the white wolf

-13-

Rick

Peter stond te lachen. En Lune was boos. Dit had ik niet van haar verwacht. Ik wist niet dat ze zo boos kon worden. En alleen maar om drie kleine meisjes te redden en een vriend. 'Wat' riep ze kwaad 'wat is de ironie?'

Peter lachte nog steeds, 'alsjeblieft zeg niet dat hij je mate is.'

Ik vond mijn stem terug en riep: 'dat ben ik wel!'

Door die reactie ging Peter nog harder lachen. 

'Stop met lachen' riep Lune 'laat mijn vrienden gaan en ik doe u niets aan.'

'Luister witte' zei Peter grijnzend 'ik laat hen niet gaan en jou straks ook niet.'

'hoe bedoel je?!' 

Opeens werden er voor mijn mond en die van Lune een doek gehouden. Ik probeerde de doek weg te trekken maar viel bewusteloos neer. Lune viel ook bewusteloos neer. Ik wou naar haar toe kruipen en haar beschermen. Maar mijn gedachten werden zwart net als mijn beeld. 

Lune

Ik werd wakker in een cel. Op de vloer. Om mijn enkel zat een boei. Gewoon één van ijzer. Gelukkig geen zilver. Zilver dat was eigenlijk onze enigste zwakte die we deelden. Alle weerwolven konden daar niet tegen. Zelfs de sterkste niet. Ik maakte contact met Koran. Ko zei ik  alles goed?  

Ja kreeg ik als antwoord. 

Mooi. Waar ben jij? 

In een cel. Jij?

ik ook.

Ik stond op en liep naar de tralies. ik keek de gang in. Niemand te zien. Wat zou er gebeuren als ik ging schreeuwen? 'Lune' hoorde ik iemand roepen. Het was Kira. 'Kira' riep ik terug 'alles oké?'

'Ja.' 

'Lune' hoorde ik nu Rick roepen 'alles goed?'

Ik zuchtte, 'ja.' 'Rick waar ben jij?'

'Tegenover je.'

ik keek tegenover me. Rick zat op de grond. 'Alles goed' vroeg hij bezorgd.

Ik knikte, 'jij?'

Hij knikte. Ik hoorde een deur opengaan en keek waar het geluid vandaan kwam. Naast mijn cel zat een muur. Die deur was opgegaan en Peter kwam binnen. 'Hallo Lunette, Richard, Koran, Kira, Nina en Isa' zei hij grijnzend. 

'Laat ons gaan' riep ik woedend. 

Hij grinnikte en ging voor mijn cel staan, 'sorry Lune.' 'Ik kan je niet laten gaan.' 'Je vader heeft iets wat ik niet heb.' 

'Wat?!'

'Een opvolger.'

'Wie?'

'Jij.'

'Ik?!'

'Jij bent de dochter van de alfa Lune.' 'Zijn enigste kind.' 'En daarom...' zei hij terwijl hij omkeek naar Rick 'hou ik je hier en word jij mijn Luna.'

'Nooit' siste ik 'dat je mijn moeder nou leuk vond betekent nog niet dat je mij ook leuk vind!'

'Dus je weet het van je moeder en mij?'

Ik knikte. 'Lune' riep Koran 'waar heeft hij het over.' 

'Blijkbaar weet niet iedereen het dus.'

Ik snoof, 'het was iets tussen mijn moeder, vader en alfa Peter hier!'

'Sinds wanneer weet je het' vroeg hij.

ik haalde mijn schouders op, 'sinds ik vragen over mijn moeder begon te stellen dus ongeveer negen jaar geleden.' 

Hij knikte, 'maar ik vind dit nogal irritant praten.' 'Dus als jij en je vrienden nu gewoon zonder verzet meegaan laat ik die drie meisjes gaan.'

Ik knikte en Rick en Koran schudde hun hoofd, 'nee' zeiden ze tegelijk 'laat Lune ook gaan!' 

'Ik wil best onderhandelen als jullie zonder verzet meegaan en niet proberen te ontsnappen.' 

we knikten. Hij grijnsde en riep: 'mannen help eens.'

Er kwamen vier mannen aangelopen. Ze liepen naar mijn cel. Naar de cel van Rick, Koran en  Kira. Die deden ze allemaal open en liepen naar binnen. De man maakte die boei los en duwde me eruit. Ik keek Rick en Koran aan. Ze wilden me vrij krijgen dat waardeerde ik maar eerst de jongsten. Peter ging ons voor de deur door. We volgden hem op de voet gevolgd door de mannen. We kwamen in een kamer. Er stond een tafel. Er was nog een deur. die liep hij door. Erachter was een trap. Die liep hij op. We volgden hem op de voet. Boven was een hal. Hij liep naar buiten. We volgden hem nog steeds. Hij liep naar het grooste huis en maakte de voordeur open. Hij liet ons naar binnen lopen en sloot toen de deur. Hij liep ons voor naar een andere kamer. Een woonkamer. Hij gebaarde dat we moesten gaan zitten. Rick ging zitten en trok me naast zich. Kira, Nina en Isa gingen naast mij zitten en Koran weer naast hen. Zo konden Koran en Rick ons beschermen dacht ik. Als het "onveilig" werd hier. Peter ging tegenover ons op de bank zitten. 'Dus Lune, wat weet je van je moeder?'

Ik trok één wenkbrauw op, 'dat ga ik jou niet vertellen.' 

'Waarom niet?'

'als ik het vertel laat u die drie dan gaan?' 

Hij knikte, 'inclusief de jongens als je dat wil.'

Ik wou ja zeggen maar Rick was mij voor. 'Lune ik laat je hier niet alleen achter.'

Ik keek hem aan. Ik wou nu dat ik contact met hem kon maken om te vertellen dat hij terug moest gaan en onze vaders moest waarschuwen. Ik zuchtte, 'nou goed.' 'Hij blijft.' 'Koran moet naar huis.'

'Nee zei Koran boos 'ik laat je niet achter met twee mannen die je als Luna van hun roedel willen hebben.' 

Ik zuchtte, 'jullie zijn echt irritant.' 'Straks zegt Kira ook nog dat ze me niet achter wil laten.' 

'Hoe wist je dat' vroeg ze verbaasd.

'O mijn hemel' zei ik geërgerd 'ik kan echt wel voor mezelf zorgen.'

Peter grinnikte, 'goed ik laat die drie meisjes gaan en die ander twee blijven hier.'

Ik knikte voordat de rest er ook maar iets tegenin kon brengen. 

'Maar nogmaals Lune mijn vraag... wat weet je over  je moeder?'

Ik haalde mijn schouders op, 'wat weet u van haar?'

'Ze was mijn mate.' 'En niet die van je vader!'

Ik knikte bedenkelijk, 'en toch koos ze voor hem.' 'En waarom?' 'Omdat mijn vader en moeder gevoelens voor elkaar hadden en mijn moeder niet voor u.'

Zijn mond vormde zich tot een streep, 'luister Lune.' 'Jouw vader zorgde ervoor dat jouw moeder me nooit ontmoet heeft.' 

'Misschien maar goed ook' zei ik uitdagend.