SADEM

18. BÖLÜM

Merhabalar, biz geldiiikkk. 😍

Yaptığınız her yorumu beğenerek, bayılarak okuyorum, sizden ricam bu bölüm de beni mahrum etmeyin bu zevkten. 🤭

Çok konuşmuyor sizi 3322 kelimelik bir yeni bölümle başbaşa bırakıyorum, keyifli okumalar dilerim. 💜

23.05.2024
23:49
Perşembe

***

Acı neydi? Tadı yakıcı olan, tatlı olmayan mı? Tabi bu tadılabilen nesneler için söylenmiş. Peki benim şu an çektiğim şey neydi nasıl anlatılırdı?

Koltuğum sıkışmış direksiyon karnıma baskı yaparken binbir acı çeşidi beni yokluyordu. Kaşımdan süzülen kan gözyaşlarıma karışırken korkumdan hareket edemiyordum. Ayağım da sıkışmış olmalıydı yoksa bu keskin acının başka açıklaması olamazdı. Karnımdaki kasılmaları saymıyorum bile. Tek bir kişiyi istiyordum yanımda.

"Kenan..."
"Kenan Bey geliyor efendim, hareket etmeyin lütfen. Ambulans da yolda."

Telaşla bir oraya bir buraya giden adamlar  ne yapacakları bilmiyorlardı. Sıkışan bedenim dolayısıyla çıkarmaya da cesaret edemiyorlardı. Acı ile inleyip ağlarken sadece Kenan'ı istiyordum ve kazadan yaklaşık on dakika sonra acı bir fren sesi sonra da Kenan'ın gür sesi doldurdu kulakları.

"Zeynep?!"
Yanıma yaklaşınca nefes nefese kalan Kenan'a bakıp daha şiddetli ağlamaya başladım.
"Kenan..."
  "Geldim güzelim korkma buradayım."
"Kenan çok acıyor canım."
Titreşen göz bebekleri ile yüzümü tarayıp bakışlarını alt tarafa çekti. Kaskatı kesilen yüzü tekrar bana dönerken ilk kez bu kadar çaresiz görmüştüm onu.

"İyi olacaksınız korkma olur mu bana güven canımın içi."

Yüzümdeki yaşları ve kanları silip sakinleştirmeye çalışırcasına öpücükler kondururuken ben karnıma bıçak gibi saplanan sancılardan dolayı ağlayıp nefes almaya çalışıyordum.

Kenan bu halime dayanamamış olacak ki hızla arkaya dönüp bağırdı.
"Nerede kaldı bu siktiğimin ambulansı?!"
Aynı anda duyulan siren sesleriyle tekrar bana doğru eğildi.

"Kenan korkuyorum bırakma bizi."
"Şşhh. Sizi bıraktığım yok korkma yanındayım."

Sağlık ekibi hızla yanıma geldiğinde Kenan elimi bırakmak zorunda kaldı ama bakışlarımı görünce ön camdan ona bakabileceğim bir mesafeye geçti.

Uğraşlar sonucu dikkatli bir şekilde sıkıştığım yerden çıkıp sedyeye konulduğumda artan acıyla var gücümle bir çığlık attım.
"Zeynep?!"
"Kenan..."
"Dayan kurban olduğum, lütfen dayan."

Ambulansa bindirilip hastaneye doğru yola çıkarken ilkin Kenan'ın elini tutan elim sonra da tüm bedenim hissizleşmiş ve gözlerim kapanmıştı, kulağımda Kenan'ın endişeli sesiyle.

***

Kenan koridorda ileri geri yürürken içi içine sığmıyordu. Göğsünde yakıcı bir hoş dolaşıyor boğazının sıkıp sıkıp bırakıyordu sanki. Buna acı mı derdi korku mu bilemiyordu.  Toplantıda haber geldiğinde apar topar çıkıp karısına yetişmeye çalışmıştı. Başaramamıştı. Geç kalmıştı. O kanlar içinde acı çekerkenki hâli gözlerinin önünden gitmiyordu.

Ambulansta bilinci kaybolan karısı ile ilk damla akmıştı gözlerinden. O kadar yanıyordu ki canı ne ara hastaneye yetişip müdahaleye alındı karısı aklına gelmiyordu.

Dilinden dualar düşmezken koridor başında aile üyeleri göründü. Çeşitli yerlerd bekleyen korumalar arasında kendisine yaklaşan annesi ile ilerleyip annesine sarıldı.