Flashbacks.

19

Matthy
(1 jaar geleden)
'Matthy, je begrijpt het niet.' Zegt Mary huilend.
Ja, en ik zou het ook nooit kunnen begrijpen.
Ik durf haar niet eens aan te kijken.
'Matthy, ik wou dood. Ik wou dit, en dat wist je!'
Ze wou dood, en ik wist het.
Misschien is het wel mijn egoïsme.
Dat ik niet zonder haar wil, of kan leven.
Ik verstijf gewoon, ik kan niet praten.
Ik kan helemaal niks.
'Waarom kon je me niet gewoon laten gaan? Ik wou ook niet dat je er bij zou zijn, maar je wist toch echt dat ik dit wilde, dat dit een vredige dood voor mij is!'
Ze zegt dag dit een vredige dood is, maar hoe kan het zo zijn dat van een brug afspringen een vredige dood is?
Mijn mond begint woorden te vormen, zonder dat ik zelf weet wat ik zeg.
'Dit is geen vredige dood Mary, de strijd is nog niet gestreden, je hebt hulp nodig! Later ben je me dankbaar.'
Mary schud haar hoofd.
Fuck, ze schud haar hoofd.
'De enige hier die hulp nodig heeft, dat ben jij. En nee, ik ben je helemaal niet dankbaar. Ik wil dood.'
Ze wilt dood, het is echt zo.
Ik heb hulp nodig.
Ze begint weer te praten.
'Dit had ook jou dood kunnen zijn!'
Ik raak in een psychose volgensmij.
Ik heb geen enkel besef meer.
'Ik ben liever dood dan dat ik zonder jou moet leven.'
Het zijn de domste woorden die ik ooit uit kon spreken.
Mary schud haar hoofd.
'Matthy nee, je verdient beter dan dit. Voel je je nou echt schuldig?'
Ik knik.
'Ja, waarom kan ik je het geluk niet geven dat je nodig hebt?'
Mary schud haar hoofd weer, en pakt mijn hand, mijn hand heeft geen enkel gevoel meer.
'Je hebt me al het geluk van de wereld gegeven Matthy, ik hou van je, maar dit speelt echt al veel langer dan onze relatie.'
Ik wil haar vragen hoe lang het al speelt. Ik kan het niet.
Langer dan 4 jaar in iedergeval.
'Misschien moeten we wel stoppen met deze relatie.' Zegt ze uit het niets.
Het voelt alsof ik ontwaak uit een koortsdroom.
'Wacht wat?' Vraag ik verward.
Mary kijkt naar de grond en veegt wat tranen weg.
'Je word ongelukkig van mijn ongelukkigheid. Ik wil je meer geven dan dat. Ik ga toch wel dood. Je kan het niet oplossen.'
Ze gaat toch wel dood, het is niet meer terug te draaien.
'Dan kunnen we net zo goed in de relatie blijven, genieten van de tijd die je jezelf nog geeft. Ik zit er nu toch al in. De pijn en het verdriet heb ik toch wel.'
Het voelt gek.
De tijd die ze zichzelf nog geeft.
'Matthy stop, je moet doorgaan met je leven. Dit alles vergeten.'
'Dat is nu al te laat, of niet Mary?'
Het is al veel te laat.
'Matthy, ga naar huis, ga naar Robbie, we verbreken al het contact.'
Wat?
Het voelt alsof de tijd stil staat.