Flashbacks.

13

Matthy
(2 jaar eerder)

'Mary, we moeten praten.' Zeg ik terwijl ik haar voorzichtig los laat. Mary kijkt me verward aan. 'Oké, is er iets dan?' Ik besluit niet te antwoorden op haar vraag, ik wil niet liegen. 'Kom we gaan zitten.' Zeg ik terwijl ik een stoel voor haar naar achteren schuif. Mary glimlacht, maar ik weet dat haar glimlach al snel verdwijnt zodra ik de briefjes op tafel leg. Ze gaat zitten, ik ook, tegenover haar. Ik reik naar mijn zak om de briefjes te pakken, maar ik verstijf. Hoewel ik dacht dat dit een goed idee zou zijn, begin ik te twijfelen.
Wat als ik haar nu al kwijtraak?
Wat als ze niet goed reageert?
Wat als ze boos word?
Mary kijkt me vragend aan. 'Schat, ben je oké?' Ik graai snel de briefjes uit mijn zak, nerveus. Mary's glimlach verdwijnt al snel, precies zoals ik had gedacht.
Ik begin te trillen met mijn been.
Dit gaat niet goed.
'Hoe kom je daar aan?' Snauwt Mary terwijl ze snel de briefjes haar kant op schuift. Ik zucht diep. 'Ik vind ze, letterlijk overal. Je kan ze niet goed genoeg verstoppen denk ik.' Ik probeer nog te lachen om mijn eigen woorden, maar ik kan het niet. Ik kan helemaal niks.
'Matthy ik..' Mary wrijft over haar voorhoofd.
Ze weet geen raad.
Ik ook niet.
Top team.
Top relatie ook.
'Waarom heb je het niet gewoon gezegd?' Vraag ik terwijl ik naar haar ogen kijk, ik probeer daar iets van emotie te vinden. Iets wat me kan vertellen waarom Mary het me niet gewoon verteld heeft. Mary haalt haar schouders op. 'Niet echt nodig.' Ik kan haar niet eens aankijken, op een of andere manier word ik gewoon geïrriteerd. 'Niet echt nodig? Serieus? Ik ben je vriend hé? We zitten al 4 jaar in een relatie, zeg me wat ik verkeerd heb gedaan waardoor je me niet meer vertrouwt met je gevoelens.'
'Zo makkelijk is het niet Matthy.' Zegt Mary nu ook geïrriteerd.
Zo makkelijk is het wel.
'Wat is er zo moeilijk aan dan?'
'Matthy het ligt niet aan jou.'
'Waar ligt het wel aan dan? Ik snap niet hoe je zulke dingen kan opschrijven, zonder het met iemand te bespreken.'
'Ik heb het met iemand besproken, met meerdere mensen zelfs.'
Au. Die deed pijn.
Waarom ben ik niet betrokken?
'Oké prima, maar waarom bespreek je het niet met mij?'
'Mijn hele leven draait toch niet om jou?'
Mijn hele leven draait wel om jou Mary.
'Nee, maar ik hoop toch wel dat ik een belangrijk persoon ben geworden in je leven. We zijn 4 jaar samen Mary. 4 jaar!'
'Matthy. Zoals ik net al zei, zo makkelijk is het niet.'
'Oh nee?'
'Nee.'
'Hoezo niet?'
'Hoelang lees je mijn brieven al?'
'Half jaar, als het niet meer is.'
Mary slaat haar handen voor haar gezicht.
'Matthy.'
'Ja Mary?'
'Het spijt me zo erg, ik wist echt niet dat je...'
'Wat had je anders gedaan dan? Het nog beter proberen te verstoppen? Het ergens anders op schrijven? Verstoppen werkt niet Mary. Je had het tegen mij moeten zeggen.'
'Het is niet dat ik het niet van plan was...'
'We gaan hulp zoeken.' Zeg ik snel.
Mary kijkt op. Ik kan haar reactie niet lezen, maar ik vrees het ergste. Daar gaat me toekomst, daar gaat mijn relatie.
'Nee dat gaan we helemaal niet.' Snauwt Mary. Het is nog erger dan wat ik dacht dat het zou zijn, ze is boos.
'Hoezo niet?'
'Het is niet jou zaak, sowieso is het niet perse jou zaak om mijn briefjes te lezen.'
Het is dus wel mijn zaak.
'Tuurlijk is het mijn zaak, ik hou van je!'
Mary word stil.
'Je weet dat ik ook van jou hou Matthy. Ik wil dit gewoon zelf oplossen.'