the white wolf

-1-

Ik deed de witte jurk aan. Vannacht was het volle maan en nieuw jaar. Ik borstelde mijn lange blonde haar en deed een vlecht in. Daarna deed ik mascara op. Ik keek nog één keer in de spiegel voordat ze naar beneden liep. Alfa Landon hoorde ik roepen. Waarschijnlijk één van de raadsleden. Marco stak zijn hoofd om de hoek. 'Dame Lunette weet u waar uw vader is?'
Ik haalde haar schouders op. 'Geen idee.' 'Waarschijnlijk bij de rand van het bos.'
Marco knikte, 'dank u.'
Ik glimlachte, 'graag gedaan.'
Hij liep weg. Ik liep naar buiten. Koran wachtte haar op. Hij was mijn beste vriend. Als sinds ik me kon herrineren waren we altijd samen. 'Hey Koko' zei ik
'Hey Lulu.'
'Klaar voor het feest?'
Hij knikte, 'jij?'
'Absoluut.'
We liepen naar het kampvuur. De waren al wat mensen. Ook de ouders van Koran. Marco en Feline waren er. Marco had dus de zoektocht naar mijn vader gestaakt. 'Lune' riep iemand achter me. Ik keek om. Kira kwam aanrennen. Ze gaf me een knuffel. Ik glimlachte. Kira was het jongere zusje van Koran. Ze was verzot op Lune. En ik? Ik was verzot op haar. Mijn vader kwam aanlopen. 'Hey Lu' zei hij.
'Hey pa.'
'Je ziet er goed uit.'
Ik glimlachte, 'jij ook.' Hij had een wit pak aan. Wit stond hem wel. Hij had zwart haar en bruine ogen. Mijn vader was best gespierd met brede schouders. Zijn karakter was vriendelijk maar hij kon ook streng zijn. Iedereen kwam en het feest begon. Ik en Koran waren aan het praten. Toen het 12 uur was liet iedereen een huil horen. Opeens werd die beantwoord door ander gehuil. Een huil die je liever niet midden in de nacht wilde horen. Mijn vader sprong op en keek mij aan. 'Lu ga met alle meisjes en kinderen naar de schuur.'
Ik knikte, maakte contact met de rest en zei dat ze me moesten volgen. Iedereen die mee moest rende naar mij toe. Ik sprintte voorop door het bos. Ik remde af toen ik de schuur naderde. Kira rende vlak achter mij. Ik deed de deur open en liet iedereen erdoor lopen. Vele van de meisjes kende ik. Toen iedereen binnen was vergrendelde ik de deur. Ik schoof er hout blokken voor en stro. Ik rende de trap op naar boven en pakte een tas. Er zat reserve kleding in voor als ik mijn witte wolf moet worden. Ik ging op mijn hurken bij het raam zitten. Ik keek naar buiten. Opeens hoorde ik achter me dat een meisje huilde. Ik rende snel naar de trap en keek wie er huilde. Het was Didi. Ze was nu 7. Joanna keek me aan. 'Komt de moonrock roedel?'
Ik haalde mijn schouders op, 'denk het niet.' 'Het is een gelovige roedel en die viert ook het feest van de Maangodin.'
Ze knikte. Ik hoorde nog een huil en rende naar het raam. Er stond een gedaante bij de rand van het bos. Ik rende naar beneden. 'Oké' zei ik 'opstaan we gaan hier weg.'
'Waarheen?'
'Ergens anders.' 'Naar de bergen.'
Ze knikten en stonden op.
'Oké' zei ik 'ik ga tellen bij drie doe ik de deur open en dan rend iedereen naar buiten het bos in.' 'Duidelijk?'
Iedereen knikte. Ik haalde diep adem schoof de dingen weg en begon te tellen. 'Één... Twee... Drie....' Ik gooide de deur open en iedereen rende weg. Alleen Kira viel. Ik hoorde achter me haar roepen. Ik keek om. Kira lag op de grond. Er stonden allemaal mannen om haar heen. Ik begon terug te rennen en sprong over de mannen been. En boven hen veranderde ik in mijn witte wolven vorm. Ik ging over Kira staan en begon te grommen. Alle mannen keken elkaar verbaasd aan. Ja dacht ik bij mezelf ik ben een witte wolf en ja dat komt nooit voor! Er kwam een andere gedaante aanlopen. Hij ging een paar meter voor me staan. Ik maakte contact met Kira en zei dat ze hem moest vragen wat ze hier deden. Kira protesteerde maar ik gromde weer. Ze haalde diep adem en vroeg zacht, 'wat doen jullie hier?'