Flashbacks.

29

Zara
Het is inmiddels een paar maanden later, en sinds een maand hebben we pas echt officieel een relatie.
Matthy maakt me blij.
Ik maak hem blij.
Ik heb een Matthy leren kennen die ik nooit eerder zo gezien heb.
De vreugde in zijn ogen, het is er gewoon altijd.
Ik kijk naar hem, hij zit tegenover me zijn biefstuk te snijden. 'We gaan bankzitters weer opstarten.' Zegt hij uit het niets. Ik kijk op naar hem. 'Bankzitters?' Matthy knikt. 'Ik wil dingen gaan doen die ik leuk vind, naast mijn baan. Bankzitters is wat ik leuk vond vroeger, en ik verlang er gewoon naar om het weer te beginnen. De andere mannen ook, we gaan binnenkort opnemen.' Ik knik naar hem. 'Lekker bezig.' Het valt even stil. Matthy's blik verandert. Hij kijkt opeens een stuk verdrietiger. 'Ik denk dat ik klaar ben om je over Mary te vertellen.' Zegt hij rustig. Ik kijk op naar hem. Eerlijk gezegd hoef ik dat hele verhaal niet meer te horen, maar als Matthy zich fijner voelt als hij het vertelt, dan vind ik het prima. 'Mary en ik hebben elkaar leren kennen op mijn studie, meteen verliefd. Ze kende me door en door, ze wist alles over mij, en ik over haar. Dacht ik. We zaten drie jaar in een relatie toen het goed mis ging. Ik kwam er namelijk achter dat Mary niet zo lekker in haar vel zat. Ze schreef briefjes als ze zich niet goed voelde, en verstopte die dan zodat ik er niet achterkwam. Opgegeven moment vond ik zo'n briefje, gewoon zomaar toen ik in het huis aan het schoonmaken was. Ik heb het nooit geopend, omdat ik geen inbreuk wou maken in haar privacy. Ik vond er steeds meer, maar ik las ze niet. Tot ik iets vond onder ons bed, iets over dat ze al jaar gevoelens op briefjes schreef. Ik werd langzamerhand steeds nieuwsgierig en ik begon me best zorgen te maken. Toen we op vakantie waren in Italië, heb ik besloten de briefjes maar te lezen. Ik weet niet waarom, het was echt een slecht idee. Wat er op die briefjes stond was echt verschrikkelijk, en het werd me duidelijk dat het echt niet goed met haar ging. Ik snapte niet waarom ze het niet tegen me zei, en ik begon me zelfs schuldig te voelen. Dat het mijn schuld was. Ik besprak het met Robbie, en hij zei dat ik het moest bespreken met Mary. Op het moment dat ik haar confronteerde met de verontrustende briefjes, werd ze geïrriteerd en zei ze dat ze het al besproken had met mensen. Ik snap nogsteeds niet waarom ze het nooit met mij besprak, maar goed. Alles werd steeds erger, tot ik opeens naast haar stond op een brug. Mary zei dat ze wou springen, ze was er allang klaar voor. Ik was een onuitgenodigde gast. Ze vroeg of ik weg wou gaan, maar ik weigerde. Ik hield teveel van haar om haar te laten gaan. Het kon gewoon niet. Opgegeven moment sprong ze, ik kan de paniek nog zo fucking goed herinneren. Ik sprong er gewoon achteraan, met gevaar voor mijn eigen leven. Ik weet ook niet waarom ik het deed, ik wou niet zonder haar leven, ook al wist ik dat ze wel echt dood wou. Ik heb haar gered, en erg dankbaar was ze natuurlijk niet. Ze was woest en heeft meteen al het contact met me verbroken. Ik was kapot, en ik voelde gewoon niks meer. Ik wou geen contact meer maken met mensen om me heen, ik wou niet meer uit bed, ik wou eigenlijk ook niet meer leven. Mary heeft uiteindelijk wel zelfmoord gepleegd. De dag van het ongeluk van ons twee, was het precies een jaar geleden. Ik heb afgelopen jaar me zo fucking eenzaam gevoeld. Het voelde echt als survivallen elke dag. Ik voelde me zo schuldig en ik had het idee dat niemand me begreep. Ik had ook een ding met mezelf afgesproken.
Nooit meer verliefd worden.
Simpelweg, omdat ik dacht dat ik niemand ooit de liefde kon geven die ik Mary gaf, maar ook omdat ik al die pijn nooit meer zou willen ervaren. Ik had ook het idee dat iedereen beter verdiende dan zo'n onstabiel persoon als ik, en ik had ook het idee dat ik nooit meer verliefd zou kunnen worden, na alles wat er gebeurd was. Maar opeens verscheen jij in mijn leven, en opeens voelde ik, dat als ik met jou was, dat ik geen eens aan Mary hoefde te denken. Ik raakte toen ook in paniek, toen ik erachter kwam dat ik verliefd op werd. Ik wou je geen pijn doen, en ik wou geen eens meer een relatie.' Het valt even stil. 'Maar ik heb besloten dat ik mijn leven wilde verbeteren, en dat ik nieuwe dingen een kans wilde geven. En nu zitten we hier. Ik hou oprecht van je Zara, en geloof me. Ik geef je evenveel liefde als dat ik Mary gaf, misschien nog wel meer dan dat.'