Dos Amantes:Greece (2) ©

Kay.22

Νιώθω ένα φως να πέφτει στο πρόσωπο μου και αναγκάζομαι να ανοίξω τα μάτια μου. Κοιτάω γύρω για να καταλάβω που βρίσκομαι και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ λες και ζυγίζει τόνους.

-"Που σκατά είμαι;"ρωτάω τον εαυτό μου και νιώθω ένα ζεστό κορμί κολλημένο πίσω στην πλάτη μου. Κοιτάω γύρω μου ξανά και βλέπω το δωμάτιο της. Γυρίζω από την άλλη προσεκτικά και την βλέπω να κοιμάται ήσυχα δίπλα μου. Και τότε θυμάμαι.

Ήταν λίγο πριν τις εννιά το βράδυ όταν γυρνώντας από το νοσοκομείο, την άφησα στο δωμάτιο της και ανέβηκα στο penthouse μετά από σχεδόν ένα χρόνο που έλειπα από το νησί.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την παλαιότερη ζωή μου, η πρώτη φορά που βρέθηκα στους χώρους που έζησα τα περισσότερα χρόνια της ενήλικης ζωής μου και στο δωμάτιο μέσα στο οποίο άρχισαν και τελείωσαν όλα.
Νόμιζα ότι οι αναμνήσεις που κρατούσαν αυτοί οι τοίχοι, θα είχαν σβήσει με τον καιρό που έζησα μακριά τους όμως δεν ήταν έτσι.
Όταν πέρασα την πόρτα, όλη η αγάπη και ο πόνος που έζησα εκεί μέσα, μετατράπηκαν σε μια τεράστια μάζα που τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό μου και με έπνιξε.
Όπως άνοιξα την πόρτα την έκλεισα ξανά και ορκίστηκα να μην την ξαναπεράσω.
Κατέβηκα ξανά στον όροφο της και στάθηκα έξω από την πόρτα της έτοιμος να την χτυπήσω. Να την χτυπήσω και να της ζητήσω να τα ξεχάσουμε όλα. Να αφήσουμε πίσω μας όλα τα λάθη που και οι δύο κάναμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή, σαν η πρώτη μας συνάντηση να ήταν εκείνη την στιγμή.
Δεν ήμουν τρελός, ο Λουίς μου είπε ξεκάθαρα ότι αυτούς τους δύο μήνες ήταν μόνη της, ότι δεν συνέχισε με τον Κωνσταντίνο και πως πέρασε δύσκολα μετά από τον χωρισμό μας. Υπήρχε όμως κάτι στα λεγόμενα του που με έκανε να νιώσω ότι κάτι άλλο κρυβόταν μέσα στην όλη ιστορία όμως όταν τον ρώτησα, το αρνήθηκε.
Το προσπάθησα, πλησίασα την πόρτα όμως την τελευταία στιγμή κώλωσα.
Και αυτό όχι γιατί δεν την είχα συγχωρέσει που πήγε μαζί του, όσο και αν με πονούσε, το είχα κάνει, αλλά γιατί φοβήθηκα ότι μια τυχόν απόρριψη της θα ήταν το τέλος μου. Δεν θα άντεχα να ρίξω την αξιοπρέπεια μου και τον εγωισμό μου τόσο και να βρεθώ ξανά ποδοπατημένος από την άρνηση της. Όλα έχουν ένα όριο και αυτό ήταν το δικό μου. Δεν θα άντεχα ένα ακόμη όχι.
Έτσι έκανα πίσω και έφυγα για να βρεθώ, λίγο αργότερα, σε ένα μπάρ λίγο έξω από το Τάμουνινγκ.
Άρχισα να πίνω ελπίζοντας ότι θα ένιωθα καλύτερα όμως σε κάθε ποτό η ανάγκη μου να τρέξω κοντά της μεγάλωνε, μέχρι που τελικά όλα άρχισαν να θολώνουν.
Τα επόμενα βήματα μου τα θυμάμαι με δυσκολία. Ξέρω ότι τελικά ήρθα εδώ, ένας θεός ξέρει πως, και ότι μιλήσαμε για λίγο πριν κοιμηθούμε.
Δεν θυμάμαι τι είπαμε, ελπίζω μόνο να μην ξεφτιλίστηκα υπερβολικά πολύ.
Ήταν η πρώτη φορά που άφησα τον εαυτό μου να μεθύσει και δεν έχω ιδέα ποιές είναι οι αντιδράσεις μου όταν το αλκοόλ έχει τον έλεγχο.