Flashbacks.

24

Zara
'Spreek je Matthy nog?' Vraagt Robbie opeens uit het niets.
Ik stik bijna in mijn eten.
Het eten dat ik straks toch weer uitspuug.
Waar komt dit ineens vandaan? Tuurlijk. Tuurlijk brengt Robbie het nu op. Hij kent me te goed.
Ik kan niet wegvluchten.
We zitten in een fucking restaurant.
'Neh.' Antwoord ik nonchalant. Hopend dat hij niet doorvraagt.
Wat als hij doorvraagt?
Vertel ik dan teveel?
Wat als ik hem het verhaal gewoon vertel?
Ik heb niet veel meer te verliezen.
Robbie kijkt me met scheef hoofd aan.
Opeens valt het kwartje.
Ik weet waarom hij ernaar vroeg.
Robbie hoort niet eens te weten dat Matthy en ik elkaar spraken.
Ik heb Robbie nooit verteld dat ik Matthy nog sprak na dat ongeluk.
Zou Matthy het hebben verteld?
Die twee spraken elkaar toch niet meer?
Oh ja, Robbie heeft Matthy verteld over mijn eetstoornis. Ze spreken elkaar dus nog wel.
'Heeft Matthy het verteld?' Vraag ik terwijl ik een slok wijn neem. Robbie schud zijn hoofd. 'Nee.'
Hij antwoord zo fucking kortaf. Net als ik mijn mond wil openen om verder te vragen, begint hij zelf al verder te praten. 'Ik zag jullie weleens zoenen, door het keukenraam.' Ik knik. Fuck. Dat verdomde keukenraam. 'Het maakt me niet uit hoor, ik steek mijn neus niet in jouw zaken.'
Dat deed je zojuist al Robbie.
Dat deed je eerder ook al.
Anders wist Matthy nog van niks.
'Oké, maar waarom heb je Matthy dan verteld over mijn eetstoornis?' Robbie haalt zijn schouders op. 'Ik dacht dat hij dat al wel zou weten.' Ik kijk hem aan met een blik vol ongeloof. Tuurlijk wist Robbie dat Matthy het niet wist. 'Elkaar dus niet meer gesproken? Jammer.' Zegt Robbie terwijl hij zijn servet in zijn bord gooit. Ik begin te praten, en op een of andere manier weet ik het niet te stoppen. Alles komt eruit. 'Matthy kwam opeens om 3 uur s'nachts voor mijn voordeur. Hij zei iets van "Sorry", en iets over ene Mary, dat hij spijt had dat hij haar had "gered". Dat ze dood wou, ofzo. In iedergeval, hij was erg in paniek, dus ik heb hem maar met rust gelaten. Om 10 uur s'ochtends stopte hij met huilen en op het moment dat ik beneden kwam, deed hij net alsof er niets aan de hand was. Alsof hij gewoon niet meer wist wat er was gebeurd. Op het moment dat ik over Mary begon, werd hij gewoon boos ofzo. Hij probeerde de hele tijd van onderwerp te switchen, naar mijn eetstoornis bijvoorbeeld. Uiteindelijk is hij kwaad weggegaan. Daar is het geëindigd.' Robbie haalt kort zijn neus op. Hij kijkt me niet aan.
Ik weet dat Robbie meer weet.
Hij durft me niet eens aan te kijken.
Hij weet meer, ik zie het aan zijn blik.
Hij weet Matthy's geschiedenis.
'Robbie, je hoeft me niets te vertellen. Ik hoef het niet eens te weten.' Robbie kijkt me kort aan, het lijkt zelfs alsof hij geïrriteerd is. 'Ja, sorry. Zara. Matthy is...' Hij weet niet goed wat hij moet zeggen. 'Hij is nogal, gebroken, door iets wat een tijdje geleden gebeurd is. Ik weet dat het hem niet het recht geeft om je zo te behandelen, maar ik ben wel echt bezorgd om hem. Hij wil ook geen hulp zoeken.' Ondanks ik niet echt wil weten wat er gebeurd is, vind ik dat het toch erg serieus klinkt. Al had ik dat wel kunnen verwachten na hoe Matthy zich gedraagt. Robbie lacht kort. 'Ik denk dat hij nog wel bij je terug komt, als ik hem zo ken. Hij heeft zich na Mary nog nooit écht zo gedragen zoals hij dat nu bij jou doet. Ik zeg je eerlijk, ik had nooit verwacht dat die jongen ooit nog verliefd zou kunnen worden.'
Verliefd?
Nee, Matthy is niet verliefd op mij.
'Oh, en op om op je vraag terug te komen, Ja, Matthy was onderdeel van de bankzitters, en ja, bankzitters is uit elkaar gevallen voor hem.'
Zegt Robbie kort. Hij legt de nadruk op "voor", om me duidelijk te maken dat het echt heftig is. Het is best irritant, dat Robbie me het verhaal probeert te vertellen, zonder het verhaal te vertellen.