Flashbacks.

20

Zara
Ik kijk op de klok. 10 uur.
Het huilende geluid is eindelijk gestopt.
Zou Matthy weg zijn?
Ik ben gewoon naar boven gerend, teveel vragen waarvan ik wist dat Matthy het niet zou beantwoorden.
Matthy zat compleet in zijn eigen wereld, in de wereld die hij deelt met Mary.
Weet ik veel wie Mary is. Ze heeft zijn leven geruïneerd, of overgenomen. Het enige wat ik weet is dat ze dood is, en dat ze dat waarschijnlijk zelf wou. Dit is de eerste keer dat ik haar naam überhaupt heb horen vallen, en ik heb niet het idee dat het zijn keuze was, of dat hij zich überhaupt nog kan herinneren dat hij het aan mij verteld heeft.
Voorzichtig loop ik naar beneden.
Daar zit hij, nogsteeds.
Volgensmij slaapt hij.
Voorzichtig loop ik naar de keuken voor een kopje thee.
Ik wil hem niet wakker maken, ik wil die confrontatie nog niet aangaan. Ik ben er gewoon te moe voor. De rest van de nacht van ochtend heb ik in mijn bed gelegen, ik heb zelfs gehuild.
Het is definitief.
Ik moet mijn gevoelens voor Matthy aan de kant zetten. Hij zit met een andere vrouw in zijn hoofd. Hij zal nooit verliefd op mijn kunnen worden.
Wat had ik dan ook verwacht?
Ik ben best boos. In principe heeft hij me gewoon gebruikt. Gebruikt om Mary uit zijn hoofd te krijgen, wat niet perse gelukt is trouwens. Maar dat waren ook de afspraken. Neuken zonder gevoelens, toch? Het is mijn eigen schuld dat ik gevoelens krijg, maar op een of andere manier heeft hij mij het gevoel gegeven dat hij dat ook voor mij had. Hij heeft gewoon gefokt met mijn hoofd.
Opeens hoor ik een stem achter me.
Het is helder.
'Zara?'
Ik kijk achterom met mijn hete kop thee in mijn handen.
'Wat doe ik aan je eettafel?'
Hij vraagt zich waarschijnlijk af waarom hij zich niet in mijn bed bevindt, ha.
Niet het juiste moment om te lachen nu.
Al doet Matthy heel normaal.
Hij glimlacht zelfs.
Ik haal mijn schouders op.
'Weet ik veel, wat je hier doet.'
Matthy kijkt me vragend aan.
'Ben je boos, of weet je echt niet wat ik hier doe?'
Beide.
Maar rot op Matthy, niet doen alsof je het zelf wel weet. Je hebt geen idee.
'Nee oprecht, mijn vraag aan jou: Wat doe jij aan te bellen om 3 uur s'nachts om vervolgens huilend aan mijn eettafel te gaan zitten?'
Matthy kijkt op, hij beseft het zich.
Denk ik dan, het verdriet in zijn ogen is weer aanwezig.
'Wat heb ik gezegd?'
Zegt Matthy terwijl hij in zijn ogen wrijft.
Ik haal mijn schouders op, ik probeer te doen alsof het me niets boeit, maar Matthy ziet oprecht overal doorheen.
'Iets over sorry, en iets over Mary. Niet heel veel dus.'
Op het moment dat ik Mary's naam noem verschijnt er een bepaalde blik in zijn ogen. Oprechte pijn.
Matthy weet het.
Hij staat op.
'Sorry, Zara.'
Ik draai mijn rug naar hem.
'Sorry? Serieus?'
Matthy reageert niet.
Ik draai me weer om naar hem.
'Zeg je sorry dat je me "een soort van" hebt verteld over Mary, of zeg je sorry omdat je me praktisch gezien hebt gebruikt.'
Matthy zucht diep, hij wilt me niet eens meer aankijken.
'Ik heb je niet gebruikt, het was zonder gevoelens, weet je nog?'
Ik rol met mijn ogen.
'Zonder gevoelens? Geloof je het nou echt zelf? Diegene met de meeste gevoelens, dat was jij. Jij probeert een of andere chick uit je gevoelens te neuken, en begint vervolgens te huilen. Dat noem je weinig gevoelens? Geen gevoelens voor mij nee, maar dat gevoel heb je me wel gegeven Matthy. Telkens als ik in je ogen kijk, dan zie ik een bepaalde blik, een blik die me vertelt dat er meer tussen ons aan de hand is dan dat je zelf wilt weten. En ja, het is mijn schuld dat ik ook gevoelens heb gekregen, maar dat was nooit gebeurd als jij me gewoon de waarheid had verteld. Dat hele "ik wil niet verliefd worden" gedoe, is gewoon bullshit. Je kan niet verliefd worden, dat is heel wat anders. Ja, je hebt me verteld dat je niet verliefd kon worden, maar met een hele andere betekenis, de betekenis was namelijk, dat je geen relatie wou. Niet dat een of andere meid je hart heeft gebroken.'
Matthy valt even stil, maar na 30 seconden heeft hij zijn woorden gevonden.
'Als we het daar nu toch over hebben, jij wou ook geen relatie, waarom? Daar heb ik nooit naar gevraagd, ik dacht dat je gewoon geen tijd ervoor had, zoals je zei. Blijkt ook anders te zijn hè Zara?'
Ik raak verward.
Wat bedoelt hij nou weer? En waarom wisselt hij snel van onderwerp?
'Wat bedoel je?'
Matthy haalt zijn schouders op.
'Iets over een eetstoornis?'
Gaat hij mijn eetstoornis nou tegen me gebruiken?
'Hoe weet je dit?'
Matthy kijkt me nog steeds niet aan, hij staart naar de grond.
'Robbie, ik kwam hem tegen. Hij zei dat ik voorzichtig met je moest doen.'
Ik rol weer met mijn ogen.
Godverdomme.
'Zo voorzichtig ben je niet hè.'
Matthy zucht weer, hij raakt ook vermoeid van deze discussie.
'Hoe had ik dit moeten weten?'
Ik draai mijn rug weer naar hem toe, om mijn thee weg te gieten. Het is nu toch alweer koud.
'Misschien als je eens aan normaal gesprek met me had gevoerd. Oh wacht, dat kan je niet, zonder te huilen.'
Matthy slaat kwaad zijn vuist op tafel. Ik schrik ervan.
'Ik ga, je zoekt het maar mooi uit.'
Ik knik naar hem.
'Top.'