Our Section's Forbidden Rule

OSFR 17

Chapter 17

Home

Since the day my father died, everything changed. I lost my smile. I almost drop the major subjects. I'm not that attentive anymore. I can't even show my interest to anyone. I don't know how to deal with my mother who's always crying every night.

She's crying while hugging my father's ashes jar. I can't stand seeing her like that. She's really in pain so why would I? Bakit ko pa siya sasabihan ng aking mga problema kung ganiyan siya? Ayaw kong dagdagan pa ang mga isipin nito.

Hanggang sa kaya ko pang damdamin at itago ang mga ito ay hindi ko ipapaalam kahit na kanino.

I failed my dad. I failed my mom. I failed my best friend. I failed everything around me.

I don't understand why? Years ago, I'm a childish spoiled brat but now, I don't know. I've changed a lot. Maybe because of the trauma I got since the day he died.

Hindi ko na rin nakita pa ang matandang iyon simula noon. Memorize ko pa ang mukha nito. Detailed. Hindi nakuha ni dad ang hustisya kaya ako ang gagawa ng paraan para pagbayarin ang mga gumawa nito sa kaniya.

"Where are you going?" Mom asked.

I just stared at her. "I'll just buy some things." I said.

Lumapit ito sa akin at hinimas ang buhok ko. "Ang laki mo na talaga," nakangiting sambit nito.

Ang dating malaman na si mommy ay payat na ngayon. Naglalakihang eyebags. Namumutlang mga labi at halos kita na ang collarbone. Kapansin-pansin din ang pagnipis ng buhok nito.

How? How did she end up like this?

"Are you okay?" Imbis na sagutin ang tanong nito ay gumawa ako ng panibagong tanong.

She smiled at me. "Yes, I'm fine." Maikling tugon nito.

Walang nagsalita sa amin hanggang sa basagin niya ang katahimikang namamayani sa aming dalawa. "Ilang buwan na lang debut mo na." Wika niya. Malungkot itong ngumiti sa akin na agad ko namang iniwasan.

I glanced at our old family picture. "Hmm."

She cleared her throat for the last time and hugged me tight. "I know that you are  brave enough to handle the situation." Ngiti niya. Hinaplos niya ang aking kaliwang pisngi at marahang ginawaran ako ng halik doon. "Lahat ng ito ay may katapusan, huwag mo sanang susukuan." Wika niya.

Pinag-aaralan ko lang ng mabuti ang buong lugar na ito dahil bukas ay uuwi na kami. We're going back to our country.

"Sige na, balik ka kaagad." She said and kissed my cheeks again.

Sandali ko pang pinagmasdan ang mukha niya bago tuluyang umalis. I can't stare at her that long. Hindi ko gustong makita niya ang nararamdaman ko. Ayaw kong nakikita siyang ganoon... hindi matanggap ng sistema ko.

I'm now going to the campus. Sina Manong Canor at Manang Delia na lang ang kasama namin sa bahay dahil sa pinauwi na ang ilang katulong sa mansion sa Pilipinas para maghanda.

I'm using my mom's car. Tinuruan na rin naman ako ni Manong Canor kung paano magmaneho kaya hindi ko na rin siya kailangan pa para ipagmaneho ako patungo sa kung saan ko gusto.

Sa hindi inaasahan ay nakabangga ako or should I say nabangga ako.
"What the hell—" naiinis na wika ko. I glared at the car beside my car.

Pero ang loko nagdire-diretso lang ng takbo na mas lalong ikinadagdag ng inis ko. "Gusto mo pala ng race ha? Let me show you what I've learned then." I smirked coldly.