Dos Amantes:Greece (2) ©

Εύα.21

Περπατάμε για το νοσοκομείο και νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει. Δεν μου φτάνει που τον είδα σαν φάντασμα μπροστά μου, πήγα κι έκανα εμετό!
Το ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω να τρώω όμως η πείνα που ένιωσα ήταν πρωτοφανής. Απλά δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσει να τρώει. Αυτά ήταν τα πιο νόστιμα μπέργκερ που είχα δοκιμάσει ποτέ μου.
Σκέφτομαι ότι έτρεξε πίσω μου και με βοήθησε όση ώρα έβγαζα ότι είχα στο στομάχι μου και ειλικρινά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να με σιχαθεί και να με παρατήσει ήσυχη; Γιατί μου φέρεται ακόμα τόσο καλά; Γιατί δεν με μισεί να τελειώνουμε!
Θα ήταν όλα τόσο απλά αν με έστελνε στο διάολο.
Δεν μπορώ γαμώτο να σταματήσω να τον αγαπάω, να πεθαίνω κάθε φορά που με κοιτάει! Γιατί δεν μπορώ ούτε εγώ να τον σιχαθώ; Πόσες φορές πρέπει να προδώσει την σχέση μας για να βάλω μυαλό;
Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το όνειρο που είδα όσο κοιμόμουν στα πόδια του. Είναι το ίδιο όνειρο που βλέπω από τότε που ήρθε στο σπίτι μου και με βρήκε με τον Κωσταντίνο. Τον Kay να στέκεται απέναντι μου με απλωμένα χέρια προς το μέρος μου και να προσπαθώ να τον φτάσω όμως δεν μπορώ. Σαν μια αόρατη δύναμη να μας τραβάει μακριά για να μας χωρίσει.
Αυτό το όνειρο δεν με αφήνει να κλείσω μάτι σχεδόν κάθε βράδυ.

Φτάνουμε έξω από το δωμάτιο της Χριστίνας αλλά ο Λουίς δεν είναι εκεί. Σκέφτομαι ότι θα έχει μπει μέσα να της κάνει παρέα και χτυπάω την πόρτα με σκοπό να του ζητήσω να επιστρέψει στο σπίτι τους για να ξεκουραστεί. Σειρά μου να αναλάβω βάρδια αν και η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω καθόλου καλά. Το κεφάλι συνεχίζει να γυρίζει ασταμάτητα και νιώθω τόσο κουρασμένη που με το ζόρι στέκομαι όρθια.

Βλέπω την πόρτα να ανοίγει και τον Λουίς να βγαίνει αγχωμένος. Κοιτάει μια εμένα και μια τον Kay που έχει καθίσει στην καρέκλα πίσω μου.

-"Τι γίνεται; Κοιμάται;"

-"Όχι, όπου να'ναι θα περάσει ο γιατρός και έχει αγωνία."

-"Θα πάω εγώ να της κρατήσω παρέα."λέω πάω να ανοίξω την πόρτα όμως βλέπω τον γιατρό να πλησιάζει και σταματάω. Θέλω να ακούσω τι έχει να πει και προσεύχομαι τα νέα να είναι καλά.

-"Γιατρέ! Τι είδατε; Πως τα πάει το μωρό μας;"τον ρωτάει ο Λουίς ανυπόμονα και ο Kay έρχεται κοντά. Είναι το ίδιο αγχωμένος όπως όλοι μας.

-"Λοιπόν μπορώ να πω ότι η εξέλιξη είναι θετική. Το έμβρυο έχει αρχίσει να παίρνει βάρος κανονικά και αν συνεχίσει έτσι , θα μπορέσετε να γυρίσετε στο σπίτι σας."λέει αυστηρά και νιώθω ότι πετάω απο την χαρά μου. Η ιδέα ότι κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά..
Αγκαλιάζω τον Λουίς ο οποίος έχει μείνει κόκκαλο με ένα χαμόγελο στα χείλη και ύστερα ασυναίσθητα τρέχω στον Kay ο οποίος κοκκαλώνει περισσότερο από τον Λουίς μόλις πέφτω με φόρα στην αγκαλιά του. Σαν από κεκτημένη ταχύτητα, απλώνει τα χέρια του γύρω μου και με σφίγγει στην ζεστασιά του κορμιού του κάνοντας όλα τα σπασμένα κομμάτια μου να μπούν ξανά στις θέσεις τους.