"ඩොකටර් එයාගේ තත්ත්වේ කොහොම ද?"
"අපිට පේශන්ට්ට සිහිය එනකන් දැන්ම මොකුත් හරියටම කියන්න අමාරුයි මිස්ටර් තෙයාශ්. අනික පේශන්ට්ගේ පරන රිපෝර්ට්ස් වලට අනුව මේ පේශන්ට්ගේ මෙන්ටල් සයිඩ් එකත් ටිකක් සීරියස්.
ඉතින් අපිට තියෙන්නේ පේශන්ට් ට සිහිය එනකන් බලන් ඉන්න එක තමයි මොකද මෙතන තියෙන්නේ පිසිකල් ඉන්ජරීස් වලට වඩා පේශන්ට්ගේ මෙන්ටල් හෙල්ත් එක ගැන ප්‍රශ්නයක්"
"ඒ කිව්වේ ඩොක්ටර්"
"මෙහෙමයි දරුවෝ මෙතනදි පෙශන්ට්ට ආපහු සිහියට එන්න තියෙන උනන්වත් අපිට වැදගත්..."
"ඩොක්ටර්....."
"ඔව් පුතා...විහග කැමති නැහැ ඇහැරෙන්න"
"අ...අපි මොන්..නාද ඩොක්ටර් දැන් කරන්නේ"
"මේ වෙලාවේ කරන්න තියෙන හොදම දේ කාලයට ඉඩ දීලා බලන් ඉන්න එකයි මිස්ටර් තෙයාශ්. මොකද මම හිතන්නේ විහග මෙන්ට්ලි ස්ටේබල් වෙනකන් එයා ආයේ ඇස් අරින එකක් නෑ.
හැබැයි මෙතන ඔයාලට කරන්න පුළුවන් එක දෙයක් තියෙනවා.විහග එක්ක කතා කරන්න.එයාට ආපහු ඇස් අරින්න ආසාවක් ඇති කරන්න ඔයාලට පුළුවන් නම් සමහර විට තත්ත්වේ වෙනස් වෙන්න පුළුවන්"
"හරි ඩොක්ටර් තැන්ක් යූ සෝ මච්"
මට ඉස්සරහා උන්න තෙයාශ් ඩොක්ටර් එක්ක කතා කරද්දි මම හිටියේ මූන වැහෙන්න මාස්ක් එකක් එක්ක කැප් එකක් දාන් ඒ ලගට වෙලා හිටගෙන.
ලෝකෙට මැරුන මිනිහෙක් වුන මට මේ වෙලේ කරන්න තිබ්බ එකම දේ ඒකයි.මොකද මම ජීවත් වෙනවා කියලා ඌ දැන ගත්තොත් වෙන්නේ ප්‍රාතිගේ ජිවිතේ තවත් පාරක් අනතුරේ වැටෙන එක විතරයි.
එයාට මෙන්ටල් ඉශූස් තිබුනලු.මම ඒ කිසි දෙයක් දැනන් හිටියේ නෑ.මම නිසාද ප්‍රාති උබ ලෙඩෙක් උනේ.
මට සමාවෙයන් රත්තරනේ මම එක තත්පරේකට මේ ගැන දැනන් උන්නනම් උබව වචනෙකින්වත් රිදවන්නේ නෑ.
උබ හිතන් හිටියට උබ නිසයි මට එදා එහෙම දෙයක් උනේ කියලා නෑ ප්‍රාති උබත් දන්නවා ඇත්ත ඒක නෙමෙයි කියලා.
