"ශේථු මචන් අශාන්ව හම්බුනා"
"කොල්ලට කොහොම ද තෙයාශ් අවුලක් නෑ නේද"
"කලබල වෙන්න එපා බන් හැබැයි කොල්ලගේ තත්ත්වේ ටිකක් සීරියස්.අපි අශාන්ව බේර ගෙන දැන් හොස්පිටල් අරන් යන ගමන්.හැබැයි එතන හිටපු උන්වනම් අපිට මිස් උනා"
"උන්ගෙන් වැඩක් නෑ යකෝ ලගම තියෙන හොස්පිටල් එකකට අශාන්ව අරන් පලයන්.මම පුළුවන් තරම් ඉක්මනට මෙහෙන් පිටත් වෙන්නම්"
"පිස්සුද යකෝ උබ ඔහෙන් ආවත් මෙහෙට එන්න කීය වෙයිද? අනික උබේ අතත් එක්ක උබට අමාරුයි.කියන එක අහපන් ශේථුවා මම මෙහෙ ජැෆ්නා එයාෆොස් කෑම්ප් එකට කතා කලා.
අපි කෙලින්ම අශාන්ව අරන් හෙලිකොප්ටර් එකකින් රත්මලානට එන්නම්.උබ එතන ඉදන් වෙන්න ඕනේ ඒවා රෙඩි කරපන්"
තෙයාශ් කියද්දි මම ඌට උත්තරවත් නොදී ෆෝන් එක කට් කරලා උඩ තට්ටුවට ගියේ ප්‍රාතිව හොයාගෙන.
මම යද්දි උඩ තිබ්බ සොෆා එකේ වාඩි වෙලා එක අතකින් තොලත් අල්ලන් මොනවදෝ කුටු කුටු ගගා ඉන්න ප්‍රාති ව දැක්කම මට දුක හිතුනා.
මට ඕනේ උනේ අද දවස එයත් එක්ක නිදහසේ ගත කරන්නයි ඒත් උනේ හිතපු නැති දෙයක්.
"ප්‍රාති මට හදිස්සියේ ගමන් යන්න වෙලා"
"ගමනක්? මේ හදිස්සියෙම?"
"ඔව් ස්ටේශන් එකේ ප්‍රශ්නයක්"
"මම එහෙනම් යන්නම් ඒත් ඔයාගේ අතත් බැරි එකේ මම ලිෆ්ට් එකක්වත් දෙන්නද ඔයාට"
"අනේ මේ, මේන් වැන්දා මට තව ජීවත් වෙන්න ඕනා උබේ දඩුමොනරේ ගිහින් මැරෙන්න බෑ"
මම කියලා ඉවර කරනවත් එක්කම බයික් එකේ යතුර ගත්‍ත ප්‍රාති මටත් ගස්සන් පහලට ගියා.
විනාඩියකට විතර පස්සේ එයා යනවා උඩ බැල්කනි එකට වෙලා බලන් හිටපු මම හුස්මක් පාත දාලා කෝල් එකක් ගත්තා.
"ෆුල් සිකියුරිටි එකත් එක්ක හොස්පිටල් රූම් එකක් රෙඩි කරන්න"
.
.
.
.
මාසයක් ගෙවිලා ගිහින්. එදා අශාන්ව මෙහෙට ගෙනත් එයාට කරපු ඔපරේශන් එකකට පස්සේ කොල්ලා තාමත් ඉන්නේ සිහිය නැතුව.
