Son Mesaj|Texting

- 2.8 -

"Burada benim anlatabileceğim bir şey yok bence." Dedim sadece, annem içeride Ela abla ile konuşuyor, bizim ekip de yanlarında sohbet ediyorlardı. Ben ve Altay da her zamanki gibi balkona kaçmıştık. "Anlatılacak her şey sende."

"Ne anlatmamı istersin öğretmen?" Bana öğretmen demesini bile özlemiştim ancak bunu belli etmedim. Gri eşofmanımın cebinden sigara paketini çıkarıp içerisinden bir tane sigara çıkardım. Altay şaşkınlığını gizlemeye çalışsa da gizleyememişti. Paketin içindeki çakmağı çıkarıp sigarayı yaktım. "Sigara mı içmeye başladın?"

"Evet, aramızda." Sigaradan derin bir nefes çekip sigarayı dudaklarımdan ayırdım. "Kendinin ölü olduğuna beni inandırdın. Tebrik ederim."

"Ben o zamanda görevdeydim, sana öyle dediklerinden bile haberim yoktu." Güldüm alayla, şaka gibi bir an yaşıyordum. Sigaramdan bir nefes daha çektim, sessiz kaldım. "Bu kadar kafaya taktın mı cidden?"

"Ne dediğinin farkında mısın sen?" Son cümlesiyle hızlıca bakışlarımı Altay'a çevirdim. Yaslandığım balkon demirliklerinden ayrılıp bedenimi Altay'a çevirdim. "Tabii ki umursadım Altay! Sevdiğim bir arkadaşımsın, tabii ki öldüğünü duyduğumda sarsıldım."

"Sana kim söyledi? Erdem mi?" Daha demin söylediğim cümleleri hiçe sayarak başka bir soru daha sorduğunda birkaç saniye ciddi yüzünü inceledim. Sigaramdan son nefesimi çekip söndürdüm.

"Beni bizzat polisler aradı, yakın olarak bir tek benim numaramı vermişsin." Altay'ın kaşları birkaç saniyeliğine şaşkınlıkla havalandı. Bunu dememi beklemiyor olmalıydı. Hemen ciddi ifadesine bürünüp başını onaylar şekilde salladı. "Ve asıl kızgın olduğum şey ne biliyor musun? Tek öldüğünü sanan kişi bendim, herkes bile bile bana söylemediler."

"Haklısın, numaranı vermemeliydim. Benim için üzüleceğini tahmin edemedim." Dedi sadece ve cebinden bir sigara paketi çıkardı. Bir sigara bana uzattığında ben tepkisizce gözlerine bakıyordum.

"Kendini çok değersiz sanıyorsun, benim için önemli birisi olduğunun farkında değilsin!" Kendini aşağlayarak konuşmasından bıkmıştım. Bıkkınlıkla nefesimi verip balkondan çıkmak adına balkonun kapısına doğru ilerledi. "Ben içeri geçiyorum, gelirsin."

Balkondan çıkarak koridora doğru ilerledim, koridordan geçerek salona ilerlediğimde kaşlarım şaşkınlıkla havalanmıştı. Annem, Erdem ile konuşuyor, Erdem'se -ilk defa gördüğüm- çekingen hâliyle annemi gülümseyerek dinliyordu. Bizim ekipse Erdem'in bu hâliyle eğleniyordu.

"Komutansın, değil mi?" Erdem çekingen bir şekilde başını onaylar şekilde salladı. Ne diyeceğini bilemiyor gibiydi.

"Anne, Erdem'i darlıyorsun." Diyerek boş bulduğum bir yere oturdum. Annem susmam için bir bakış attığında ağzına fermuar çektim. Zil çaldığında kaşlarımı çattım, kim gelmişti ki? "Birisini mi bekliyorduk Ela abla?"

"Zeynep ve Meryem gelecek canım." Ela ablanın sesiyle Deniz abi olduğu yerden hızlıca doğruldu. Kapıya doğru ilerlediğinde sadece gülümsedim, hayatım boyunca görebileceğim en hanımcı erkek olabilirdi. Kapı açılma sesi duyulduğunda Zeynep'in kim olduğunu hatırladım.

"Deniz abi, Erdem içerde mi?" İ'leri uzatarak söylemesiyle gözümü kapatıp gerginlikle açtım. Zeynep ile daha önceden tanıştığımızda bana olan yaklaşımını hatırlamıştım, çok kabaydı.

"İçerde Zeynep, İçerde." Deniz abi bıkkınlıkla Zeynep'i onayladığında Zeynep heyecanla salona doğru geldi. Siyah kısa eteği ve beyaz gömleğiyle oldukça güzel gözüküyordu. Meryem ile Deniz beraber içeriye girdiler, Deniz abi yüzündeki gülümsemeyle anneme çevirdi bakışlarını. "Efendim, kendisi bahsettiğim eşim. Meryem, Alev'in annesi." Tanıştırdığında annem gülümseyerek Meryem'in uzattığı eli tuttu.

"Memnun oldum canım kızım." Meryem, Deniz abinin yanına oturduğunda Zeynep annemin yanından hızlıca geçerek Erdem'in yanına oturdu. Eren kaşlarını çatarak Zeynep'e bakıyordu. Ben de umursamama çalışarak bakışlarımı gelen Altay'a çevirdim. Bakışları ilk beni buldu, ardından salona çevirdi. Altay boş yer bulamayarak yanıma oturduğunda Zeynep şaşkınlıkla bize baktı. Heyecanla konuştu.

"Ay siz sevgili misiniz?"