Flashbacks.

18

Zara
De bel gaat.
Wie belt er nou weer aan om 3 uur s'nachts?
Ik loop zo snel mogelijk naar beneden, best angstig voor wat ik aan ga treffen. Voorzichtig open ik de deur.
Het is Matthy.
Het is een Matthy die ik nog nooit eerder gezien heb.
Een Matthy die nog nooit zo kwetsbaar geweest is.
Ik kijk hem aan. Zijn haar zit verwilderd, zijn ogen stralen een en al verdriet uit, als ik het nog verdriet kan noemen.
Het is pijn.
Tranen op zijn gezicht en in zijn ogen, rode wangen.
Hij is in paniek.
Hij loopt meteen naar binnen zonder iets te zeggen. Ik zeg ook niets. Wat moet je op zo'n moment zeggen? Hij gaat aan de keukentafel zitten en slaat zijn handen voor zijn ogen. 'Sorry.' Snikt hij. Ik heb geen idee waar hij het over heeft, dus ik kijk hem vragend aan. Ik vraag hem niets, ik zeg niet eens iets.
'Sorry, sorry voor alles. Mary, ze, ze zit gewoon in mijn hoofd. Ik had haar nooit mogen redden, ik had me er nooit mee mogen bemoeien. Ze wou dood, ze wou fucking dood.'
Matthy stopt met praten, waarschijnlijk omdat hij zo hard moet huilen.
Hij hyperventileert zelfs.
Ik heb nog nooit iemand zo hard horen huilen.
Ik denk na.
Mary.
Mary.
Fucking Mary.
Zij is diegene, zij is diegene waarom hij telkens huilend tegenover me zit, waarom hij überhaupt bij me is, zij is de reden waarom Matthy zo fucking onduidelijk is.
Zij is de reden waarom Matthy nooit meer verliefd kan worden.
Zij is de fucking reden om alles.
En op een of andere manier doet het pijn.
Heel veel pijn zelfs.