Flashbacks.

17

Matthy
(1 jaar eerder)
'Mary!'
Schreeuw ik, zo hard als ik kan, misschien nog harder. Zo hard heb ik nog nooit geschreeuwd.
Mijn handen beginnen te trillen en mijn adem versnelt.
Het is haar echt.
Het kan niet waar zijn.
Mijn grootste angst.
Hier was ik al maanden bang voor.
Misschien al wel een jaar.
'Mary!'
Ik ren.
Ik ren te langzaam.
Ik ren harder.
Ik ben fucking sloom.
Mary kijkt opzij met tranen in haar ogen, ik kan het zien, zelfs vanaf deze afstand.
Ik ben bang, zo bang ben ik nog nooit geweest.
'Matthy stop!'
Ik luister niet.
Tuurlijk niet.
Onze toekomst dan?
Ik heb niet zo hard gevochten voor niks.
Ik ren gewoon door.
'Matthy stop! Alsjeblieft.' Gilt ze.
Ik schud mijn hoofd terug en blijf door rennen.
'Mary blijf staan, ik kom eraan. We zoeken dit samen uit, ik beloof het!'
Mary schud haar hoofd weer, de tranen beginnen te rollen. Ze is duidelijk in paniek.
Ik kom steeds dichterbij.
Hou vol Mary.
'Matthy! Ik wil het niet uitzoeken. Het is goed zo.'
Snikt ze. Ik kom tot stilstand. Het komt hard aan.
Het is goed zo.
Nee, dat is het helemaal niet.
'Ga alsjeblieft, ik kan dit niet als jij hier bent.'
Ik ga helemaal nergens heen.
Als je gaat, dan gaan we samen.
Dan voorkom ik dat jij gaat.
Mary raakt steeds meer in paniek. Ze veroorzaakt dit toch echt zelf.
'Matthy, alsjeblieft. Ik wil dit.'
Ik schud mijn hoofd terwijl ik naast haar kom staan. 'Ik kan het mezelf nooit vergeven Mary, nooit. Alsjeblieft, kom gewoon naar huis.'
Het huis, wat voor ons beide al maanden geen thuis meer is.
Mary slikt.
'Matthy, het is te laat.'
Het is nooit te laat.
Het is nooit te laat om te beginnen aan een nieuw begin. Om alles weer op te pakken.
Ik begin ook te huilen.
'Alsjeblieft Mary, ik smeek het je.'
Mary schud haar hoofd.
'Matthy, ga. Niets hiervan is jou schuld oké, ga gewoon naar huis, of naar Robbie. Het is goed zo, er valt niets meer op te lossen.'
Het is altijd mijn schuld in mijn ogen.
Wat kan ik daaraan doen?
Ik pak haar arm vast.
'Het is nooit te laat om het op te lossen, geef nog niet op.'
Ze trekt haar arm los.
'Nee Matthy, je begrijpt het niet! Ik wil dit, ik wil opgeven. Kom op, laat me met rust. Ik heb een briefje voor je achtergelaten met alles wat je moet weten.'
Dat heb ik gelezen ja.
Paniekerig probeer ik na te denken.
Ze kan niet springen.
Ze mag niet springen.
Mijn toekomst.
Haar toekomst.
Onze toekomst.
Hoe moet ik ooit nog normaal doorgaan met mijn leven als ze nu opgeeft?
'Mary...' Net als ik opzij wil kijken, zie ik het.
Mary staat er al niet meer.
Het is te laat.
Ik ben te laat.
Zonder na te denken spring ik erachter aan.
Ik moet haar redden, ik moet mezelf redden.
Ik moet ons redden.
Van wat er nog van over is.