SADEM

10. BÖLÜM

Depremde vefat eden tüm vatandaşlarımızın mekanı cennet olsun. Yakınlarını evlerini kaybeden herkesin başı sağ olsun.😔

Temennimiz bir daha böyle bir felaket yaşatmasın Rabbim.🤲🏻

Depremi yaşayan ya da şu an deprem bölgesinde olan okurlarımız var mı?

Keyifli okumalar dilerim.
06.02.2024
20:12

İkindi güneşi aralık camdan içeriye süzülüp odada loş bir ışık bırakırken mayışmış gözlerim ile ışık huzmelerini takip ediyordum.
Soluklarımız yeni yeni düzene girmişti. Kenan'ın eli karnımda gezinirken fısıltısı doldu kulaklarıma.

"İyi misiniz?"
"Hı hı."
Bu sorulacak soru muydu? Oldu olacak pişman mısın diye de sor zalim adam. Ne haldeydim duyup görmedin mi?

"Yemek yemek ister misin?"
"Çok uykum var."doğrulduğunu hissettim. Yanağımı koklayarak öptü.
"Tamam sen biraz uyu akşam yemek için çağırırım." Uzaklaşan adım seslerinden sonra banyo kapısı açılıp kapanmıştı.

Pikeyi başıma kadar çektiğimde gülüşümü zorla durdurmuştum. Yaşadığımız şey o gece hatırladığımdan da farklıydı, çok güzel hissettirmişti, mayışmış bedenimle kendimi uykunun kollarına atarken yüzümde kocaman bir tebessüm vardı.

***

Her yerde kan vardı.
Karnım boştu.
Bebeklerimiz yoktu.
Kenan yoktu.
Sisler içinde yalnızdım.
Koşuyordum.
Nefesim kesik kesikti.
Bebek ağlama sesi geldi ilkin.
Sonra bir silah sesi.
Ve kuvvetli bir çığlık

Gördüğüm kabus ile çığlık atarak uyandığımda elim karnımı bulmuştu. Sertçe açılan kapıdan giren Kenan direkt yanıma gelmişti.

Elleri terleyen yüzümü okşamış gözleri hasar tespiti yapmak istercesine bedenimde geziyordu. Karnındaki elimi görünce bakışları titremişti.
"Bir şey mi oldu, iyi misiniz?"

Kollarımı boynuna dolayıp
"Rüya-"demiştim ki boğazımdaki yumru izin vermemişti cümlemi bitirmeme.

"Şhhht, tamam sakin ol geçti, bak ben burdayım."
"Çok korktum sen de yoktun bebeklerimiz de, kan vardı her yerde."
"Düşünme bunları tamam mı? Bak biz buradayız iyiyiz. Sakin ol güzelim."
Geri çekilip yaşlı gözlerimle yüzüne baktım, ellerim yanaklarını bulurken

"Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde ne yapacağımı şaşırmıştım. Bu yükün altından nasıl kalkarım, ya da kalkabilir miyim ki diye düşünmüştüm. Sonra seni buldum. Şans eseri. Artık sen yanımdasın diye içim çok rahat. Eskisi kadar endişe etmiyorum. Ama gitme Kenan. Sen gidersen yapamam ben. Tamam çok yeni tanıyoruz birbirimizi ama içten bir alışkanlık var sana karşı. Hem bebeklerimiz var bizim. Lütfen gitme." demiştim kısık sesimle.

Yanaklarındaki ellerimi tutmuş bileklerimi öpmüştü.
"Hiçbir yere gittiğim yok güzelim, at o düşünceyi aklından olur mu? Seni de bebeklerimizi de bırakmaya hiç niyetim yok. Şimdi sakinleş bir elini yüzünü yıkayalım sonra yemeğe inelim olur mu?"bunları söylerken saçlarımı okşuyordu.

Burnumu çekerken onu onaylamıştım. Aklım daha yeni başıma gelirken üstüme bakmıştım acele ile. Kenan'ın tişörtü vardı üstümde. Ben uyurken yoktu banyodan sonra kendisi giydirmiş olmalıydı.

Utançtan kızarmış bir şekilde yataktan çıkıp banyoya gittim. Kenan kapının önünde beni bekliyordu. Hızlı bir duş alıp kenardaki havluya sarınıp kapıyı açtım.

"Daha iyice misin?"
Kısık bir mırıltı ile onu onaylayıp dolaba doğru yürüdüm.

Utandığımı anlamış olmalıydı ki ses etmeden dışarı çıktı. Ben de hızla giyinip saçımı kuruttuktan sonra aşağı indim.