Dos Amantes:Greece (2) ©

Kay.4

Ακούω τον Παναγιώτιδη να μιλάει για την καμπάνια εδώ και ώρα χωρίς να μπορώ να συγκεντρωθώ. Όσο εκείνος μιλάει δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Πόσο μου έλειψε Θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι την έχω τόσο κοντά μου. Όταν γύρισε και με κοίταξε ένιωσα το κορμί μου να τρελαίνεται όπως την πρώτη φορά, όπως κάθε φορά που το βλέμμα της έπεφτε στο δικό μου. Το κορίτσι μου. Η γυναίκα της ζωής μου, η μοναδική γυναίκα που κατάφερε να πάρει τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου και να τα ενώσει με την αγάπη της, επιτέλους βρίσκεται μπροστά μου. Όσες φορές και αν έπαιξα στο μυαλό μου την σκηνή της συνάντησης μας, δεν έφτασα ούτε στο ελάχιστο να φανταστώ αυτή την θύελλα συναισθημάτων που επικρατεί σε αυτό το γραφείο από την ώρα που μπήκα μέσα. Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν την φίλησα μπροστά τους όταν πήγε να πέσει και την κράτησα στην αγκαλιά μου. Το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή ήταν να την κλέψω απο όλους και να την κρατήσω μόνο για μένα, αλλά κατάφερα να με ελέγξω. Ισως τα μαθήματα αυτοπειθαρχίας που μου έκανε στο νησί όταν με απέρριπτε να έπαιξαν ρόλο, σκέφτομαι και χαμογελάω. Την εντοπίζω να με κοιτάει όμως δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρυφτεί. Αφήνω ακόμα ένα χαμόγελο και προσεύχομαι να κάνει το ίδιο. Έχει περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που μου χαμογέλασε..όμως συνεχίζει να με κοιτάει ανέκφραστη παρατείνοντας το βασανιστήριο μου.

Αχ Starlight, τι θα κάνω με σένα μωρό μου;

Το ήξερα ότι θα ήταν εδώ σήμερα άλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα αυτή την μικρή εταιρεία να αναλάβει την διαφημιστική καμπάνια του νέου πύργου, αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα ήταν παρούσα στην παρουσίαση.

Όταν πριν από εννέα μήνες έφτασα στην Αθήνα διαλυμένος, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να την βρώ και να την παρακαλέσω να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι, φεύγοντας πηρε μαζί της την θέληση μου για ζωή και έτσι έβαλα λυτούς και δεμένους να ψάξουν να την βρούν. Δε ήθελα να ρωτήσω την Χριστίνα, ήξερα ότι δεν θα με βοηθούσε, το πιο πιθανό ήταν να την προειδοποιούσε και να την έχανα πριν καν την βρώ. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είπα σε κανέναν ότι ήμουν στην Ελλάδα, ούτε καν στον Λουίς. Τους άφησα όλους να πιστεύουν ότι ήμουν ακόμα στην Σεούλ και αγόρασα ένα σπίτι στα βόρεια προάστεια της πόλης. Δεν άργησαν να μου πουν που έμενε και το ίδιο βράδυ στάθηκα κάτω από την πολυκατοικία της για ώρες προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να χτυπήσει το κουδούνι της. Φοβόμουν ότι θα έβλεπα στα μάτια της την απογοήτευση επειδή δεν σεβάστηκα την επιθυμία της να ζήσει χωρίς εμένα και έτσι έκανα πίσω. Αυτό συνεχίστηκε για μήνες.
Έμαθα τα πάντα για την ζωή της, την νέα της δουλειά, την καθημερινότητα της και παράλληλα σχεδίασα και ξεκίνησα την ανέγερση του τρίτου πύργου, στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Τα πρωινά με έβρισκαν στο αεροπλάνο να ταξιδεύω για Κρήτη και τα βράδια, εξαντλημένος καθόμουν έξω από το σπίτι της περιμένοντας να την δω έστω για λίγο. Την έβλεπα να γυρνάει από τα μαθήματα χορού κουρασμένη, να παίρνει την κόκκινη Ducati που αγόρασε και να φεύγει σφαίρα μέσα στην νύχτα. Την ακολουθούσα με την δική μου μηχανή και την έβλεπα να σταματάει πάντα στην ίδια παραλία και να κάθεται στην άμμο για ώρες. Το ένιωθα ότι πονούσε για μένα και ποτέ δεν έκανα την κίνηση να την πλησιάσω, θέλοντας να της δώσω χρόνο να βρει τον εαυτό της.
Έτσι πέρασαν εννιά μήνες, χωρίς ποτέ να καταλάβει ότι ήμουν εκεί. Στην αρχή ήθελα σαν τρελός να την κρατήσω στα χέρια μου και υπέφερα που δεν μπορούσα να το κάνω όμως μετά συνήθισα να ζω κοντά της με αυτό τον τρόπο και χαλάρωσα. Δεν ήταν τέλειο αλλά ήταν κάτι.
Όταν ο πύργος ολοκληρώθηκε, ανέθεσα την καμπάνια στην εταιρεία που δουλεύε με στόχο κάποια στιγμή να την συναντήσω. Φρόντισα η παρουσίαση να γίνει την ημέρα των γενεθλίων της έχοντας σκοπό αυτή την φορά να της ευχηθώ από κοντά και να'μαι τώρα απέναντι της, με κομμένη την ανάσα να περιμένω ένα τυχαίο βλέμμα της.