Flashbacks.

10

Matthy
(2 jaar eerder)

'Waar is Mary?' Vraagt Robbie bezorgd. ik haal mijn schouders op, ik adem zwaar, zo in paniek ben ik. 'Ik weet het niet.' Robbie kijkt kort om zich heen. 'Matthy rustig, het komt goed.' Ik kijk Robbie niet eens aan. Ik kan hem niet aankijken. 'Hoe weet je dat het goed komt Robbie, hoe kan je dat weten als het zò duidelijk is? We weten ook niet wanneer Robbie. We hebben geen idee, misschien is het nu wel!' Stamel ik in paniek. Robbie schud zijn hoofd. 'Nee Matthy, er is geen enkele reden tot paniek. Anders had je het wel aan haar gemerkt.' Ik sla mijn armen over elkaar. 'Hoe moet ik iets merken als ik zo in de war ben?' Robbie denkt ook na. Hij weet ook niks. We weten beide helemaal niks. 'Ik snap niet waarom ze het niet vertelt, als ze het me gewoon verteld, dan kunnen we samen hulp zoeken.' Robbie kijkt naar de grond. 'Misschien wilt ze geen hulp Matthy.' Hoezo zou ze geen hulp willen, we zijn toch in een goeie relatie? Als ze het niet voor zichzelf doet dan zou ze het toch voor mij moeten doen. 'Ik kan haar niet kwijtraken Robbie. Ik kan het niet.' Robbie slaat zijn arm om me heen. 'Het valt vast mee, misschien moet je het erover hebben met haar.' Ik kijk Robbie tussen mijn tranen door aan. 'Nee Robbie dat valt het niet, hoe kan je zo stom zijn? Heb je de teksten niet gelezen?' Robbie knikt. 'Jawel, maar soms schrijven mensen iets op zonder het te menen.' Ziet hij dit als een grap ofzo? Ik kijk Robbie kwaad aan. 'Je neemt het niet serieus of wel?' Robbie kijkt verrast op. 'Matthy wat?'
'Je neemt me niet eens serieus, is dit als een grap voor je?'
Robbie schud zijn hoofd. 'Matthy ik...'
Ik praat dwars door hem heen. 'Je denkt vast dat ik gek ben, dat ik maar overdrijf of niet Robbie?'
Robbie schud zijn hoofd weer. 'Matthy wat bedoel...'
'Ga weg.'
'Wat?'
'Ga.weg.'
'Matthy nee ik...'
'Wegwezen Robbie, nu.'
Robbie staat op.
'Ik ga al.'
'Mooi.'
Robbie gooit de deur hard achter zich dicht.
Ik ben weer alleen.
Ik begin te trillen.
Ik begin te huilen.
Ik krijg geen lucht.
Alles doet pijn.
Mijn hart klopt harder dan normaal.
Ik probeer op te staan.
Ik zak weer naar de grond.
Ik word misselijk.
Ik word duizelig.
Witte vlekken.
Zwarte vlekken.
Ga ik dood?
Ik snap niet waarom Mary me dit aan zal doen. We zitten al 4 jaar in een relatie. De eerste keer dat ik een briefje vond is alweer een half jaar geleden. Ik dacht dat het niet erger kon worden, maar afgelopen maanden is het nog veel erger geworden, en Mary doet nogsteeds alsof er niks aan de hand is. Misschien moet ik het er inderdaad met haar over hebben, als het al niet te laat is.
Het kan niet.
Het mag niet.
Mary mag me niet alleen laten.
Ze kan me niet alleen laten.