[Zawgyi]
37
အထြဋ္၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ မြန့္ရင္ထဲဒိန္းကနဲ။ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ဖုံးကြယ္ခဲ့ရေပမဲ့ ေန႕ေန႕ညညထိုစိတ္သည္ တစ္ခါတရံမြန့္ကိုေျခာက္လွန့္ေနခဲ့သည္။
ေနာင္တေတာ့လုံးဝမရမိပါ။ ေက်ာ္စြာမင္းလိုလူဟာေသဖို႔ထိုက္တန္သည္။မြန့္အသက္ေလာက္ခ်စ္ရသည့္ႏွင္းပန္းကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ရန္ရွာခဲ့သည့္ထိုသူဟာေသဖို႔လုံးဝကိုထိုက္တန္၏။
သို႔ေသာ္ အထြဋ္ကိုေတာ့ မြန္ ဘာေျဖရမလဲမသိ။ ကိုယ့္အေဖကို အေမကျပန္သတ္ခဲ့တာမ်ားသိရင္ အထြဋ္ဘယ္ေလာက္ခံစားရမလဲ။ ထိုမွ်မက မြန္ေထာင္ထဲဝင္ရမွာလား ေသဒဏ္က်မွာလား။ ေၾကာက္စိတ္ထက္ကို ႏွင္းပန္းကိုပိုစိတ္ပူပါသည္။ သူမသာမရွိေတာ့ရင္ႏွင္းပန္းဘယ္လိုမ်ားဆက္ရွင္သန္မလဲ။
"ေမေမ ေျဖပါဦး ေဖေဖကတကယ္ေသသြားတာမလား ဘာလို႔ေသသြားတာလားဟင္ ဧကႏၲ.."
အထြဋ္သည္ မြန့္ကိုသံသယမ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ၾကည့္၏။ ပ်ံစျပဳေနေသာမြန့္ေခြၽးေစးတို႔မွာစီးပင္က်လာၿပီ။
"အထြဋ္...တ တကယ္ေတာ့"
"မမမြန္"
အခန္းဝမွၾကားလိုက္ရေသာႏွင္းပန္း၏အသံေၾကာင့္ သားမိ၂ေယာက္လုံး၏အၾကည့္မွာႏွင္းပန္းထံဦးတည္သြား၏။
"ေဆး႐ုံမွာအေရးေပၚကိစၥေပၚလာလို႔ မမမြန္လိုက္ခဲ့မွရမယ္"
"ဪ အင္း မမမြန္လာၿပီ"
ႏွင္းပန္းသည္ မြန့္လက္ကိုဆြဲကာ ကျပာကယာထြက္လာခဲ့သလို အထြဋ္သည္လည္းေၾကာင္စစျဖင့္က်န္ခဲ့ရ၏။
ယေန႕ႏွင္းပန္းကား၏အရွိန္ကိုေတာ္ေတာ္ျမန္ျမန္ေမာင္းေနရာမြန္ေဘးမွ ႏွင္းပန္း၏လက္ေမာင္းေလးကိုကိုင္ၿပီး
"အရွိန္ေလွ်ာ့ပါဦး"
ႏွင္းပန္းဟာ ကားကိုလမ္းေဘးသို႔ထိုးရပ္လိုက္ကာ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံး႐ြဲေလးမ်ားျဖင့္မြန့္ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း
"မမမြန္ အထြဋ္ကိုမေျပာလိုက္ပါနဲ႕ေနာ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေျပာလိုက္ပါနဲ႕"
