Alev Sönmez, 21 yaşındaki bir ilkokul öğretmenidir. Kuzenleriyle eğlenirken gelen can sıkıntısıyla tanımadığı bir adama yazar. Kuzenleri gittikten sonra engellemeyi planladığı adamı, içinden gelen sesten dolayı engelleyemez. Hatta yazmaya devam eder...
Sapık Çıkmaz İnşallah: Evet Alev Hanım, sizi şikayet edeceğim.
Siz: Benim adımı nereden öğrendin sen?
Sapık Çıkmaz İnşallah: 21 yaşındasınız, çocuk gibi olmanın nedeni de mesleğiniz olsa gerek?
Siz: Kişisel hayatıma ulaşıyorsunuz, ben de sizden şikayetçiyim belki?
Sapık Çıkmaz İnşallah: Beni şikayet edemezsiniz Alev Hanım.
Siz: O niye? Karşımda cumhurbaşkanı var da, benim mi haberim yok?
Sapık Çıkmaz İnşallah: Karşınızda bir cumhurbaşkanı olmasa da bir komutan var.
Sapık Çıkmaz İnşallah: Yarın sizi arkadaşlarımız alır, görev dönüşümde sizinle ilgileneceğim.
Siz: Ne?
-🩶-
"Dediğim gibi, en çok benzeten kişiye sürprizim olacak." Gülümseyerek sıraların arasında gezinmeye başladım. Gerçekten de güzel resimler çıkıyordu aralarında. Arda'nın yanında durup sırtını sıvazladım. "Harika olmuş."
"Teşekkür ederim öğretmenim." Arda gülümseyerek boyamasına devam ederken ben de ilerlemeye devam ediyordum. Teker teker tüm sıralara gitmiştim. Kapının birden açılmasıyla bakışlarımı sıralardan kaldırıp kapıya çevirdim. İki tane genç polis, ellerinde telsizle bana bakıyorlardı. Kaşlarımı çattığım sırada müdür de içeri girmişti.
"Alev Sönmez, değil mi?" Polislerden birisi konuşmaya başladığında başımı onaylar şekilde salladım. Bakışlarımı etrafta gezdirdim, çocuklar korkmuş gözüküyorlardı. "Bizimle karakola kadar gelmeniz gerekiyor."
"Sorun yok çocuklar, birkaç derse gelirim." Gülümsemeye çalışarak çocukları rahatlatmaya çalıştım. Bana ne kadar inanmamış gibi gözükseler de nedeninin benim için endişelendikleri olduğunu biliyordum. Polislere yaklaşıp sınıftan çıktım, benim adıma da müdür bey girip derse devam ettiğinde sıkıntıyla nefesimi verdim.
Okuldan ayrılıp polis arabasına binip sessizce karakola gitmeyi beklemeye başladım. Korktuğumdan sessiz değildim, içimde büyük bir kin ve nefret büyüyordu. Çocukların önünde, rezil olmuştum.
Araba durduğunda sakince içeriye girdim. Beni bekleyen başka bir polise yaklaştım. Gayet sakin gözüküyordu.
"Komutan Erdem Öztürk rica etti, sabah 7'ye kadar içeriye atın." Gözlerim şaşkınlıkla büyüdü, sabaha kadar burada mı duracaktım ben? Adamın itiraz istemeyen bakışlarına bakabildim sadece. Zorlukla yutkunup başımı onaylar şekilde salladım.
Beni getiren polisler eşyalarımı alarak beni koğuş gibi garip bir odaya kilitlediklerinde yutkundum. Yatak oldukça kirliydi, duvarlar rutubetten görünmüyordu adeta. Sertçe yutkunup yatağa oturdum. Saatlerce burada nasıl kalabileceğimi düşünürken nefretle mırıldandım.
