ᴛʜᴇ ᴏɴᴇ ᴛʀᴜᴇ ᴇɴᴅɪɴɢ | sᴜɴsᴜɴ | ᴊᴀʏᴡᴏɴ | ᴇɴʜʏᴘᴇɴ

{18} ᴘsʏᴄʜᴏʟᴏɢɪᴄᴀʟ ᴛʀᴀᴜᴍᴀ

uraz psychiczny - trudne sytuacje i wydarzenia, skrajne przeżycia emocjonalne wywierające wpływ na stan psychiczny;

➳ 18 ➳

ᴘsʏᴄʜᴏʟᴏɢɪᴄᴀʟ ᴛʀᴀᴜᴍᴀ

[13.12.2020 niedziela]

Kiedy wstaliśmy, wspólnymi siłami zrobiliśmy śniadanie. Potem czekało nas trudne zadanie, czyli sprzątanie. Spędziliśmy na tej czynności ponad 2 godziny. Chwilę posiedzieliśmy i każdy wrócił do swojego domu.

- Wróciłem! - krzyknąłem, kiedy wszedłem do domu.

- I jak było? - padło od razu pytanie, kiedy wszedłem do salonu.

- Super. Bawiliśmy się do 4. Jak coś to jadłem już śniadanie. - usiadłem obok mamy.

- A jak ze Sunghoonem?

- Chyba dobrze. Nic nie zmieniło się przez tą noc, jeśli o to ci chodzi. - od razu uprzedziłem pytania kobiety.

- No dobrze.

- Wiesz co, ja idę dalej spać. Porozmawiamy później dobrze?

- Jasne, leć. Obudzę cię na jedzenie.

- Dziękuję. - z tymi słowami, wyszedłem z pomieszczenia, kierując się do swojego pokoju.

[19.12.2020 sobota]

W poniedziałek i wtorek nie było Sunghoona, ale nikt nie wie dlaczego. Reszta tygodnia minęła spokojnie.

Między mną, a Sunghoonem jak na razie nie zmieniło się nic. Czasami tylko mnie przytula.

To takie dręczące, że poznanie nowej osoby zajmuje tak długo. Nie rozumiem jego zachowania, nie wiem o co mu chodzi. Może po prostu chciał się kimś trochę pobawić, albo jednak zrezygnował z relacji ze mną.

W każdym razie przeżyliśmy kolejny tydzień szkoły, jeszcze tylko poniedziałek, wtorek i wolne.

Wczoraj byliśmy wszyscy u Jungwona, żeby przegadać temat świąt. Kto co przynosi i w ogóle.

Siedziałem ze Sunghoonem na łóżku, przytuleni cały pobyt w domu młodszego i nic więcej.

Starszy sporadycznie do mnie pisał przez cały tydzień, ale ja nie odważyłem się pierwszy odezwać, więc mało pisaliśmy.

[20.12.2020 niedziela]

Godzina 4 w nocy, siedzę sam w pokoju. Nie przeszkadza mi to, ale mój stan jest zły. Nie wiem co ze sobą zrobić.

Od 2 godzin siedzę na podłodze, pod ścianą i patrzę w jeden punkt. Nie chce mi się nic robić. Po prostu nie mam na nic siły.

Wiem, że mam kilka osób, z którymi mógłbym porozmawiać i powiedzieć jak się czuję. Problem w tym, że nie mam po prostu ochoty. Oni zaczęliby zadawać pytania, a ja nie wiem jak na nie odpowiedzieć i po prostu nie chce mi się tego wszystkiego tłumaczyć.

Nie chcę mówić, że czuję się źle, bo nie mam ochoty o tym rozmawiać.

Zakopałem się pod kołdrą.

Chodzę zestresowany cały tydzień. Nie wiem nawet czym, bo już przestałem stresować się szkołą i ludźmi tam, ponieważ wiem, że sam już nie zostanę.

Ostatnio wymiotowałem ze stresu.

Czy ktoś ma prawo być zły na mnie za to, że nie wiem, dlaczego czuję się źle?