Dos Amantes:Greece (2) ©

Εύα.40

Φτάνουμε έξω από το πατρικό μου σπίτι στο κέντρο του Πειραιά και τον βλέπω να ξεφυσάει.
Δεν θέλει να μου δείξει ότι είναι αγχωμένος αλλά από μένα δεν μπορεί να κρυφτεί.
Πάντα θέλει να κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι ατρόμητος, ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτή η πλευρά του, αυτή που φοβάται με κάνει να αγαπάω ακόμα περισσότερο.
Μαζί μου, έχει υπάρξει αρκετές φορές ευάλωτος χωρίς να ντραπεί, γεγονός που πάντα μου γεννούσε μια έντονη ανάγκη να τον προστατεύσω.

Πιάνω το χέρι του και γυρίζει να με κοιτάξει. Μου χαμογελάει προσπαθώντας να κρύψει το άγχος του και κολλάω τα χείλη μου στο χέρι του, αφήνοντας ένα φιλί.

-"Όλα θα πάνε καλά μωρό μου. Μην αγχώνεσαι, είμαι σίγουρη ότι θα σε λατρέψει. Άλλωστε δεν χρειάζομαι την έγκριση της για να σε αγαπάω. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό."του λέω και με τραβάει κοντά του.
Με φιλάει στο μέτωπο και χαϊδεύει τον μηρό μου.

-"Δεν σου ξεφεύγει τίποτα Starlight. Πάντα με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο. Μην ανησυχείς, θα βάλω τα δυνατά μου για να την εντυπωσιάσω."λέει και κρύβω το πρόσωπο μου στον λαιμό του.
Μυρίζω το άρωμα του που έχει μπλεχτεί με την φυσική μυρωδιά του κορμιού του και η γαλήνη απλώνεται σε όλο το σώμα μου.

-"Μην το παρακάνεις μόνο. Αρκεί μια ερωτευμένη στην οικογένεια, δεν θέλουμε και άλλη."λέω και γελάει. "Ξέρεις Kay, όταν μου γελάς νιώθω τις πεταλούδες να χορεύουν στο στομάχι μου."

Με κοιτάει καχύποπτα και ύστερα γελάει.

-"Πεταλούδες στο στομάχι; Ναι, δεν πίστευα στην ύπαρξη τους αλλά μετά σε γνώρισα. Έλα, πάμε. Δεν θέλουμε να αργήσουμε και να θυμώσει."

Χτυπάμε το κουδούνι και του ρίχνω μια γρήγορη ματιά. Φοράει ένα γκρί κουστούμι με λευκό πουκάμισο και μαύρη γραβάτα. Είναι πανέμορφος όπως πάντα. Η μητέρα μου θα τα χάσει, πάντα την γοήτευαν οι ωραίοι άντρες, πράγμα που μπορεί κανείς να καταλάβει από την επιλογή που έκανε όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είναι ένας από τους πιο όμορφους άντρες που έχω δει ποτέ μου, σχεδόν τόσο όμορφος όσο και ο Kay, ο οποίος δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πολλές φορές μου τον θυμίζει. Έχουν το ίδιο εκτόπισμα και την ίδια δυναμική στον τρόπο που χειρίζονται τις καταστάσεις. Απ'όσο θυμάμαι τουλάχιστον γιατί δεν πρόλαβα να τον ζήσω παραπάνω από εφτά χρόνια.

Τα μάτια μου έχουν κολλήσει στα ρούχα του και μόλις αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου, αρχίζει να κοιτάει τον εαυτό του αμήχανα.