[top Jisung & bottom Minho]
Elinde tüm saf sevgisini anlattığı mektupla minik minik adımlarla yanına yaklaştı. Terleyen avuç içlerini pantolonuna sildi. Heyecanla atan kalbi göz göze geldiklerinde daha da hızlandı.
Çocuk ayağa kalktı, heyecan ve s...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bol bol yorum yapmayı unutmayın bebeklerim
İyi okumalar...
.
.
.
Kısık ve titreyen ses tonu oda sonsuz bir sessizlik bırakmıştı. Dizleri üstünde elleri yüzünde hıçkırarak ağlayan çocuk duyduğu ses tonu ve isim ile sesli iç çekişlerini durdurdu.
Ellerini yüzünden çekti ve hissiz bakan göz bebeklerini siyah televizyon ekranına çevirdi.
"N-Ne? Ne dedin?"
Hyunjin ayağa kalkıp arkadaşının yerde titreyen bedenine ilerledi. "Jisung hadi kalk" yumuşak ses tonunu kullanmaya özen göstermişti.
Kendine uzatılan elleri ittirdi. Sinirle ayağa kalktı. "Ne diyorsun ya sen?!" suçlu arıyordu kendince. Haftalardır, aylardır çektiği dinmek bilmeyen acısı katlanmıştı sanki.
"Ne saçmalıyorsun dedim!" keskin ve yüksekçe çıkan ses ile Minho olduğu yerde sıçradı ve vücudu küçüldü sanki.
Gözleri karşısındaki kapağı kapalı olan kameraya kaydı. Bir anlık cesaretle kapağı araladı. Kapkara olan ekranda beliren yüzle masadaki bedenler ayaklandı.
"G-Gerçekten o" Felix, gördüğü tanıdık simayla sarsıldı. Geriye sersemce attığı adımı yanında ki Changbin'in omzundan tutması ile dengelendi.
Uzamış kahve tutamlar, dalga dalga halinde alnına dökülüyordu. Günlerinin uykusuz geçmesi ile kızaran gözleri ve dolu dolu olan naif bakışları, korkuyla bükülen omuzları ile aylardır göremedikleri beden kanlı canlı bir şekilde karşılarındaydı.
"M-Minho?...Neden?" aşık ama bir o kadar kırgın bakıyordu Jisung. Hayran ama bir o kadar öfke doluydu gözleri.
"Özür dilerim" günlerdir tek kurabildiği cümleydi bu. Onlar duymamıştı belki ama sürekli özür dilemişti.
"N-Nasıl özür dilerim?" sinirlenmeye başlıyordu Jisung. Bunun farkına varan Seungmin arkadaşının tekrar hata yapmaması için uyardı.
"Jisung şuan sakin olman gereken yerdeyiz lütfen. Evet, bizde bunu asla beklemezdi-"
"Ne sakini lan! Ne sakini amına koyayım. Geçmiş karşımıza abuk sabuk oyunlar oynayıp kukla gibi kullanıyor. Sonra gelip özür diliyor."
İşaret parmağı ile ekranda gözlerini yere dikmiş ağlayan çocuğu gösteriyordu. "Jisung dur lütfen"
Chan kaşlarını kaldırıp omzuna dokundu. "Siktirin gidin! Bu normal mi geliyor size? Hasta bu! İntikam alıyor sözde bizden!"
Titreyen ellerine diktiği gözlerini ekrana çevirdi. Jisung televizyona arkasını dönmüş bir şekilde kendisine olan ya da bu zamana kadar yaşadığı sürece olan öfkesini kusuyordu.
