Flashbacks.

12

Zara
Ik doe de vaatwasser dicht, niet dat ik veel vaat heb, aangezien ik toch niet eet. Ik hinkel naar de bank, om een serie te gaan kijken, maar opeens gaat de bel. Had ik mensen verwacht? Waarschijnlijk is het mijn moeder, die de jas van Oliver komt ophalen. Ik hinkel naar de voordeur, ik haat het hebben van krukken. Ik doe de voordeur open en ik kijk recht in iemands ogen.
De blauwe ogen.
Verdriet.
'Hey Matthy, ik had je nu niet echt verwacht.' Matthy haalt zijn hand zenuwachtig door zijn haar. 'Kom ik ongelegen?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee hoor, kom binnen.' Matthy is doorweekt van de harde regen. 'Je komt voor je trui of niet?' Vraag ik aan hem terwijl ik achterom kijk. Matthy kijkt me verward aan. 'Mijn trui?' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Ja, er ligt een trui op mijn bank, sinds dat jij geweest bent.' Matthy glimlacht. 'Oh.' Twijfelachtig loopt hij achter me aan de woonkamer in. Hij ziet er erg zenuwachtig uit. 'Waarvoor kom je dan?' Vraag ik aan Matthy terwijl ik even stil blijf staan. Matthy zucht. 'Ik weet het niet.' Hij komt dichter op me staan. 'Ik weet het niet, Zara.' Waarom klinkt hij zo paniekerig? Hij pakt met twee handen mijn gezicht vast, oh god. 'Het enige wat ik weet is dat je in mijn hoofd blijft zitten, en ik weet niet hoe ik dat op kan lossen.' Fluistert hij. Een van mijn handen begint weer te trillen, ik word zo vreselijk nerveus van Matthy. Hij is zo onvoorspelbaar. Ik kijk op, naar zijn ogen.
Een soort van rust.
Ik probeer mijn rust weer te vinden, maar het is letterlijk onmogelijk. Ik leg mijn handen in zijn nek. Matthy glimlacht kort als reactie. Onze neuzen raken elkaar en ik word er erg nerveus van. 'Ik heb geen woorden nodig om te vertellen wat ik voel.' Fluister ik naar Matthy en dan zoen ik hem. Zachtjes, maar steeds harder. Ik wrijf met mijn handen in zijn nek en Matthy beweegt met zijn handen rond mij gezicht, door mijn haar, door mijn hals. Matthy stopt de zoen, weer hetzelfde verdriet in zijn ogen. Wie had dat gedacht. Hij slikt en blaast zijn adem uit. In mijn gezicht, ik voel zijn adem overal. Hij laat mijn gezicht zachtjes los en laat zijn handen langs zijn lichaam zakken. Ik laat zijn nek ook los, omdat mijn handen weer beginnen te trillen.
'Zara.'
'Ja?'
'We moeten praten.'
Ik haat praten, vooral als het in deze context gebruikt word.
'Oké.'
We lopen samen naar de bank.
'Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.' Zegt Matthy terwijl hij naar de grond kijkt. 'Als het kon had ik je graag meegenomen op date ofzo, maar ik kan het niet. Sorry.' Ik kijk hem verward aan.
Ik kijk weer naar zijn ogen.
Verdriet, een en al verdriet.
Tranen zelfs.
Matthy gaat door met praten. 'Ik weet dat ik zulke dingen dan niet moet doen, omdat ik weet dat ik je niet meer kan geven dan dat maar...'
Eerst raak ik een beetje verward, maar dan krijg ik door dat hij met 'zulke dingen' de zoen bedoelt. Ik glimlach naar hem. 'Niet zo serieus doen alsjeblieft, het is maar een zoen. Ik heb geen tijd voor een relatie of dates.'
Ik wil het niet, eerlijk gezegd.
Matthy glimlacht terug. 'Mooi, ik dacht, ja, voordat je denkt dat ik andere intenties ofzo heb.' Ik schud mijn hoofd. 'Ook al had je andere intenties, het had toch niet gekund.' Matthy haalt zijn schouders op. 'Je blijft wel echt in mijn hoofd zitten, ik snap niet zo goed waar dat mis gaat. Ik ben niet verliefd op je ofzo, echt niet, ik bedoel..' Ik laat hem niet uitpraten, ik zoen hem gewoon.
Ik snap het niet echt, is hij nou verliefd op me of niet?
Ik begin wel aardig verliefd te raken op hem eerlijk gezegd.