Flashbacks

26

Matthy
Ik besef het me nu pas.
Ik snap het eindelijk.
Ik snap de opmerkingen eindelijk.
"Alles gebeurt voor een reden"
Ik heb me afgelopen jaar alleen maar beziggehouden met de reden.
Voor welke reden liet Mary me nou achter?
Ik snap het.
Ik weet het.
Zonder Mary's dood was er geen Zara.
Als Mary zich vorig jaar niet van het leven had beroofd, dan had ik Zara nooit ontmoet.
Ik kan me die avond nog goed herinneren.
Het was precies een jaar geleden, dat ik het berichtje kreeg, dat ze dood was.
Ik raakte weer in een soort psychose, en reed in volle paniek naar huis, vanaf die van Robbie.
Ik was bij Robbie om te schuilen van mijn gevoelens, maar ik kwam er niet onderuit en alles werd alleen maar erger.
Ik ben in paniekerige toestand in de auto gestapt, zonder enig besef te hebben van wat er überhaupt op de weg gebeurde.
Zara was er gewoon opeens.
Het ging te snel.
Ik schrok wakker uit mijn gedachtes en trapte meteen de rem in.
Ik dacht voor een paar seconden dat ik dood was.
Ik hoopte dat ik dood was.
Opeens stond ik huilend naast Zara, in de kou.
Zara's enkel zag er echt niet al te best.
Ik zag al dat het gebroken was.
Zara wou niet naar het ziekenhuis, en ik ook niet. Zara moest nog naar huis, en ik wou niet alleen zijn.
Ik bood haar aan om haar naar huis te brengen.
Zara werd bewusteloos, en ik raakte weer volledig in paniek.
Ik staarde naar haar voor een ongeveer minuut, om daarna pas te beseffen dat ze echt naar het ziekenhuis moest. Ik tilde haar in de auto, en zo kwamen we in het ziekenhuis terecht. Ze vertelden me in het ziekenhuis dat Zara veel te licht van gewicht was, ze vroegen me of ze een aandoening had. Ik was er totaal niet bij met mijn hoofd. Ik had het toen al kunnen weten, van haar eetstoornis.
Nadat ik Zara thuis had gebracht, gebeurde er iets met me. Ik was niet meer in paniek, ik had voor een paar uur niet eens meer echt aan Mary gedacht. Het voelde zo gek. Hoe meer ik bij Zara in de buurt was, hoe minder ik aan Mary dacht. Zara had gelijk, ik heb haar misschien wel gebruikt om Mary uit mijn hoofd te halen, voor de eerste weken dan. Ik merkte al snel dat ik verliefd op haar werd, en al mijn alarmbellen gingen opnieuw af.
Ik wou niet meer verliefd worden.
Had ik dat niet met mezelf afgesproken?
Zara verdiende beter.
Mijn egoïstische kant kwam weer omhoog.
Ik had Zara toch echt nodig.
Zara hoefde niet te weten dat ik verliefd op haar werd?
Hoe meer ik voor Zara begon te voelen, hoe schuldiger en verdrietiger ik me begon te voelen. Ik voelde me al schuldig na elke zoen, maar de gevoelens begonnen gewoon pijn te doen. Alsof ik mijn eigen hart brak. Toen Robbie zich er ook nog mee bemoeide, toen wist ik pas echt dat dit een slecht idee was. Ik brak niet alleen mijn eigen hart, ook die van Zara werd er niet beter op.
Zara was te kostbaar voor mij, zo kostbaar dat ik haar bijna niet kon laten gaan.
Ze verdiende toch echt beter.
Sinds een paar dagen is er een nieuwe gedachte in mijn hoofd opgedoken.
Iets fris.
Iets dat me zegt dat ik mezelf moet toelaten om nieuwe dingen te proberen, uit mijn comfortzone te stappen, want mijn comfortzone bestaat alleen maar uit verdriet. Wat als Zara mijn nieuwe comfortzone kan zijn? Wat als ik het gewoon een kans moet geven? Wat als ik mezelf kan veranderen in een beter persoon, voor haar, en uiteindelijk voor mezelf?