**Η συνέχεια από το Dos Amantes:Guam**
-"Φυσικά και την καταλαβαίνω. Εγώ νομίζεις ότι δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου; Νομίζεις ότι δεν πεθαίνω για σένα; Σ'αγαπάω τόσο που πονάω γαμώτο! Αλλά αν μείνω μαζί σου θα σε καταστρέψω Kay! Το καταλαβαίνεις; Θα...
-"Χρόνια σου πολλά μωρό μου. Σου ευχόμαι η ζωή να σου τα φέρει όλα ρόδινα, να βρεις έναν άνθρωπο που να σε αγαπάει και να σε προσέχει."
-"Καλημέρα μαμά, σε ευχαριστώ πολύ αλλά το ξέρεις ότι δεν χρειάζομαι κάποιον να με προσέχει, τι έχουμε πει; Μπορώ και μόνη μου."της λέω και ξεφυσάει.
-"Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την γενιά σας ειλικρινά. Δεν σου είπα ότι δεν μπορείς μόνη σου κοριτσάκι μου, αυτό που λέω είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε κάποιον που να μας αγαπάει και να μας φροντίζει και εσύ δεν πας πίσω."αρχίζει το συνηθισμένο τροπάριο και είμαι σίγουρη ότι η επόμενη ερώτηση θα είναι ποτέ θα γίνει γιαγιά.
-"Και στο κάτω κάτω, εγώ ποτέ θα κρατήσω ένα εγγονάκι στα χέρια μου; Όλες μου οι φίλες έχουν από δύο και από τρία και εγώ.."
-"Μαμά πρέπει να κλείσω. Εχω αργήσει για το γραφείο, δεν έχω ώρα να μιλήσουμε για εγγόνια και στην τελική σου έχω πει εκατοντάδες φορές ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;"της λέω απότομα και αμέσως το μετανιώνω.
-"Εντάξει Εύακι μου, άντε στην δουλειά σου και άσε με εμένα. Θα το πάρω απόφαση ότι θα πεθάνω με άδεια χέρια, που θα πάει;"λέει και μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα.
Κάθε φορά τα ίδια.
Είναι ένα συνηθισμένο πρωινό Νοεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Οι δρόμοι βουίζουν από την κίνηση και είμαι κολλημένη σε ένα κόκκινο φανάρι εδώ και τρία λεπτά. Έπρεπε να είχα πάρει την μηχανή, σκέφτομαι αλλά ποιός καβαλάει Ducati με φούστα και γόβες;
-"Ωραία ξεκίνησε η μέρα των γενεθλίων μου."λέω και κοιτάζομαι στο καθρέφτη του οδηγού για να δω αν το μακιγιάζ μου είναι ακόμα στην θέση του. Ξαφνικά η εικόνα ενός άντρα με μπλε κουστούμι, πάνω σε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού που βρίσκεται λίγα μέτρα πίσω, μου κλέβει την προσοχή.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Τι ωραίος άντρας, σκέφτομαι και για πρώτη φορά μετά απο μήνες, νιώθω να ανάβω στην θέα ενός αρσενικού. Το πρόσωπο μου αρχίζει να καίει καθώς τον βλέπω να κάνει ελιγμούς ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Πλησιάζοντας με, σταματάει ακριβώς δίπλα μου. Το μυώδες σώμα του διαγράφεται κάτω από το κουστούμι του και νιώθω να παίρνω φωτιά. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του και εύχομαι, έστω για λίγο, να μπορούσα να βγάλω το κράνος του για να δω το πρόσωπο του. Σαν να απαντάει στην σκέψη μου, τον βλέπω να γυρίζει το κεφάλι του προς εμένα και να με κοιτάει. Κοιταζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα και νιώθω το κορμί μου να ανατριχιάζει. Τι στο καλό; Έτσι ένιωθα μόνο.. Ξαφνικά, σηκώνει το χέρι του και με χαιρετάει πριν βάλει εμπρός την μηχανή και χαθεί από μπροστά μου καθώς το φανάρι γίνεται πράσινο. Ακούω τους οδηγούς των αυτοκινήτων που βρίσκονται πίσω μου να κορνάρουν αλλά έχω μείνει με κομμένη την ανάσα να κοιτάζω προς το μέρος που έφυγε. Τι ήταν αυτό;
