Where My Heart Lies Between

Chapter 49: A Father's Regrets

Annaliese

"J-Joey?" ani ko, surprised to see him after four years. "Uhh... h-hi. Long time no see, I guess?" I smiled lightly, looking straight at his brown orbs.

"You're still the same Annaliese who loves watching this view t'wing may iniisip ng malalim." he chuckled, I just lightly smirk at him then quickly shifted my gaze at the sunset again.

Yes. Joey Abraham Facundo - anak ng Ka. Israel Facundo. Siya yung crushie ko na tinukoy ni Yanne last time - since the first few years sa kapisanang BINHI at kasabay ko sa pagtupad as choir members hanggang sa siya'y ready na mag-aral sa pagkaministro.  Kakabalik lang niya galing ng California last month dahil dun siya naka-destino.

Tumayo siya sa tabi ko. Hindi man kami nag-uusap but I can feel his stares at me.

"So... how's you?" Joey opened up, "I mean... it's been years. Ngayon ko lang nakita kita na..." he paused, I can feel a tear rolling down to my cheek, "H-hey... o-okay ka lang?" nag-aalalang tanong neto. "I saw you crying kanina paglabas mo ng Tanggapan. Nag-aalala na ang Ka. Eduardo pati na rin si Dad na baka nawala ka or what." 

Nabilog yung mga mata ko dun. Nakita niya ba yung nangyari kanina?

Napapikit na lang ako at suminghap. "I-I don't know. Gulong-gulo ang isip ko ngayon, Joe. Still hard for me to process it." 

Hinihimas ni Joey yung likod ko, "Well, tell me. I know kailangan mo rin 'tong ilabas." sabi neto.

'Di ko alam kung ano ang sasabihin ko. I'm fighting between telling him about what I've found out or wag na lang. But instead, I said, "I don't know if this sounds funny to you but..."

Humarap ako sa kanya, "Ampon lang ako ng Ka. Eduardo."

"A-Ano? N-nagbibiro ka ba?" he asks, half-whispering. Well, didn't expect that he has no clue on what happened.

I sighed harshly then said, "Mukha ba ako nagbibiro dito?"

Umiiling eto, "I don't think so, but how? Paano nangyari yun? You're with them since birth pa."

"That's the thing!" I argued, tried not to raise my voice this time, "For years na naninirahan ako sa kanila, wala talaga - kahit sina tita Gemma o tito Angelo ang nago-open up tungkol sa totoo kong pagkatao!" nagsimula na namang tumulo ang mga luha ko. "A-And what hurts me the most... nagpakita na sa harapan ko y-yung totoo kong magulang pagkatapos ng habambuhay na hindi siya sumulpot sa buhay ko - k-kahit isang b-beses man lang..." I cried harder.

Ramdam ko yung mga braso ni Joey na naka-akap sa akin na napasubsob na lang ako sa dibdib niya, "I'm sorry. I didn't know that. Wala akong masabi para maibsan ang sakit na nararamdaman mo, Anna. Lalo na't, birthday mo pa naman ngayon." mahinang sambit neto, na walang siyang tigil sa kakahagod ng likod ko.

Mas lalo lang ako nasaktan nung ni-mention niya yun. Hayst.

"Ang sakit-sakit, eh~~" I said between my sniffles and sobs.

We stayed like his hanggang sa humina yung paghihikbi ko at naging normal na yung paghinga ko.

"Ano," dahan-dahan niyang kumawala sa yakap, "gusto mo, sunduin kita pauwi? Yun lang ang ireregalo ko sa'yo ngayon." alok neto, napabilog yung mga mata ko dun.

"H-Huh?" I stammered, then sighed in defeat dahil naalala ko na nakarating ako dito by foot. Runner ang Annaliese ninyo? Hehe, "Sige na nga." ani ko.

Tumungo kami sa parking lot ng kapilya at pinasakay muna ako sa sasakyan niya. We're just catching up about our lives - kahit na napapaos na ang boses ko sa kakaiyak, habang nagmamaneho naman si Joey as we made our way back home.