Dos Amantes:Greece (2) ©

Kay.45

Αγκαλιάζουμε τον Λουίς για να τον συγχαρούμε και δεν θα μπορούσα να νιώθω περισσότερο ευγνώμων που ο γιατρός ήρθε την στιγμή που η Εύα ετοιμαζόταν να με στήσει στον τοίχο για το τηλεφώνημα που δέχτηκα πριν από λίγο. Έχει καταλάβει ότι κάτι της κρύβω, όπως πάντα, έχει αυτή την απίστευτη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν έχει έρθει η στιγμή να μάθει την αλήθεια. Όχι ακόμα και σίγουρα όχι από εμένα.
Το ξέρω ότι παίζω με την φωτιά αλλά σύντομα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και το μόνο που πρέπει να κάνω προς το παρόν, είναι υπομονή.
Είμαστε μόνο λίγες ώρες μακριά από το να τα μάθει όλα.

-"Πότε θα μπορέσω να δω την γυναίκα μου;"ρωτάει ο Λουίς τον γιατρό και εντοπίζω με την άκρη του ματιού μου, τον πατέρα του ο οποίος μόλις μας βλέπει αρχίζει να περπατάει προς το μέρος μας.
Δεν είχα ιδέα ότι θα ερχόταν.

-"Σε μισή ώρα το αργότερο θα την φέρουν στο δωμάτιο της. Περιμένουμε να συνέλθει πρώτα από την νάρκωση."του απαντάει και νιώθω το χέρι της Εύας να σφίγγει το δικό μου. Είναι ακόμα αγχωμένη.

-"Και το μωρό; Πότε θα το δούμε;"τον ρωτάει και βλέπω στα μάτια της μια διαφορετική συγκίνηση που την κάνει να φαίνεται ευάλωτη.

-"Το βρέφος θα το φέρουν οι μαίες μόλις η μητέρα επιστρέψει στο δωμάτιο της. Θα πρέπει να το θηλάσει. Και τώρα με συγχωρείτε γιατί έχω ακόμα έναν τοκετό που περιμένει."

Βλέπω τον πατέρα του Λουίς να φτάνει κοντά μας και να τον αγκαλιάζει συγκινημένος.

-"Πατέρα ήρθες τελικά. Σου είπα ότι δεν χρειαζόταν να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι στην κατάσταση σου. Θα ερχόμασταν εμείς σε εσένα μόλις το μωρό θα έπαιρνε λίγο τα πάνω του."του λέει αλλά βλέπω την χαρά του που ο πατέρας του βρίσκεται εδώ, διάχυτη στην στην έκφραση του προσώπου του. Έχουν περάσει εννιά μήνες από την τελευταία του επίσκεψη του Λουίς στην Κούβα. Ήταν τότε που ταξίδεψε μαζί με την Χριστίνα για να την γνωρίσει στον πατέρα του.

Όταν η μητέρα του Λουίς πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια από καρδιακή ανακοπή, ο πατέρας του ήταν τόσο συντετριμμένος που αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του, την Κούβα. Δεν ήθελε να μείνει στο νησί στο οποίο έζησε μαζί της και που του θύμιζε την απώλεια του.

Μαζί με τους γονείς μου, οι γονείς του Λουίς ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια που έτυχε να γνωρίσω ποτέ μου. Γνωρίστηκαν όταν ήταν ακόμα εικοσιπέντε χρονών όταν ο πατέρας του βρέθηκε στην Σεούλ για ένα επαγγελματικό ταξίδι και απ' ότι μας διηγούνταν, ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα.
Ένας Κουβανός και μια Κορεάτισσα ήταν ο συνδυασμός που έφερε στον κόσμο τον κολλητό μου και παρ'όλο που ο Λουίς δεν κληρονόμησε τίποτα από τον πατέρα εμφανισιακά, αυτό που σίγουρα πήρε από εκείνον ήταν το εκρηκτικό του ταπεραμέντο. Το ταπεραμέντο και την ανιδιοτέλεια που έκανε τον πατέρα μου να ξεχωρίσει τον δικό του, το ίδιο ταπεραμέντο που έκανε και εμένα να ξεχωρίσω τον Λουίς όταν, στα δεκατέσσερα μας, βρεθήκαμε να πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο και οι δύο παιδιά μεταναστών από την Κορέα.