**Η συνέχεια από το Dos Amantes:Guam**
-"Φυσικά και την καταλαβαίνω. Εγώ νομίζεις ότι δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου; Νομίζεις ότι δεν πεθαίνω για σένα; Σ'αγαπάω τόσο που πονάω γαμώτο! Αλλά αν μείνω μαζί σου θα σε καταστρέψω Kay! Το καταλαβαίνεις; Θα...
Στις εννιά το βράδυ, το ξενοδοχείο θα ανοίξει τις πόρτες του για να υποδεχτεί όλη την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού κόσμου της Ελλάδας και όπως μου είπε ο Kay, περιμένει να έρθουν, επίσης, πολιτικοί της τοπικής κοινωνίας του νησιού και πολύ σημαντικά πρόσωπα από την Κορέα, όπως τα υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας και άλλοι επιφανείς επιχειρηματίες.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι νιώθω άνετα με το γεγονός ότι θα πρέπει να τον συνοδεύσω σε μια τέτοια δεξίωση, για αυτό άλλωστε προσπάθησα ανεπιτυχώς να το αποφύγω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να το υποστώ. Η αλήθεια είναι πως όσο και να μην μου αρέσουν όλα αυτά, όσο και αν νιώθω σαν ψάρι έξω από το νερό, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να συνηθίσω αυτόν τον τρόπο ζωής που πάει πακέτο με τον Kay. Αυτός είναι και όσο και αν θα προτιμούσα να ήταν ένας απλός, καθημερινός άντρας που δουλεύει οκτάωρο, δεν είναι.
Το ξέρω ότι οποιαδήποτε γυναίκα στην θέση μου θα ένιωθε τυχερή με αυτή την ζωή, και δεν λέω ότι εγώ δεν νιώθω τυχερή αλλά αυτό που συμβαίνει με εμένα είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσε η πολυτέλεια και η χλιδή. Με τρομάζει. Με κάνει να νιώθω ότι οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις και οι προσδοκίες τους αυξάνονται όταν κουβαλάς στην πλάτη σου ένα τόσο σπουδαίο όνομα και ένα κάρο λεφτά. Και δεν είναι ψέμα.
Τον βλέπω να δίνει την προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου στην αίθουσα συσκέψεων του ξενοδοχείου και νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται καθώς οι δημοσιογράφοι του κάνουν την μια ερώτηση μετά από την άλλη χωρίς να τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Αυτό που βλέπω είναι ένα βάρος που δεν θα μπορούσα ποτέ να σηκώσω και όμως εκείνος παραμένει ψύχραιμος και ευγενικός με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο στα χείλη του που μπορεί να κάνει και τον πιο ψυχρό άνθρωπο να λυγίσει. Ναι, το νιώθω. Όλοι τον λατρεύουν και δεν τους αδικώ. Όλοι θέλουν να μάθουν τα πάντα για εκείνον σαν να προσπαθούν να πάρουν μαζί τους ένα κομμάτι του.
Στέκομαι όρθια στην είσοδο της αίθουσας και τον παρατηρώ εδώ και μισή ώρα να τους μιλάει συγκεντρωμένος αλλά κάθε τόσο, νιώθω τα μάτια του να κλειδώνουν στα δικά μου κάνοντας με να ριγήσω από αγάπη και από θαυμασμό. Πως θα μπορούσα να μην τον θαυμάζω, είναι εξωπραγματικός.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
