္ခ်ိန္
"မာမားလား"
"မမမြန္ပါ"
မမမြန္ဆိုသည္ႏွင့္တံခါးနားကပ္လာေသာေျခသံေလးမွာလုံးဝကိုရပ္တန့္သြားသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ထိဘာသံမွထြက္မလာခဲ့သျဖင့္
"မမေတာင္းပန္ပါတယ္ မမကိုေတာင္းပန္ခြင့္ေတာ့ေပးပါႏွင္းပန္းရယ္"
မြန္ တံခါးအျပင္ကေန ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ ရင္ထဲလည္းငိုခ်င္စိတ္တို႔ကႀကီးစိုးေန၏။ သူမကိုႏွင္းပန္းခုလိုတစ္ခါမွစိတ္မဆိုးဖူးေသး။ တကယ္မ်ားစိတ္နာသြားေလေရာ့သလားလို႔ေတြးမိတိုင္း ႏွင္းပန္း၏အၿပဳံးေလးမ်ားကိုျမင္ခြင့္မရေတာ့မည့္အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ႏွင္းပန္း၏အခ်စ္တို႔လႊမ္းၿခဳံမထားသည့္သူမဘဝကိုေတြးမိတိုင္း မြန္ တကယ္တုန္လႈပ္မိပါသည္။
"ထြက္သြားပါေတာ့ လုံးဝမေတြ႕ခ်င္လို႔ ထြက္သြားပါ"
တိုးလ်လွသည့္အသံေလးဆိုေသာ္ျငား ထိုအသံသည္အားနဲ႕ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲတင္းမာေနသည္။
"မမကိုေတြ႕ခြင့္ေပးပါ ႏွင္းပန္းေလး မမတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
