Dos Amantes:Greece (2) ©

Kay.18

-"Αφεντικό είσαι καλά;"ακούω την φωνή του Hajoon να με ρωτάει και του γνέφω.

-"Όλα καλά Hj. Τι έλεγες;"

-"Σου είπα ότι είναι η αποφοίτηση της κόρης μου τον Φεβρουάριο και πρέπει να επιστρέψω στην Σεούλ. Θα είσαι εντάξει μόνος σου;"

-"Δεν είναι ερώτηση αυτή Hj. Εννοείται ότι θα πας. Μην ανησυχείς για μένα. Τα καταφέρνω."

Τα καταφέρνω.

-"Αφεντικό, ποτέ θα επιστρέψεις στο Guam; Εννοώ, σε λίγες μέρες είναι τα εγκαίνια του ξενοδοχείου. Θα συνεχίσεις να μένεις εδώ;"

-"Δεν έχω ιδέα. Αλλά δεν μπορώ να φύγω ακόμα.. θέλω να δω την πορεία του ξενοδοχείου και έχω πολλές δουλειές ακόμα να βάλω σε τάξη."του λέω και με κοιτάει περίεργα από τον καθρέφτη του οδηγού.

-"Καταλαβαίνω αφεντικό."λέει συγκαταβατικά και γυρίζω το κεφάλι μου ξανά στο παράθυρο.

Τίποτα δεν καταλαβαίνεις.
Κανείς σας δεν καταλαβαίνει.

Σφίγγω τα δόντια και κοιτάω τις σταγόνες της βροχής να έρχονται με φόρα καταπάνω μου αλλά την τελευταία στιγμή να καταλήγουν στο τζαμί και να ενώνονται μεταξύ τους δημιουργώντας μια υγρή κουρτίνα που δεν με αφήνει να δω τους δρόμους της Αθήνας.
Ακριβώς όπως η μαύρη κουρτίνα που έπεσε στα μάτια μου σχεδόν δύο μήνες πριν και έκρυψε το φως του ήλιου. Από τότε δεν βλέπω καθαρά. Από τότε αυτή η πόλη ξαναέχασε τα χρώματα της και έγινε πιο μουντή από πριν.
Γιατί τότε είσαι ακόμα εδώ Kay; Γιατί δεν γυρίζεις στο σπίτι σου; Στο νησί σου και σε όλα όσα τόσο καλά ξέρεις; Το νησί σου δεν είναι μουντό, είναι γεμάτο χρώματα. Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Ρωτάω τον εαυτό μου όμως ακόμα και αν προσπαθώ να το αρνηθώ, ξέρω την απάντηση.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι όπου και να πάω τίποτα δεν θα αλλάξει. Δεν πρόκειται να βρω χρώμα για να βάψω τον κόσμο μου, σε όποιο μέρος και αν βρεθώ γιατί ο κόσμος μου είναι εδώ και ζει μακριά μου.

Πόσο μίσος έκρυβε μέσα της.
Πόσο μίσος και πόσο πόνο για να κάνει ότι έκανε;
Το ήξερα ότι κάποτε θα έπαιρνε την εκδίκηση της. Κανένας άνθρωπος μπορεί να υπομείνει τέτοια προδοσία χωρίς κάποτε να αντιδράσει.
Απλά δεν πίστευα ότι θα γινόταν έτσι.
Όχι τόσο σφόδρα και τόσο απότομα.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου έδινε τα αστέρια να τα κρατήσω στα χέρια μου και την επόμενη στιγμή θα τους έβαζε φωτιά για να με κάψει μαζί τους.
Δεν φταίει. Της το ζήτησα. Μου είπε ότι θα με κατέστρεφε αλλά την ικέτευσα να το κάνει.
Και το έκανε. Με κατέστρεψε.
Και από τότε είμαι κενός. Άδειος.
Ούτε θυμός, ούτε ζήλια ούτε πόνος.
Μόνο ένα τεράστιο κενό που κολυμπάω μέσα του και εύχομαι να συνεχίσω να κρατιέμαι στην επιφάνεια του χωρίς να καταφέρει να με πνίξει.
Από τότε δεν έμαθα τίποτα για εκείνη. Πως ζει, τι κάνει, αν συνέχισε να είναι μαζί του. Δεν ήθελα να μάθω τίποτα.
Μόνο στην σκέψη ότι ξαναγύρισε σε αυτόν ένιωθα να βουλιάζω έτσι κατέβασα ρολά και δεν επιδίωξα καμιά επαφή, καμιά πληροφορία. Ήξερα ότι δεν θα άντεχα να μάθω και έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντέξω, να συνεχίσω να ζω.
Μόνο όταν έστειλα τον Hajoon να της επιστρέψει την μηχανή, μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω αν την είδε αλλά πριν απαντήσει έφυγα.

Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω την Σοφία να μου χαμογελάει με τον ίδιο τρόπο που μου χαμογελάει κάθε φορά που με βλέπει, μετά από εκείνη την στιγμή αδυναμίας που δέχτηκα να έρθει στο σπίτι μου.

-"Καλημέρα. Τον καφέ μου και το σημερινό μου πρόγραμμα και γρήγορα."της λέω και γνέφει.

-"Καλημέρα Kay. Σήμερα το πρόγραμμα σου είναι πιο χαλαρό. Έχεις ένα μεγάλο κενό από την μια μέχρι τις τρείς. Τι θα έλεγες να πηγαίναμε για φαγητό;"με ρωτάει σταματώντας τα βήματα μου λίγο πριν περάσω από την πόρτα του γραφείου μου.

Από τότε που κατάλαβε ότι η ιστορία μου με την Εύα είχε τελείωσει, δεν έχει σταματήσει να μου την πέφτει και να προσπαθεί να με πείσει να βγούμε. Φταίω βέβαια που της έδωσα το δικαίωμα να νομίσει ότι κάτι ήθελα από εκείνη αλλά η συμπεριφορά της με έχει εξαντλήσει.

-"Σοφία. Ειλικρινά εύχομαι να μπορούσα να είμαι πιο ευγενικός μαζί σου αλλά δεν έχω ούτε την όρεξη, ούτε την υπομονή να το κάνω. Δεν γουστάρω. Είναι απλό. Το είδες και μόνη σου εκείνο το βράδυ. Και αν ακόμα πιστεύεις ότι ήταν άγχος..Δεν ήταν."λέω και γυρίζω την πλάτη μου για να φύγω όμως σταματάω και την κοιτάω ξανά. Έχει κοκκαλώσει. "Και κάτι ακόμα. Τέρμα ο ενικός. Τέρμα το Kay. Με κούρασες."

-"Μάλιστα κύριε διευθυντή. Όπως επιθυμείτε."λέει και την αφήνω πίσω μου.

Μπαίνω στο γραφείο και κλείνω την πόρτα.
Πάει και αυτό. Και πολύ κράτησε.

Κάθομαι στην καρέκλα μου και σκέφτομαι ότι σε λίγες μέρες είναι τα εγκαίνια του πύργου της Κρήτης. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από το γενικό αποτέλεσμα και η διαφημιστική καμπάνια έχει ήδη αρχίσει να παίζει στις τηλεοράσεις και σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα δημιουργώντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Πως θα μπορούσε να μην αρέσει; Ο Αλέξανδρος τα έδωσε όλα. Πήρε την ιδέα της Εύας και την υλοποίησε με τον καλύτερο τρόπο.
Ναι. Απαίτησα η ιδέα της να είναι ο κύριος μπούσουλας για να χτιστεί το διαφημιστικό σποτ και έβαλα τον Αλέξανδρο να την πληρώσει αδρά για την παραχώρηση των δικαιωμάτων της.
Η αντίδραση της ήταν αναμενόμενη. Παραχώρησε τα δικαιώματα αλλά δεν δέχτηκε ούτε μια δεκάρα.
Το ίδιο γαμημένα υπερήφανη όπως πάντα.

Η ώρα είναι έξι όταν βγαίνω από το σπίτι με τον Hajoon να οδηγεί το αυτοκίνητο μου. Ήταν μία όταν τελείωσα τα περισσότερα ραντεβού και αποφάσισα να ακυρώσω τα υπόλοιπα. Δεν είχα όρεξη να συνεχίσω. Αυτή η μέρα δεν είναι καλή. Όχι ότι ήταν οι υπόλοιπες αλλά αυτή ήταν από τις χειρότερες.
Η βροχή δεν λέει να σταματήσει και εύχομαι η συνηθισμένη κίνηση που πιάνει την Αθήνα τις βροχερές μέρες να μας λυπηθεί.

Στις εφτά το αργότερο πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο. Στις οκτώ πετάμε για Guam. Ο Λουίς και η Χριστίνα με χρειάζονται.