To tylko jest we mnie, czego nie ma // John Shelby

IX

John nie był pewien czy powinien czuć się winny. Raczej niespecjalnie. Jednak nie był też szczególnie dumny bycia tym, który spowodował, iż Beth musiała zacząć zajmować się córkami jednej z jego sąsiadek, której mąż nigdy nie wrócił z frontu. Każdego ranka, gdy przed ósmą spoglądał za okno, dostrzec mógł tą mizerną sylwetkę dziewczyny, która nosiła przy sobie torbę pełną mniejszych kawałków materiału, które w przyszłości przytwierdzone miały zostać do kostiumów. Z jakiegoś powodu, którego nie mógł pojąć, Beth uparcie utrzymywała swoją pozycję w teatrze, choć wiadomym było, iż utracenie jej jest jedynie kwestią czasu.
- Beth! - pewnego wieczoru, gdy dostrzegł ją w świetle ulicznych latarni, wyszedł jej naprzeciw. Dziewczyna przystanęła i uśmiechnęła się do niego - Co powiesz na kolejny wieczór w towarzystwie swojego ulubionego gentlemana? - odebrał od niej torbę.
- Nie mogę - pokręciła głową. John dawno nie widział kogoś tak wyczerpanego.
- Słusznie. Nie jestem pewien, czy dzisiaj twój urok na kogokolwiek by zadziałał - uśmiechnął się, biorąc ją pod ramię, postanawiając przynajmniej odprowadzić ją do domu. Birmingham nie było bezpiecznym miastem, choć ona zapewne nadal nie zdawała sobie sprawy jak bardzo.
- John - po kilku minutach ciszy, która minęła jej głównie na ziewaniu, zwróciła na niego swoje szare oczy - Jedna z dziewczynek powiedziała mi dzisiaj, że boi się mieszkać naprzeciw Shelbych. Podobno sprowadzacie nieszczęście na tą ulicę - na jej ustach błąkał się niewielki uśmiech. Kto przecież przejmowałby się słowami dziesięciolatki, która próbowała swoich sił w odwróceniu jej uwagi, aby tylko nie musieć uczyć się kolejnych prostych rachunków.
- Na mój gust zawsze wyglądasz szczęśliwie, gdy mnie spotykasz - odparł, delikatnie szturchając Beth w ramię.
- Wiesz, że nie o to chodziło - przewróciła oczami, śmiejąc się cicho - Czym się właściwie zajmujecie? - zdała sobie sprawę, że właściwie nigdy nie dostała jednoznacznej odpowiedzi z jego strony. Zawsze odpowiadał żartem i tym razem nie było inaczej.
- Odprowadzaniem do domu ślicznych panienek.
- Pytam poważnie - spojrzała na niego, faktycznie próbując zachować powagę. Jej pytanie było dość niemądre. Każdy w tym mieście pracował w fabryce, bądź fabryką zarządzał. Jego podejrzewała o to drugie, biorąc pod uwagę jego idealnie dopasowany płaszcz i kilka garniturów, które nie były przypadkowo połączonymi zestawami.
- Tommy organizuje wyścigi konne. Ja przyjmuję zakłady - wzruszył ramionami. Skręcili w kolejną uliczkę, której latarnie były już tymi gorszego sortu.
- Nie potrzebujecie ślicznej panienki? - zatrzepotała rzęsami, lecz John jedynie się skrzywił, co nie było tym, czego się spodziewała.
- To biznes pełen cholernych mężczyzn uzależnionych od hazardu - nigdy nie pozwoliłby na to, aby taka urocza dziewczyna jak Beth została wrzucona w tak okropne środowisko, które tylko na powierzchni wyglądało przyjemnie. Kto bowiem nie lubi oglądać wyścigów konnych, popijając przy tym szampana i entuzjastycznie wydawać pieniądze? Dziewczyna nie miała pojęcia o tym, jak bardzo wszystko to jest z góry ustawione, jak wiele ludzi o tą kontrolę konkurowało. Przecież nie dalej niż tydzień temu razem z braćmi dowiedział się, że jeśli nie zaprzestaną ustawiania wyścigów, każdy z nich skończy z nabojem w czole. Nie był tym szczególnie przejęty. Tommy miał kolejnego ranka przedstawić swój plan postępowania.
- Mogę zabrać cię na wyścigi w przyszłą sobotę - zaproponował w końcu.
- W tłum cholernych mężczyzn uzależnionych od hazardu?