ජිවිතේ කියන්නේ හරි පුදුමාකාර දෙයක්.ඒ ජිවිතේ ඇතුලේ අනාගතේ මොනා වෙයි ද කියන්න කාටවත්ම අමාරුයි.
මොකද අපි ගන්න තීරන නිසා අපේ අනාගතේ සම්පුර්නයෙන්ම වෙනස් වෙනවා.
හරියට මගේ ජිවිතේ වගේ.එයා ගත්තු එකම එක තීරනයක් නිසා අද මං වගේම එයත් විදවනවා.
ඒත් තව දුරටත් එහෙම නෑ.මට ඕනා මේ හැම දෙයක්ම අමතක කරලා දාන්න.සිද්ද වුන කිසිම දෙයක් සිද්ද නූන විදිහට අලුතින් ජීවත් වෙන්න.ඒත් ඇත්තටම මට පුළුවන් වේවිද එහෙම කරන්න.
මොකද මං අමතක කරන්න උත්සහ කරන ඒ දේවල් ඇතුලෙම තමා කාලෙකට කලින් මගේ ජිවිතේ වටිනාම දේවල් තිබුනෙත්.
ඉතින් ආයෙම වතාවක් අලුතින් මුල ඉදන් පටන් ගන්න එයා ආපහු එනකන් මං බලන් ඉන්නවා.......
.
.
.
.
.
.
වසර කිහිපයකට පෙර
"පුතා ශේථුද අපි ආවා."
"අහ්හ් හරි මමී"
"කෝ ඉතින් එලියට බහින්න කලින් වෙට් ටවල් එකක්වත් අරන් ඔය නිදිගැට කඩා ගන්න ලමයෝ."
"හරි හරි මමී"
පිටිපස්ස සීට් එකේ සැපට නිදාගෙන හිටපු මාව ඇහරපු මමී ඩැඩා එක්කලා කාර් එකෙන් එලියට බැස්සා.
ඊයේ නයිට් ඩියුටි නිසාම රෑ නින්දක් නැති වෙද්දි අද කාර් එකට නැග්ගා විතරයි මට මතක මෙහෙට එනකන්ම මට හොදට නින්ද ගිහින්.
වෙලාවට ඩැඩී මට කාර් එක එලවන්න නොදුන්නේ නැත්තන් මෙලහකට මගුල් කතා කරන්න නෙමෙයි මෝචරියට තමා යන්න වෙන්නේ.
කාර් එකේ තිබ්බ වෙට් ටවල් එකකින් මූන පිහා ගත්ත මං ඇදන් හිටපු ඇදුමත් හදන් එලියට බැස්සා.
"හ්ම්ම් ඩෝන්ට් වොරි ශේථු යූ කැන් ඩු දිස්"
මටම කියාගත්ත මං ලොකු හුස්මක් අරන් ඉස්සරහට අඩිය තිබ්බා.
ඇත්තටම මට මෙච්චර ටෙන්ශන් එකක් මිශන් එකකදිවත් දැනිලා නැතුව ඇති.ඒත් එක්තරා විදිහකට ගත්තොත් මේකත් තවත් මිශන් එකක් තමා.
