Dos Amantes:Greece (2) ©

Εύα.42

-"Kay;"

-"Τι είναι Starlight;"

-"Συγγνώμη."λέω και με κοιτάει στιγμιαία. Έπειτα παρκάρει το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και γυρίζει προς το μέρος μου.

-"Αν μου ζητάς συγγνώμη για αυτό που φαντάζομαι.. δεν χρειάζεται μωρό μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένος, καλύτερα να.."

-"Ασε με να μιλήσω. Σε παρακαλώ."λέω και τον βλέπω να σφίγγει το τιμόνι.

-"Σε ακούω."

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αφήνω το νήμα των σκέψεων μου να ξετυλιχτεί μπροστά του όπως δεν έκανα ποτέ μέχρι σήμερα.

-"Τα δύο χρόνια που πέρασα βλέποντας τους γονείς μου να τσακώνονται για το ίδιο θέμα ξανά και ξανά, ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Από τα πέντε μου μέχρι τα εφτά μου, πίστευα ότι κάτι έκανα λάθος εγώ, κάτι το οποίο τους οδηγούσε στο να μισούν ο ένας τον άλλον και πάνω από όλα, εμένα. Ο πατέρας μου είχε απομακρυνθεί τόσο..κάθε βράδυ τον περίμενα να μου διαβάσει το παραμύθι μου και κάθε βράδυ ερχόμουν αντιμέτωπη με την απουσία του, με την αδιαφορία του και τις φωνές που ακούγονταν από το σαλόνι του σπιτιού μου.
Κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι στο μικρό δωμάτιο που ήταν το χωλ και τους ζωγράφιζα καρδιές ελπίζοντας ότι έτσι θα με συγχωρούσαν και θα γινόμασταν ξανά μια ευτυχισμένη οικογένεια. Αλλά φυσικά, όπως καταλαβαίνεις, αυτό ποτέ δεν θα μπορούσε να πετύχει. Όταν ο μπαμπάς μου έφυγε, πήρε μαζί του την μισή καρδιά μου, την πίστη μου στους άντρες και τον έρωτα και το μόνο που έμεινε πίσω ήταν ο φόβος. Φόβος και τύψεις.
Φόβος για την αγάπη. Τύψεις για το λάθος που έκανα και με κατέστησε ανίκανη να τον κάνω να με αγαπήσει τόσο ώστε να μην μπορέσει να με εγκαταλείψει. Έπειτα, έβλεπα την μητέρα μου η οποία άλλαξε δραματικά από την ημέρα που δεν τον ξαναείδε. Ήταν και εκείνη αδιάφορη απέναντι μου για όσο καιρό κράτησαν οι καυγάδες όμως όταν ο μπαμπάς εξαφανίστηκε, έγινε η σκιά του εαυτού της. Δεν γελούσε πια και για τον πρώτο χρόνο, η μόνη ουσιαστική επαφή που είχα μαζί της ήταν όταν μου ζητούσε να της στρίψω τα τσιγάρα της."λέω και σταματάω για να οργανώσω τις σκέψεις μου.

Τον βλέπω να με κοιτάει με σφιγμένα δόντια και νιώθω ότι αυτά που του λέω, τον πονάνε περισσότερο από ότι πονάνε εμένα την ίδια που τα διηγούμαι. Έτσι και αλλιώς, ζω τόσα χρόνια με αυτόν τον πόνο μέσα μου που τον έχω συνηθίσει και ξέρω ότι χωρίς αυτόν, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.

-"Αγάπη μου.."λέει καθώς περνάει τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά μου και νιώθω ασφαλής. Ασφαλής να ανοίξω την καρδιά μου στο μοναδικό άνθρωπο που ξέρω ότι δεν θα την κρίνει.