[Zawgyi]
31
အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ရရွိလိုက္ေသာအေငြ႕အသက္မွာတိတ္ဆိတ္ေအးစက္လြန္းလွ၏။ အခန္းတစ္ခုလုံးမွာလည္းျပတင္းေပါက္မ်ားကိုပိတ္ထား႐ုံမကလိုက္ကာမ်ားပါခ်ထားသလိုမီးလည္းဖြင့္မထား၍ ေမွာင္မဲေနသည္။
သို႔ရာ အင္ၾကင္း သက္ျပင္းၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္ကိုခ်လိဳက္ၿပီး မီးခလုပ္ကိုဖြင့္လိုက္ကာ လိုက္ကာမ်ားကိုလည္းလိုက္ဖြင့္ေန၏။
ထို႔ေနာက္ ခုတင္ေစာင္းကိုမွီလ်က္အသက္မပါေသာအၾကည့္ျဖင့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုပြတ္သပ္ေနသည့္အထြဋ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ အင္ၾကင္း ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ
"အထြဋ္"
ပထမတစ္ခြန္းတြင္အထြဋ္သည္သူမကိုတစ္စက္ကေလးမွမၾကည့္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုသာအာ႐ုံျပဳေနေလသည္။
"အထြဋ္ တီအင္ၾကင္း ကိုၾကည့္"
ဒုတိယအႀကိမ္တြင္လည္းအထြဋ္သည္ၾကည့္မလာခဲ့ျပန္ရာ အင္ၾကင္း အထြဋ္၏လက္ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဘဝကိုဒီလိုပဲအရႈံးေပးေတာ့မွာလား အထြဋ္ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို လူႀကီးေတြကစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ေနတာလား"
အင္ၾကင္း၏စကားေၾကာင့္အထြဋ္၏ဦးေခါင္းမွာေမာ့လာခဲ့ၿပီ။ အထြဋ္သည္ ထုံမွိုင္းလွေသာအၾကည့္တို႔ျဖင့္အင္ၾကင္းကိုၾကည့္လ်က္
"ေမေမကေတာ့ဝမ္းသာေနမွာေပါ့"
အသံသည္အက္ကြဲေနသည္။စိတ္ဓာတ္ဒုန္းဒုန္းက်ေနေသာအသံမ်ိဳးျဖစ္၏။ အင္ၾကင္း စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ပင္သက္ျပင္းခ်မိလိုက္ျပန္သည္။
အထြဋ္ခုလ္ိုပုံစံျဖစ္ေနတာ ၂ပတ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒါဟာအေတာ္သက္သာၿပီးပုံမွန္လိုျဖစ္လာတာလို႔ေျပာလို႔ရ၏။ စစခ်င္းရက္မ်ားကဆိုလွ်င္ ထိန္းမရသည့္ေန႕ေတြေတာင္ရွိကာ လုံးဝ႐ူးႏွမ္းသြားသည့္ပုံစံမ်ိဳးမို႔ စိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္ေတာင္ေခၚျပခဲ့ရသည္။
"အစ္မမြန္ကိုအထင္မလြဲပါနဲ႕ အစ္မမြန္ကအထြဋ္ကိုဂ႐ုမစိုက္တာမဟုတ္ဘူး အထြဋ္ကိုစိတ္ဆိုးေန႐ုံပါ သူဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနခဲ့လဲအထြဋ္သိလား"
