Prana's POV
ජිවිතේ කියන්නේ හරි පුදුම දෙයක් ඇත්තටම අපි හරියටම දන්නේ නෑ අපේ ජිවිතවල ඉස්සරහට මොනා වෙයිද කියන්න.
ඒත් අපිට සිද්ද වෙනවා මොනදේ උනත් ජීවත් වෙන්න මොකද අපිට කිසිම අයිතියක් නෑ අපේ ජිවිත මහන්සි කියලා මගින් නවත්තන්න.
ඉතින් මටත් දැන් තියෙන්නේ ජිවත් වෙන්න.පපුව ඇතුලෙන් අමු අමුවෙ පිච්චෙන වේදනාව දරාගෙන පිටින් මුකුත් නොවුනා වගේ ඉදන් ජීවත් වෙන්න.
මං ලංකාවට ආව මොහොතේ ඉදන් කරන්නෙත් ඒකයි.මම ලංකාවෙන් යන්න හේතුවත් මෙහෙ ඉද්දි ශේථුගේ මතක මට රිදවන එක වෙද්දි අවුරුද්දක් පහු උනා කියලා ඒකේ කිසි වෙනසක් වෙලා තිබුනේ නෑ.
තාමත් ඒ දැනෙන වේදනාව, මූසල හැගීම ඒක දැනුන මුල් දවසේ වගේම තාම අලුත්.
ඒත් මොනා කරන්නද මට ජීවත් වෙන්න වෙනවා මොනද මට තියෙනවා පොරොන්දුවක් රකින්න.
ඩේමියන් වැල්ලෙන් දුන්න ගෙදර පුංචි උනත් නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් තැනක් වෙද්දි ගෙට ගොඩ වෙද්දිම මට මතක් උනේ ශේථු නුවරඑළිය ගෙදරදි කිව්ව දෙයක්.
"මං ආසයි ප්‍රාති කවදා හරි මේ වගේ පුංචි ගෙදරක ඔයත් එක්ක හැමදාටම ජිවත් වෙන්න.
ඔයා දන්නවද ලොකු ගෙවල් කොච්චර හොද උනත් ඒ ගෙවල් වල හිස්තැන් තියෙනවා.
ඒත් මේ වගේ පුංචි ගෙවල් වල ඒ වගේ හිස්තැන් ඉතුරු වෙන්නේ නෑ කවදාවත්, මොකද ඒ හැමතැනක්ම ආදරෙන් පිරෙන නිසා."
එයාගේ වචන මගේ කන් ඇතුලේ දෝන්කාර දෙද්දි මටත් නොදැනිම මගේ ඇස් වලින් කදුලු පේලියක් ගලන් ගියා.
පහුගිය අවුරුද්දම මෙහෙමයි එයාව මතක් වෙන හැම මොහොතකම මගේ ඇස් මටත් නොකියම අඩන්න ගත්තා.
ඇස්වල කදුලු පිහාගත්ත මං ගේ ඇතුලේ ඇවිදලා බලලා කාමරේට ගියේ ගෙනාව බඩු ටික අස් කරලා දාන්න.
ඒත් කාමරේ තිබ්බ ඇට්ටේරියා පැලේ ආයෙමත් මාව පිස්සු වට්ටද්දි මට තේරුන එකම දේ මායි ශේථුයි ඇරුනම අපේ කතාව දැනන් හිටපු තවත් කෙනෙක් තවම ඉන්නවයි කියන එකයි.
