[Zawgyi]
30
အခ်ိန္သည္ ညေန၇နာရီက်ော္လို႔၈နာရီထိုးေတာ့မည္။ေတာက္ေလွ်ာက္ထိုင္ရာမထႏွင္းပန္း၏ေဘးတြင္အေဖာ္ျပဳေပးေနေသာ မြန့္မ်က္ႏွာသည္ေတာ္ေတာ္ေလးညွိုးက်ေနသည္။
ႏွင္းပန္းေလးနဲ႕ေတြ႕မွတစ္ခုခုစားဖို႔ရည္႐ြယ္ကာ ေန႕လည္တည္းကဘာမွမစားထားေပမဲ့ ဆာေလာင္ဖို႔ကိုလည္း မြန္ သတိမရနိုင္ပါ။
ႏွင္းပန္းေမ့ေျမာေနသည့္ နာရီပိုင္းေလာက္ေလးကိုေတာင္ မြန္ဘယ္လိုမွသည္းမခံနိုင္။ ႏွင္းပန္္းေလး ျပန္နိုးလာဖို႔ကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးဆုေတာင္းေနမိ၏။
"အစ္မမြန္"
အင္ၾကင္း၏အသံေၾကာင့္ မြန္ ဝဲတက္ေနေသာမ်က္ရည္စတို႔ကိုသုတ္ၿပီး
"အင္ၾကင္း.."
"အစ္မမြန္ စိတ္ေအးေအးထားပါ မမကအႏၲရာယ္မရွိေတာ့ဘူးမလား"
မ်က္ရည္သည္သုတ္ေနသည့္ၾကားမွမတိတ္နိုင္ရာ မြန္သုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့။
"အစ္မေၾကာင့္ပါ အင္ၾကင္းရယ္ အစ္မကတကယ္ႏွင္းပန္းေလးနဲ႕မထိုက္တန္ပါဘူး"
မြန႔္အသြင္သည္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုႏြမ္းလ်ေနသည္မို႔ အင္ၾကင္းအားေပးစကားေျပာလိုက္၏။
"ခ်စ္တဲ့စိတ္ရွိတာနဲ႕တင္ ထိုက္တန္ေနပါၿပီ အစ္မမြန္ရယ္အဲ့တာထက္ မမကိုယ္တိုင္ကိုကအစ္မမြန္ကိုသိပ္ခ်စ္တာေလ"
အင္ၾကင္း၏အားေပးစကားကိုၾကားေတာ့ မြန္က
ခပ္ေယးေယးကေလးၿပဳံးေလသည္။ ထိုက္တန္တယ္တဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ မြန္ဟာႏွင္းပန္းနဲ႕တကယ္ေရာထိုက္တန္ရဲ႕လားလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အဖန္ဖန္ဆန္းစစ္ဖူးသည္။ ႏွင္းပန္းသည္ မြန့္ကိုသာအၿမဲဦးစားေပးခဲ့ေပမဲ့ မြန္ကေတာ့သူမအတၱေတြကိုေရွ႕တန္းတင္ကာႏွင္းပန္းကိုဒုတိယဦးစားေပးအျဖစ္သာေ႐ြးခ်ယ္မိခဲ့သည္။
အျပစ္ရွိတယ္လို႔ခံစားရသျဖင့္ ႏွင္းပန္းနားမကပ္ရဲေသာစိတ္မ်ားဝင္လာတိုင္းေနာက္ဆုတ္ခ်င္လာမိေသာ္ျငား ႏွင္းပန္းသည္သူမကိုသိပ္တြယ္တာေနတာမို႔ မြန္ ေနာက္ဆုတ္ခြင့္မရခဲ့။
ထို႔ျပင္ယခင္ကမထိုက္တန္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ေနာက္ပိုင္းထိုက္တန္လာဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ရတာပဲ။
