Dos Amantes:Greece (2) ©

Kay.33

-"Μωρό μου αργείς; Είναι οκτώμισι."

-"Σε πέντε λεπτά βγαίνω."

Είμαι έτοιμος εδώ και είκοσι λεπτά και την περιμένω στο σαλόνι της σουίτας μας ενώ εκείνη βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρα μαζί με τις αισθητικούς του ξενοδοχείου και ετοιμάζεται σχεδόν μια ώρα τώρα. Φοράω ένα μαύρο σμόκιν με λευκό πουκάμισο και εύχομαι να της αρέσω.

Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν είμαι αγχωμένος, όχι τόσο για την εξέλιξη της δεξίωσης, εχω φροντίσει να είναι όλα στην εντέλεια, από το φαγητό, το ποτό, την μουσική και κάθε λεπτομέρεια, αλλά πιο πολύ για την Εύα.
Ξέρω ότι δεν είναι το καλύτερο της να παραβρίσκεται σε τέτοιες εκδηλώσεις και ακόμα περισσότερο μετά τα σημερινά γεγονότα με τους δημοσιογράφους, φοβάμαι ότι θα νιώσει ακόμα πιο άβολα.
Σκέφτομαι ότι ακόμα και σε αυτό ταιριάζουμε και χαμογελάω. Ούτε εγώ γουστάρω αυτές μαλακίες, ποτέ δεν τις γούσταρα αλλά είναι απαραίτητες για το καλό της δουλειάς και δεν μπορώ να τις αποφύγω.
Θα κάνω τα πάντα για να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα για εκείνη η αποψινή βραδιά και γιατί όχι, να διασκεδάσουμε. Μπορεί το περιβάλλον να μην είναι ιδανικό με τόσους κανίβαλους γύρω μας αλλά αφού θα είμαστε μαζί, όλα είναι πιθανά.

Από τότε που τα ξαναβρήκαμε, η σχέση μας είναι καλύτερη από ποτέ και δεν έχει περάσει στιγμή που να μην περνάμε τέλεια οι δύο μας. Είναι διαφορετικά από τότε που ήμασταν μαζί στην Σεούλ, έχουμε βρει τα πατήματα μας, η Εύα είναι πιο χαλαρή καθώς γνωριζόμαστε καλύτερα και εγω..εγω δεν την χορταίνω. Το ήξερα ότι θα ήταν έτσι. Αυτή η γυναίκα φτιάχτηκε για μένα και ευγνωμονώ τον εαυτό μου για μια φορά βρήκε τα κότσια να παλέψει για κάτι τόσο αληθινό.

Βλέπω τις γυναίκες που την βοήθησαν να ετοιμαστεί να βγαίνουν από το δωμάτιο μας και τους δίνω ένα φιλοδώρημα για να τις ευχαριστήσω για την συνεργασία.
Τις βλέπω να φεύγουν και απλά δεν μπορώ να περιμένω άλλο.
Θέλω να την δω.
Δεν ξέρω πως γίνεται να σου λείπει ένας άνθρωπος που λίγη ώρα πριν ήσουν μαζί του αλλά δεν αντέχω λεπτό μακριά της. Νιώθω ότι δεν έχω οξυγόνο.

-"Kay;"ακούω την φωνή της καθώς κλείνω την πόρτα στις γυναίκες που μόλις έφυγαν και γυρίζω να την δω.

Η καρδιά μου χτυπάει ξέφρενα μέσα στο στήθος μου μόλις αντίκριζω αυτή την θεά που στέκεται μπροστά μου και που σε λίγο καιρό θα μπορώ να αποκαλώ γυναίκα μου.
Το στράπλες, ανοιχτό μωβ φόρεμα που διαλέξαμε μαζί φαίνεται τόσο εντυπωσιακό έτσι όπως αγκαλιάζει τις καμπύλες της και το στενό ύφασμα που κολλάει στο στήθος και την μέση της φαντάζει σαν να είναι το δεύτερο δέρμα της.
Από την μέση και κάτω, το ύφασμα ανοίγει δημιουργώντας μια μακριά ουρά στο τελείωμα του ενώ το έντονο μπροστινό σκίσιμο που αφήνει το πόδι της ακάλυπτο με κάνει να θέλω να ακυρώσω τα πάντα και να την κλειδώσω εδώ μέσα για να της κάνω όσα έχω στο μυαλό μου αυτή την στιγμή.
Σίγουρα δεν μπορώ να το κάνω αυτό αλλά μόλις τελειώσει η δεξίωση θα αφήσω τον εαυτό μου να γευτεί κάθε γωνία του κορμιού της.